Ταμένο blog...
στίγματα κάποιων στιγμών
και θαυμάτων

Πέμπτη 24 Αυγούστου 2017

ΣΩΠΑ ΜΗ ΜΙΛΑΣ


ΣΩΠΑ ΜΗ ΜΙΛΑΣ
Ένα συγκλονιστικό όσο και διαχρονικό ποίημα του Αζίζ Νεσίν.
Με μια συγκλονιστική απαγγελία η Μαριέττα Ριάλδη από την συναυλία για τους πυροπαθείς στο Ηρώδειο στις 29-9-2007.



Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή.

Kόψ’ τη φωνή σου, σώπασε επιτέλους .

Kι αν ο λόγος είναι αργυρός,

η σιωπή είναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί

έκλαιγα,

γέλαγα,

έπαιζα,

μου λέγανε: «σώπα».

Στο σχολείο μου κρύψαν την αλήθεια τη μισή,

μου λέγανε : «εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!»

Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα

και μου λέγανε: «κοίτα μην πεις τίποτα, σσσσ….σώπα!»

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε. Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσι μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου, η σιωπή του μικρού. Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,

«Τι σε νοιάζει εσένα;», μου λέγανε,

«θα βρεις το μπελά σου, σώπα».

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι,

«Μη χώνεις τη μύτη σου παντού, κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα».

Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά, η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική και ήξερε να σωπαίνει. Είχε μάνα συνετή , που της έλεγε «Σώπα».

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε : «Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα». Μπορεί να μην είχαμε με δ’αύτους γνωριμίες ζηλευτές, με τους γείτονες, μας ένωνε , όμως, “το Σώπα”.

Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος, σώπα οι επάνω, σώπα η κάτω, σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.

Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.

Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.

Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.

Φτιάξαμε το σύλλογο του «Σώπα» και μαζευτήκαμε πολλοί,

μία πολιτεία ολόκληρη,

μια δύναμη μεγάλη,

αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά,

μας δώσανε παράσημα,

τα πάντα κι όλα πολύ.

Εύκολα, μόνο με το Σώπα.

Μεγάλη τέχνη αυτό το «Σώπα».

Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις,

ξερίζωσε τη γλώσσα σου και κάν’ την να σωπάσει. Κόψ’ την σύρριζα. Πέτα την στα σκυλιά.

Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά. Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.

Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις από το βραχνά να μιλάς,

χωρίς να μιλάς,

να λες,

«έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς»

Αχ! Πόσο θα “θελα να μιλήσω ο κερατάς”. 

Kαι δεν θα μιλάς , θα γίνεις φαφλατάς, θα σαλιαρίζεις, αντί να μιλάς .

Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ’ την αμέσως. Δεν έχεις περιθώρια. Γίνε μουγκός. Αφού δε θα μιλήσεις , καλύτερα να το τολμήσεις Κόψε τη γλώσσα σου. Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου, ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς,

 


κρατώ τη γλώσσα μου, γιατί νομίζω πως θα’ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω, με ένα φθόγγο , με έναν ψίθυρο , με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λέει: ΜΙΛΑ!….


με επιμέλεια κάθε σεβασμό και τιμή στους μοναδικούς
ΑΖΙΖ ΝΕΣΙΡ - ΜΑΡΙΕΤΤΑ ΡΙΑΛΔΗ

KULURS PRODUCTIONS©2015

Γερόντισσα Λαμπρινή : «Αν μπορούσες να δεις την Παναγία πως κλαίει, θα έκανες πολλές μέρες να κοιμηθείς»

Δεν μπορούμε να προσευχόμαστε μόνο στο σπίτι μας;


Δεν μπορούμε να προσευχόμαστε μόνο στο σπίτι μας;


Όσοι θέλουν να ενωθούν με τον Χριστό και διά του Ιησού Χριστού με τον Θεό Πατέρα γνωρίζουν ότι αυτή η ένωσις γίνεται στο σώμα του Χριστού, που είναι η αγία μας Ορθόδοξος Εκκλησία. Ένωσις όχι βέβαια με την Θεία ουσία, αλλά με την θεωμένη ανθρώπινη φύσι του Χριστού. Η ένωσις όμως αυτή με τον Χριστό δεν είναι εξωτερική, ούτε απλώς ηθική.
 Δεν είμαστε οπαδοί του Χριστού, όπως ίσως οι άνθρωποι είναι οπαδοί ενός φιλόσοφου ή ενός διδασκάλου. Είμαστε μέλη του σώματος του Χριστού, το πραγματικό και όχι το ηθικό. Ο Χριστός μας παίρνει, τους Χριστιανούς, παρά την αναξιότητα και την αμαρτωλότητα μας, και μας ενσωματώνει στο σώμα Του. Μας κάνει μέλη Του. Και γινόμαστε πραγματικά μέλη του σώματος του Χριστού, όχι ηθικά. Όπως λέγει ο απόστολος Παύλος: «μέλη έσμεν του σώματος αυτού, εκ της σαρκός αυτού και εκ των οστέων αυτού» (‘Εφεσ. Ε’, 30).
Βεβαίως ανάλογα με την πνευματική κατάσταση που έχουν οι Χριστιανοί, άλλοτε είναι ζωντανά μέλη του σώματος του Χριστού και άλλοτε νεκρά. Αλλά και νεκρά δεν παύουν να είναι μέλη του σώματος του Χριστού. Ένας π.χ. που είναι βαπτισμένος, έχει γίνει μέλος του σώματος του Χριστού. Αν δεν εξομολογείται, δεν κοινωνεί, δεν ζει πνευματική ζωή, είναι νεκρό μέλος του σώματος του Χριστού. Όταν όμως μετανοήσει, αμέσως δέχεται την θεία ζωή. Αυτή τον διαποτίζει και γίνεται ζωντανό μέλος του σώματος του Χριστού. Αυτός δεν χρειάζεται να αναβαπτιστεί. Ο βάπτιστος όμως δεν είναι μέλος του σώματος του Χριστού, ακόμη και αν ζει ηθική κατ’ άνθρωπον ζωή. Χρειάζεται να βαπτιστεί, για να γίνει μέλος του σώματος του Χριστού, για να ενσωματωθεί στον Χριστό.
Επειδή λοιπόν είμεθα μέλη του σώματος του Χριστού, προσφέρεται η ζωή του Χριστού και γίνεται δική μας ζωή. Και έτσι ζωοποιούμαστε και σωζόμαστε και θεωνόμαστε. Δεν θα μπορούσαμε να θεωθούμε, αν ο Χριστός δεν μας έκανε μέλη του αγίου σώματος Του. Δεν θα μπορούσαμε να σωθούμε, εάν δεν υπήρχαν τα άγια Μυστήρια της Εκκλησίας μας, τα οποία μας συσσωματώνουν με τον Χριστό και μας κάνουν, κατά τους αγίους Πατέρες, σύσσωμους και όμαιμους Χριστού. Να είμαστε δηλαδή ένα σώμα και ένα αίμα με τον Χριστό. Τι μεγάλη ευλογία, να κοινωνούμε τα άχραντα Μυστήρια! Ο Χριστός γίνεται δικός μας, η ζωή του Χριστού γίνεται δική μας, το αίμα Του γίνεται αίμα μας. Γι’ αυτό το λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ότι ο Θεός δεν έχει να δώσει τίποτε περισσότερο απ’ αυτό που του δίδει στην θεία Κοινωνία. Ούτε ο άνθρωπος μπορεί να ζητήσει από τον Θεό τίποτε περισσότερο απ’ αυτό που λαμβάνει από τον Χριστό στην θεία Κοινωνία.
Έτσι λοιπόν βαπτισμένοι, χρισμένοι, εξομολογούμενοι, κοινωνούμε το Σώμα και Αίμα του Κυρίου και γινόμαστε και εμείς θεοί κατα Χάριν, ενωνόμαστε με τον Θεό, δεν είμαστε πλέον ξένοι, αλλά οικείοι Του.
Μέσα στην Εκκλησία, στην οποία ενωνόμαστε με τον Θεό, ζούμε αυτή την νέα πραγματικότητα που έφερε ο Χριστός στον κόσμο: την καινή κτήση. Αυτή είναι η ζωή της Εκκλησίας, του Χριστού, που γίνεται και δική μας ως δωρεά του Αγίου Πνεύματος.
Όλα μέσα στην Εκκλησία οδηγούν στην θέωση. Η θεία Λειτουργία, τα Μυστήρια, η θεία Λατρεία, το κήρυγμα του Ευαγγελίου, η νηστεία, όλα εκεί οδηγούν. Η Εκκλησία είναι ο μοναδικός χώρος της θεώσεως.
Η Εκκλησία δεν είναι ένα κοινωνικό, πολιτιστικό ή ιστορικό ίδρυμα που μπορεί να ομοιάζει με άλλα ιδρύματα στον κόσμο. Δεν είναι όπως οι διάφοροι θεσμοί του κόσμου. Ο κόσμος ίσως έχει ωραίους θεσμούς, ωραίες οργανώσεις, ωραία ιδρύματα, και άλλα πράγματα. Η Ορθόδοξος Εκκλησία μας όμως είναι ο ανεπανάληπτος, μοναδικός χώρος της κοινωνίας του Θεού με τον άνθρωπο, της θεώσεως του ανθρώπου. Μόνο μέσα στην Εκκλησία ο άνθρωπος μπορεί να γίνει θεός, πουθενά αλλού. Ούτε στα Πανεπιστήμια, ούτε στα ιδρύματα κοινωνικών υπηρεσιών, ούτε σε οτιδήποτε άλλο ωραίο και καλό έχει ο κόσμος. Όλα αυτά, όσο καλά και αν είναι, όμως δεν μπορούν να προσφέρουν αυτό που προσφέρει η Εκκλησία. Γι’ αυτό όσο και αν προοδεύσουν οι κοσμικοί θεσμοί και τα συστήματα, δεν μπορούν ποτέ να αντικαταστήσουν την Εκκλησία. Είναι δυνατόν, εμείς οι αδύνατοι και αμαρτωλοί άνθρωποι, να περνούμε κρίσεις και δυσκολίες κατά καιρούς, μέσα στην Εκκλησία. Είναι δυνατόν να συμβαίνουν και σκάνδαλα μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας. Και αυτά γίνονται, διότι στην Εκκλησία είμαστε σε πορεία προς την θέωση και είναι πολύ φυσικό να υπάρχουν οι ανθρώπινες αδυναμίες. Γινόμαστε, αλλά δεν είμαστε θεοί. Όσο όμως και να συμβαίνουν αυτά, εμείς ποτέ δεν θα φύγουμε από την Εκκλησία, διότι στην Εκκλησία έχουμε την μοναδική δυνατότητα να ενωθούμε με τον Θεό.
Όταν π.χ. πηγαίνουμε στον Ναό για να εκκλησιασθούμε, και συναντούμε εκεί ίσως μερικούς που δεν προσέχουν στη ιερά ακολουθία και συζητούν μάλιστα μεταξύ τους, έτσι ώστε και να αποσπούν προς στιγμήν την προσοχή μας απ’ αυτή, έρχεται ένας, εύλογος τάχα, λογισμός που μας λέγει: – «Τι κερδίζεις τελικά που έρχεσαι στην Εκκλησία; Δεν κάθεσαι καλύτερα στο σπίτι σου, όπου θα έχεις και περισσότερη ησυχία και άνεση για να κάνεις προσευχή;».
Εμείς όμως πρέπει με σύνεση να αντιλέξουμε στον πονηρό αυτόν λογισμό:
– «Ναι μεν, θα έχω ίσως περισσότερη εξωτερική ησυχία στο σπίτι μου, αλλά δεν θα έχω την Χάρι του Θεού, να με θεώνει και να με αγιάζει. Δεν θα έχω τον Χριστό, ο Οποίος είναι παρών στην Εκκλησία Του. Δεν θα έχω το άγιο Σώμα Του και το τίμιο Αίμα Του, που ευρίσκονται στον ιερό Ναό Του, επάνω στην αγία Τράπεζα. Δεν θα συμμετέχω στον μυστικό Δείπνο της θείας Λειτουργίας. Θα είμαι αποκομμένος από τους εν Χριστώ αδελφούς μου, με τους οποίους μαζί συναποτελούμαι το σώμα του Χριστού».
Έτσι λοιπόν ότι κι αν συμβεί, εμείς δεν θα φύγουμε από την Εκκλησία, διότι σ’ αυτήν μόνο ευρίσκουμε τον δρόμο της θεώσεως.
Αρχιμανδρίτου Γεωργίου, Καθηγούμενου Της Ι.Μ. Οσίου Γρηγορίου

Ο Άγιος Νεκτάριος τρέχει σε κάθε πονεμένη ψυχή (Συνταρακτική μαρτυρία)

Ο Άγιος Νεκτάριος τρέχει σε κάθε πονεμένη ψυχή (Συνταρακτική μαρτυρία)

Παρασκευή έντεκα το πρωί, κινούμαι στην περιοχή των Αθηνών. Ανέβαινα την οδό Μάρνη, όταν μου τηλεφώνησε ένας συνάδελφος, που βρισκόταν στο Αεροδρόμιο.

-Ράνια πού είσαι;

-Στη Μάρνη.

-Ανέβα στο Αεροδρόμιο, έχει πολλή δουλειά.

-Θα ανέβω, σ” ευχαριστώ.

Κλείσαμε το τηλέφωνο και σκεφτόμουν ας εύρισκα έναν πελάτη να μην πάω τόσα χιλιόμετρα άδεια. Καθώς ανέβαινα τη λεωφόρο Αλεξάνδρας μία κυρία κρατώντας ένα μεγάλο σακβουαγιάζ μου σηκώνει το χέρι. Σταμάτησα.

-Μήπως μπορείτε να με πάτε στο Αεροδρόμιο;

-Και βέβαια μπορώ, εσένα έψαχνα να βρω, γλυκιά μου!

Κατέβηκα, φόρτωσα το σακβουαγιάζ και ξεκίνησα. Η κυρία κάθισε δίπλα μου.

-Αχ! Τι ωραίες οι εικόνες σας! μου λέει.

-Ναι! Είναι η οικογένειά μου, τους λατρεύω! της απαντώ.

-Και εγώ πιστεύω πολύ, ιδιαίτερα αγαπώ τον Άγιο Νεκτάριο.

-Κάποιο θαύμα θα σας έκανε, για να τον πιστεύετε, ε;

-Ακριβώς! Θέλετε να σας πω;

-Ήδη έπρεπε να έχετε ξεκινήσει.

Εδώ η κυρία γέλασε.

-Έχω καρκίνο, μου λέει κοφτά. Μου έχουν αφαιρέσει και τους δύο μαστούς. Από την ημέρα που παντρεύτηκα αρρώστησα, έπαθα βαριά μελαγχολία.

-Γιατί; Δεν έχετε καλό σύζυγο;

-Αντιθέτως, ο σύζυγος μου είναι πολύ καλός, με προσέχει πάρα πολύ και οικονομικά είμαστε πάρα πολύ καλά.

-Τότε γιατί αρρωστήσατε;

-Δεν ξέρω! ξαφνικά έπεσα σε μεγάλη μελαγχολία Χωρίς λόγο. Μια γειτόνισσα μού είπε πως πρέπει να μου έχουν κάνει μάγια. «Όμως εγώ δεν έχω εχθρούς», της είπα. «Πιστεύω πως πρέπει να σου τα έχει κάνει η Παναγιώτα, Γιατί ήθελε πολύ τον άνδρα σου».

Είχαν περάσει τρία χρόνια από την ημέρα του γάμου Και της αρρώστιας μου, όταν αποφάσισα να τα πω στη μητέρα μου. Εκείνη, μόλις τ” άκουσε, με πήρε και πήγαμε σε έναν παπά. Μου διάβασε ευχή και μου είπε να πάω στην Αίγινα, στον Άγιο Νεκτάριο. Μας έπεφτε πολύ μακριά η Αίγινα από το νησί μου. Όμως ο άνδρας μου επέμενε να πάμε. Και ξεκινήσαμε και οι τρεις μαζί για τον Άγιο Νεκτάριο.

Όταν φτάσαμε, αφού προσκυνήσαμε και προσευχηθήκαμε, ήθελα να δω την ηγουμένη. Δεν ήξερα γιατί, όμως την ήθελα. Ζητήσαμε από μια μοναχή να μας οδηγήσει σ” εκείνη. Έτσι κι έγινε. Η ηγουμένη μάς δέχθηκε πολύ εγκάρδια, σαν να μας περίμενε. Έβγαλε από την τσέπη της ένα κομποσκοίνι, μου το έδωσε και μου ζήτησε να το φορέσω στο χέρι μου. Το φόρεσα, ενώ η μητέρα μου της εξηγούσε τι έχω. Ξαφνικά σηκώθηκα και τους είπα:

-Πάμε στο κελί του Αγίου Νεκταρίου, μας περιμένει!

Άνοιξα την πόρτα και βγήκα έξω κατευθυνόμενη προς το κελί του Αγίου. Η ηγουμένη με ρώτησε:

-Ξέρεις πού είναι; Έχεις ξανάρθει εδώ;

-Όχι! όμως με καθοδηγεί εκείνος.

Φτάσαμε στο κελί του, μπήκαμε μέσα και εγώ κάθισα στο κρεβατάκι του. Ο Άγιος Νεκτάριος καθόταν δίπλα μου, μου μιλούσε και εγώ του απαντούσα.

-Θέλεις να μου πεις τι λέγατε;

-Όχι! το μόνο που θα σου πω, είναι πως μου έλεγε να μη φοβάμαι και πως θα γίνω καλά. Από τότε η μελαγχολία που ένιωθα, έφυγε στη θέση της μπήκε η χαρά. Πολύ γρήγορα έμεινα έγκυος και γέννησα ένα αγοράκι, που το ονόμασα Νεκτάριο. Στην πορεία απέκτησα και ένα κοριτσάκι και το ονόμασα Μαρία, το όνομα της Παναγιάς μας. Ύστερα αρρώστησα, έπαθα καρκίνο και, όπως σου είπα, μου αφαίρεσαν και τους δύο μαστούς. Υπέφερα πολύ, όμως ο Άγιος Νεκτάριος ήταν πάντα δίπλα μου. Από τότε έχουν περάσει είκοσι χρόνια. Ποτέ δεν εγκατέλειψα τον Άγιο. Κάθε χρόνο στη γιορτή του είμαστε όλοι εκεί. Η πίστη μου δυνάμωσε τόσο πολύ, που τώρα δεν με νοιάζει, ότι κι αν μου συμβεί. Είμαι έτοιμη να τα αντιμετωπίσω όλα.

Θέλοντας να δοκιμάσω την πίστη της, έκανα τον συνήγορο του διαβόλου:

-Αν ο Θεός σού πάρει ένα από τα παιδιά σου, τι θα κάνεις; Θα εναντιωθείς απέναντι του; θα λιγοστέψει η πίστη σου;

-Κοίταξε να σου πω. Τα παιδιά μου είναι δικά Του, Εκείνος μου τα έδωσε άμα τα θέλει πίσω, ας τα πάρει. Θα πονέσω πολύ, όμως η πίστη μου είναι ακλόνητη, δεν μπορεί τίποτε και κανείς να την κλονίσει.

-Είσαι σίγουρη γι” αυτά που λες;

-Σιγουρότατη! Έχω δει πολλά θαύματα σ” αυτά τα είκοσι χρόνια. Αυτό που σου είπα, ήταν το πρώτο με τον Άγιο Νεκτάριο. Ακολούθησαν πάρα πολλά. Ο Άγιος είναι συνέχεια δίπλα μου, τον αισθάνομαι πολύ κοντά μου. Και μη νομίζεις πως δεν αγαπώ τα παιδιά μου, επειδή σου είπα ας τα πάρει. Δικά Του είναι, εμένα μου τα έδωσε απλά να Του τα μεγαλώσω. Αλλά καμαρώνω, γιατί Του τα έκανα πολύ καλά παιδιά. Με τη βοήθειά Του βέβαια.

Ειλικρινά χάρηκα πολύ μ” αυτά που άκουσα και ζήλεψα την πίστη αυτής της γυναίκας!

Πορφυρία Μοναχή.

Πηγή: panagiamegalohari.gr

Πώς πρέπει να αντιμετωπίζουμε την αδικία που γίνεται σε βάρος μας;

Πώς πρέπει να αντιμετωπίζουμε την αδικία που γίνεται σε βάρος μας;

Όταν αδικούμαστε, πώς πρέπει να αντιμετωπίζουμε την αδικία που γίνεται σε βάρος μας; Να διεκδικούμε το δίκαιό μας; Να παραιτούμαστε από αυτό; Να μιλούμε; Να σιωπούμε; Να κάνουμε κάτι άλλο;

Βεβαίως δεν είναι ίδιες όλες οι περιπτώσεις, ούτε αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο από όλους τους ανθρώπους. Κάποιοι διεκδικούν το δίκαιό τους ακολουθώντας την δικαστική οδό. Κάνουν χρήση ενός νομίμου δικαιώματός τους που δεν τους απαγορεύει ούτε η Πολιτεία ούτε ο νόμος του Θεού να το χρησιμοποιήσουν.

Αλλά και κανείς δεν τους υποχρεώνει να κάνουν χρήση αυτού του δικαιώματος. Αν θέλουν να το χρησιμοποιήσουν, το χρησιμοποιούν. Αν δεν θέλουν, δεν το χρησιμοποιούν. Υπάρχουν περιπτώσεις που η δικαστική οδός είναι μονόδρομος. Ιδίως όταν αδικούνται η σύζυγος ή ο σύζυγος, τα παιδιά μας, το ποίμνιο της Εκκλησίας, η Πατρίδα μας, οφείλουμε να προστατεύουμε το κύρος και την υπόληψή τους.

Αλλά όταν αδικούμαστε σε προσωπικό επίπεδο, η δικαστική οδός δεν είναι πάντοτε η καλύτερη λύση. Είναι ήττημά μας και μόνο το γεγονός ότι φθάνουμε στα δικαστήρια για να επιλύσουμε τις διαφορές μας. Γιατί δεν προτιμάτε να είστε αδικημένοι; Γιατί δεν προτιμάτε να ζημιώνεστε; ρωτάει ο Απόστολος Παύλος τους Κορινθίους (Α΄ Κορ. ς΄ 7 -8).

Κάποιοι άλλοι θυμώνουν, οργίζονται, ταράσσονται, θίγονται και προσβάλλονται, όταν αδικούνται. Βρίσκονται σε διαρκή ταραχή και σύγχυση. Δεν τους χωράει ο τόπος. Μοιάζουν σαν πληγωμένα λιοντάρια που πνέουν μένεα. Γιατί με προσέβαλε, γιατί τραυμάτισε την υπόληψή μου, γιατί έθιξε την αξιοπρέπειά μου, γιατί με ταπείνωσε!

Μερικοί πικραίνονται βαθύτατα, γίνονται κακόκεφοι, λυπούνται υπερβολικά και λιώνουν από τη θλίψη! Ορισμένοι γκρινιάζουν, παραπονούνται, διαμαρτύρονται, σχολιάζουν, κατακρίνουν, ζητούν ευκαίρως - ακαίρως την αποκατάσταση του δικαίου.

Αλλά υπάρχουν και άλλοι που υπομένουν με καρτερία την αδικία, αναθέτοντας στον Θεό τη λύση του προβλήματος. Δεν προσπαθούν από μόνοι τους να βρουν το δίκαιό τους. Περιμένουν να τους δικαιώσει ο δίκαιος Κριτής. Αυτή η τελευταία αντιμετώπιση είναι η δυσκολότερη απ' όλες, αλλά και η καλύτερη. Είναι δυσκολότερη, διότι καλούμαστε εκ προοιμίου να κάνουμε θυσία. Να παραιτηθούμε εθελουσίως από νόμιμο δικαίωμά μας. Επίσης, είναι δυσκολότερη, διότι αναλαμβάνουμε να σηκώσουμε εκουσίως έναν βαρύ σταυρό, τον σταυρό του παραγκωνισμού και της απορρίψεως εκ μέρους των συνανθρώπων μας.

Το να αδικείται κανείς και να μακροθυμεί είναι δυσκατόρθωτη αρετή και χρειάζεται πολύ μεγάλος αγώνας για να την αποκτήσουμε. «Ω πώς δυσκατόρθωτος εστίν η τοιαύτη αρετή»! παρατηρεί ο όσιος Ισαάκ ο Σύρος.

Αλλά «και πόσην δόξαν κέκτηται παρά τω Θεώ! Διότι ελκύει σαν μαγνήτης τη Χάρη του Θεού περισσότερο από κάθε άλλη αντιμετώπιση. «Τούτο χάρις», αυτή η αντιμετώπιση της αδικίας προσελκύει την εύνοια του Θεού. Έχουν οι πιστοί την αγαθή συνείδηση ότι ο Θεός ευαρεστείται, όταν πάσχουν αδίκως και υπομένουν με καρτερία την αδικία.

Τι αξία θα είχε, γράφει ο πρωτοκορυφαίος Απόστολος Πέτρος, αν υπομένατε βασανισμούς για κάτι κακό που πράξατε; Αν όμως πράττετε το καλό και οι άνθρωποι σας αδικούν και παρ' όλα αυτά υπομένετε με καρτερία την αδικία, τότε έχετε την ευλογία του Θεού (Α΄ Πέτρ. β΄ 19 - 21).

Πράγματι. Αν πάσχουμε για κάτι κακό που κάναμε, δικαίως υποφέρουμε. «Άξια ων επράξαμεν απολαμβάνομεν (Λουκ. κγ΄41). Αν όμως πάσχουμε αδίκως και εμπιστευόμαστε τη ζωή μας στον Θεό, τρόπον τινά τον επιλέγουμε ως «δικηγόρο» μας, Του αναθέτουμε να «εκδικάσει» Αυτός την υπόθεσή μας με την βεβαιότητα ότι όχι απλώς θα ενδιαφερθεί για μας, αλλά και θα δώσει την καλύτερη λύση στο πρόβλημά μας (Α΄ Κορ. ι΄ 13).

Γιατί βιαζόμαστε να μιλήσουμε; Δεν είναι καλύτερα να μιλήσει για μας ο Θεός; Αν μιλήσει ο Θεός, κανείς δεν θα Του αντιλέξει. Αν μας δικαιώσει ο Θεός, κανείς δεν θα προσβάλει την απόφασή Του. Η δικαίωσή μας από τον Θεό είναι η καλύτερη αποκατάσταση του δικαίου και η μεγαλύτερη δόξα μας.

Όποιος πιστός σηκώνει με χαρά σταυρό αδικίας, ενώ έχει επιχειρήματα να ζητήσει το δίκιο του, δέχεται θεϊκή παράκληση για τη μεγάλη πίστη που έχει στον Θεό. Επίσης, προοδεύει πνευματικά και φθάνει στην ηθική τελείωση. «Ούτος προς την τελείωσιν κατήντησε και υπό των αγίων Αγγέλων θαυμάζεται» (Ισαάκ Σύρου, Ασκητικά, Λόγος Ε΄). Ο αγωνοθέτης Χριστός του ετοιμάζει στεφάνι.

omologia.com

Το πέρασμα από την ζωή ... Τα σημάδια μας

Το πέρασμα από την ζωή ... Τα σημάδια μας

Φύτεψες σήμερα ένα δέντρο. Και σε είκοσι χρόνια ένας ταξιδιώτης θα βρει καταφύγιο κάτω από τα κλαδιά του, σε μια πολύ καυτή ημέρα. Εκατοντάδες πουλάκια θα φτιάξουν φωλιές σε αυτό στο πέρασμα των χρόνων. Και κάποτε κάποιος θα ζεσταθεί από τον κορμό του. Επειδή εσύ, σήμερα, το φύτεψες.

Βοήθησες κάποτε έναν πεσμένο να σηκωθεί. Και αυτός με την σειρά του σήκωσε αργότερα κάποιον άλλο. Και εκείνος κάποιον άλλο και το ίδιο συνεχίζεται ακόμα αλυσιδωτά. Πολλοί πεσμένοι σηκώθηκαν, επειδή εσύ κάποτε σήκωσες κάποιον.

Έχτισες ένα μικρό εκκλησάκι κάπου. Και στο πέρασμα των ετών χιλιάδες προσευχές έφτασαν στον ουρανό, επειδή εσύ κάποτε έχτισες εκείνο το εκκλησάκι.

Γέννησες κάποτε ένα παιδί, το ανέθρεψες σωστά, έγινε χρήσιμος άνθρωπος στο έργο του Θεού, βοήθησε με την σειρά του άλλους να ξεπεράσουν τις δυσκολίες τους. Πολλοί άνθρωποι σώθηκαν επειδή εσύ κάποτε γέννησες αυτό το παιδί.

Η κάθε πράξη μας, αφήνει τα σημάδια της, στην πορεία της διαδρομής μας σε αυτήν την ζωή.

Πολλοί άνθρωποι θα ωφεληθούν και θα σωθούν, επειδή εσύ υπήρξες εδώ σε αυτό το πέρασμα του χρόνου. Ή και το αντίθετο. Πολλοί που θα υποφέρουν για τον ίδιο λόγο.

Ευλογημένος ο άνθρωπος εκείνος παιδιά μου, που στα σημάδια που άφησε πίσω του φεύγοντας από την ζωή αυτή, και άλλοι θα θέλουν να βαδίσουν.

Παγιδευμένοι όμως οι άνθρωποι στους ρυθμούς της καθημερινότητας, δεν λαμβάνουμε υπ' όψιν μας τις συνέπειες που μπορούν να έχουν οι πράξεις μας στην εξέλιξη της ζωής κάποιων ανθρώπων, ή και ακόμα χειρότερα, και να περνά από το μυαλό μας κάτι τέτοιο, απλά, δεν μας ενδιαφέρει.

Κυνηγάμε την εφήμερη δόξα με κάθε τρόπο, την αναγνώριση με κάθε τρόπο, τον πλούτο με κάθε τρόπο, ταΐζουμε τον εγωισμό μας με κάθε τρόπο, αδιαφορώντας για το κακό που κάνουμε στο πέρασμά μας από την ζωή, αδιαφορώντας για τα καταστροφικά σημάδια που θα αφήσουμε σε αυτό μας το πέρασμα, τα τοξικά σημάδια, που αν κάποιος από το περιβάλλον μας, επηρεασμένος ίσως από την εφήμερη κοινωνική μας επιτυχία ή καταξίωση που ήρθε σαν αποτέλεσμα -της κατά τα άλλα λαθεμένης μας πορείας στην ζωή- να μας θεωρήσει σαν πρότυπο και να θελήσει να βαδίσει και αυτός στα ίδια τοξικά σημάδια, στα χνάρια μας όπως λέμε συνήθως, θα έχει σαν αποτέλεσμα να πάει και η δική του ζωή χαμένη.

Θα μου πει βέβαια κάποιος, μα αφού πέτυχα σε αυτήν την ζωή, γιατί να μην ακολουθήσει τα χνάρια μου και κάποιος άλλος, για να πετύχει και αυτός;

Πέτυχες παιδί μου στα αλήθεια; Θα πω εγώ.

Το αν νικήσει κάποιος παιδί μου στον αγώνα του, αυτό τον χαρακτηρίζει νικητή. Ο τρόπος όμως που αγωνίστηκε, είναι αυτός που τον χαρακτηρίζει τελικά σαν άνθρωπο ή όχι. Κυνηγάς και τον Παράδεισο, με κάθε τρόπο. Μην το ξεχνάς αυτό. Εσύ τουλάχιστον που λες στις παρέες σου, ότι θες να πας στον Παράδεισο. Μόνο, που προϋπόθεση για να πάει κάποιος στον Παράδεισο, δεν είναι το αν ήταν καλός επιχειρηματίας και πλούσιος, αλλά αν κατάφερε να ξεχωρίσει σαν άνθρωπος. Τα λεφτά σου δεν τα χρειάζεται ο ουρανός. Ξεχωριστούς ανθρώπους που ανέπτυξαν στην ζωή, ένα ξεχωριστό πνεύμα χρειάζεται. Αυτά τα πνεύματα θα αποκτήσουν το δικαίωμα να ζήσουν αιώνια εκεί. Μαζί με άλλα ξεχωριστά επίσης πνεύματα, να δημιουργούν και αυτοί, στον κόσμο του δημιουργού μας. Μικροί Θεοί, στον κόσμο του Θεού.

Για αυτό έχει σημασία ο τρόπος που αγωνίστηκε κάποιος και τι σημάδια θα αφήσει πίσω του.

Για αυτό έχει σημασία ο τρόπος που απέκτησε τα λεφτά του, ο κάθε κατά την γνώμη του νικητής. Ο τρόπος που αγωνίστηκε μετράει.

Γιατί εδώ δεν ερχόμαστε για να αποκτήσουμε λεφτά, αλλά για να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία που μας δίνει ο Δημιουργός μας από αυτό το πέρασμα στην ζωή και να κερδίσουμε το δικαίωμα να καταλήξουμε στον κόσμο του.

Να μάθουμε, να εξελιχθούμε. Να καλλιεργήσουμε αξίες και όχι να θερίζουμε και να ζούμε από τις αξίες των άλλων.

Για αυτό και έχει μεγάλη σημασία η πορεία μας σε αυτή την ζωή και -ακόμα μεγαλύτερη σημασία- έχουν τα σημάδια που θα αφήσουμε πίσω μας. Κάθε πράξη μας μετράει για τον Θεό. Κάθε δράση μας θα δημιουργήσει και την ανάλογη αντίδραση. Κάθε σκέψη μας, κάθε λέξη που λέμε, κάθε κίνηση που κάνουμε, κάθε ψυχή που σώζουμε ή καταστρέφουμε. Όλα μετράνε. Όλα μετράνε παιδιά μου.

Το θέμα -και αυτό είναι που πρέπει να ρωτήσουμε τον εαυτό μας- ειλικρινά, μας νοιάζει να βρεθούμε στον κόσμο του Θεού; Ή έχει γίνει αυτό ένα σύνθημα αφηρημένο, που επαναλαμβάνουμε στον εαυτό μας και στους γύρω μας, από συνήθεια χωρίς να συνειδητοποιούμε ακριβώς τι λέμε;

Γιατί αυτό που λέμε είναι ... Θέλω κάποτε να βρεθώ κοντά στον Θεό. Στον κόσμο που μου έχει ετοιμάσει ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός. Θέλω να είμαι κοντά στην Παναγία μας, στους Αγίους. Θέλω τον Παράδεισο.

Αυτά λέμε. Μόνο που αυτά που λέμε, γνωρίζουμε πολύ καλά, ότι για να τα πετύχουμε, απαιτούνται κάποιες προϋποθέσεις. Τι έχουμε σκοπό λοιπόν να κάνουμε για αυτό; Για τις προϋποθέσεις που απαιτούνται μιλάω. Τις τηρούμε; Προσπαθούμε έστω να τις τηρήσουμε;

Προσπαθούμε το σημάδι που θα αφήσουμε σήμερα, από το πέρασμά μας από την ζωή, να αξίζει κάποτε και κάποιος άλλος να πατήσει πάνω σε αυτό; Ή έχουμε αδρανοποιήσει κάθε μας προσπάθεια και έχουμε βάλει τον αυτόματο πιλότο της καθημερινότητας, περιμένοντας να μας οδηγήσει στον Παράδεισο, επειδή κάνουμε έναν σταυρό κάθε ημέρα, ΖΗΤΩΝΤΑΣ  κάθε ημέρα και κάτι για τον εαυτό μας από τον Θεό, χωρίς εμείς να κάνουμε την παραμικρή προσπάθεια να οδηγηθούμε προς αυτόν; Ζητάμε και σήμερα αγάπη από τον Θεό και από τους συνανθρώπους μας. Χωρίς πολλές φορές να δικαιούμαστε κάτι τέτοιο.

Όποιος παιδιά μου θέλει να γνωρίσει την αγάπη, πρέπει να ξέρει, ότι τι θα πει αγάπη, θα το μάθει μόνο αυτός που δίνει αγάπη. Τότε μόνο νοιώθεις την αγάπη να σε πλημυρίζει, σαν μοναδικό συναίσθημα ευτυχίας. Για αυτό που δώσαμε. Αυτή είναι η αγάπη. Μια από τις βασικές προϋποθέσεις, για να βρεθεί κάποτε κάποιος στον κόσμο του Θεού. Τίποτα στον κόσμο που δημιούργησε ο Θεός δεν μπορεί να φέρει κάποιο καλό αποτέλεσμα για εμάς και την ψυχή μας, αν δεν συνοδεύεται η προσπάθεια μας αυτή από αγάπη.

Χρησιμοποίησα το θέμα της αγάπης, σαν ένα μικρό παράδειγμα, για τις προϋποθέσεις που ανέφερα πριν, ότι χρειάζονται για να μπει κάποιος στον κόσμο του Θεού, αφού λέει ότι αυτό είναι που θέλει σαν στόχο του.

Υπάρχουν φυσικά -όπως όλοι μας καλά γνωρίζουμε- και πολλές άλλες προϋποθέσεις που απαιτούνται, για αυτήν την πορεία. Και μην μου πει κάποιος σας παρακαλώ, ότι δεν τις ξέρει αυτές τις προϋποθέσεις. Ότι κανείς δεν του τις έμαθε. Οι ιερείς αυτό το έργο κάνουν. Αυτή είναι η αποστολή τους.

Αλλά ακόμα και για αυτούς που απέχουν από την εκκλησία του Θεού, έχει φροντίσει ο Κύριός μας να τους διδάξει, βάζοντας μέσα τους, όπως σε όλους μας έτσι και σε αυτούς, έναν πάνσοφο διδάσκαλο. Τον δάσκαλο αυτό, εμείς οι άνθρωποι έχουμε μάθει να τον λέμε συνείδηση !!!

Μην μου πει κάποιος λοιπόν, ότι δεν ξέρει τι είναι το κακό, που αν το ακολουθήσει θα βγει από την πορεία του προς τον ουρανό, ή τι είναι το καλό που στον ουρανό τον οδηγεί, γιατί δεν θα τον πιστέψω. Τον δάσκαλο αυτόν, την συνείδηση όπως καλύτερα την ξέρουμε, ακούμε να μας μιλάει μέσα μας, από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας. Να εκφράζεται  μέσα από τα συναισθήματά μας -και να μας διδάσκει έτσι- τι είναι καλό και τι όχι. Άρα δικαιολογίες δεν χωράνε. Τις προϋποθέσεις για να πάμε στον Ουρανό τις ξέρουμε.

Και εδώ είναι που χάνω τις σκέψεις μου, γεμίζω με πατρικό θυμό και μου έρχεται να φωνάξω σε όλη την ανθρωπότητα. Και ειδικά σε όλους τους Χριστιανούς που ισχυρίζονται ότι θέλουν να πάνε τον Παράδεισο. Σε εσάς παιδιά μου:

ΩΡΑ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ !!!

Έχετε ακούσει όλοι σας την έκφραση που λέμε συχνά, ότι κάτι πάει κατά Διαόλου. Ώρα να ξυπνήσουμε λοιπόν, γιατί όλη η ανθρωπότητα, με μαθηματική ακρίβεια, για εκεί έχει χαράξει κυριολεκτικά πορεία, εκτός αν ... Εκτός και αν προλάβουμε και ξυπνήσουμε.

Τα χρόνια μας στην Γη είναι λίγα. Και μην βιαστείτε να μου πείτε, βρε που να φας την γλώσσα σου παλιόγερε. Δεν εννοώ το μέλλον της ανθρωπότητας. Εξήντα ή εβδομήντα ή ογδόντα ή και εκατό αν θέλετε χρόνια ζωής, είναι ένα απειροελάχιστο χρονικό σημείο, λιγότερο και από ένα δευτερόλεπτο, σε σύγκριση με τον χρόνο του σύμπαντος.

Με την αιωνιότητα που έχουμε βάλει στόχο να κατακτήσουμε, όλοι όσοι λέμε ότι θέλουμε να πάμε στον Παράδεισο. Και όμως παιδιά μου. Για αυτόν τον απειροελάχιστο χρόνο που περνάμε εδώ στην ζωή, αν δεν ξυπνήσουμε κάποτε, θα χάσουμε την αιωνιότητα. Το ξέρουμε αυτό. Αλλά δεν μπορούμε να το συνειδητοποιήσουμε σε όλη του την σημασία. Η μια μέρα της ζωής μας, φέρνει την επόμενη, ο χρόνος μας περνάει με μοναδικά ενδιαφέροντά μας να ικανοποιούμε τις αισθήσεις και να δίνουμε ιδιαίτερο βάρος στις απολαύσεις μας. Και κάποια στιγμή καθώς τα γεράματα πλησιάζουν, πιθανόν κάποιοι από εμάς, να θυμηθούν ότι υπάρχουν και εκκλησίες, ότι υπάρχει Θεός, ότι υπάρχει η αιωνιότητα. Χρόνος πολύς όμως δεν θα υπάρχει τότε. Και η προσέγγισή μας προς τον Θεό, θα είναι μια προσέγγιση σκοπιμότητας. Όσοι προλάβουν τότε και ότι μπορούν να καταλάβουν από την αλήθεια του Θεού, σε αυτή την ηλικία.

Τότε είναι και η ώρα που οι περισσότεροι, θα κοιτάξουν πίσω, την πορεία της ζωής τους, τα χνάρια τους, τα σημάδια που άφησαν οι πράξεις τους στο πέρασμά τους από την ζωή και θα πρέπει μόνοι τους να αξιολογήσουν σωστά, αν πρέπει και κάποιος άλλος να πατήσει στα σημάδια τους για να πορευτεί, ή θα πρέπει να τα αποφύγει σαν ναρκοπέδιο.

Γιατί όμως παιδιά μου να γίνει αυτό τότε, στα γεράματά μας και όχι σήμερα; Σήμερα που έχουμε αν θέλετε το πλεονέκτημα και να μάθουμε καλύτερα αλλά και να διορθώσουμε και κάποια από τα σημάδια που θα αφήσουμε πίσω μας τελικά, αν καταλήξουμε ότι λάθος πράξαμε και λάθος αποτύπωμα αφήνουμε.

Και μην μου πείτε πάλι να φάω την γλώσσα μου, αν σας ρωτήσω, ποιός από μας ξέρει αν θα υπάρχει και αύριο; Είναι κάτι που το λέμε όλοι μας και είναι αν θέλετε και η απόλυτη ερώτηση που μπορούμε να κάνουμε σε κάποιον που βάζει μακροπρόθεσμα σχέδια και στόχους.

Ας ξυπνήσουμε σήμερα λοιπόν παιδιά μου. Όσοι πιστεύουμε ότι είμαστε αναζητητές της αιώνιας ζωής. Ο Παράδεισος δεν κερδίζετε με όνειρα αλλά ούτε και με ψέμματα. Η αλήθεια μας είναι αυτή που θα περάσει τελικά μέσα, ή θα εξοστρακιστεί σαν κακή ενέργεια.

Ας κοιτάξουμε γύρω μας. Ας ελευθερώσουμε το μυαλό μας από τα τετριμμένα, ας σπάσουμε τα δεσμά της φυλακής που το σύστημα φυλάκισε την λογική μας με την στοχευμένη του εκπαίδευση, που κατάφερε να κοιμίσει το μυαλό μας και να περιορίσει την αντίληψή μας, κάνοντας μας καταναλωτικά ρομπότ χωρίς ποιοτικά συναισθήματα, και ας κοιτάξουμε γύρω μας. Ας ανέβουμε με την φαντασία μας, αν θέλετε μερικά χιλιόμετρα ψηλά και ας κοιτάξουμε κάτω. Ας κοιτάξουμε τον κόσμο στον οποίο ζούμε. Και σας ρωτάω:

Υπάρχει κάποιος πραγματικά τώρα, που να πιστεύει ότι όλα αυτά που βλέπει, δημιουργήθηκαν από τον Θεό, γιατί; .... Για να γεννιούνται άνθρωποι, οι οποίοι το μόνο που θα κάνουν και ο μόνος λόγος που έρχονται στην Γή, είναι να τρώνε για να γεμίζουν οι αποχετεύσεις, να υπηρετούν σαν σκλάβοι τις αισθήσεις τους, να ξοδεύουν τον πολύτιμο χρόνο τους, όχι για να αναζητούν την σοφία του Θεού, αλλά έναν ερωτικό σύντροφο και γενικά όλο αυτό το μπάχαλο που λέμε ζωή και  που με την φαντασία σας βλέπετε, να συμβαίνει εδώ στην Γή ... πιστεύει κανείς ότι αυτός ήταν ο λόγος που ο Δημιουργός μας έφτιαξε τον άνθρωπο; Για να γεμίσει με σκουπίδια και αρνητική ενέργεια το σύμπαν; Γιατί αυτό παράγουμε παιδιά μου.

Εγώ δεν πιστεύω ότι αυτός ήταν ο σκοπός του. Πιστεύω ότι είχε μεγάλα σχέδια για εμάς. Στα οποία εμείς αποτυγχάνουμε καθημερινά. Αποτύχαμε στον κήπο της Εδέμ, αποτυγχάνουμε και στη Γη. Τι περίεργο είδος το ανθρώπινο αλήθεια; Του λες τι πρέπει να κάνει για να γίνει Θεός και αυτό κοιμάται μέσα στις εφήμερες απολαύσεις και δεν ακούει. Του λες πώς να γίνει άγγελος και αυτό γίνεται δαίμονας.

Ας ξυπνήσουμε παιδιά μου. Ας διορθώσουμε όσα από τα λάθη μας μπορούμε και προλαβαίνουμε, ας διορθώσουμε τα σημάδια μας, ας αγαπήσουμε επιτέλους τον άνθρωπο δίπλα μας, ας γίνουμε καλύτεροι εμείς, ας κάνουμε καλύτερους και τους άλλους, μα πάνω από όλα να σταματήσουμε να φοβόμαστε τον Θεό και να μάθουμε να τον αγαπάμε. Αγαπώντας αληθινά τον Θεό, ας αγαπήσουμε τώρα και την ψυχή μας, ας ελευθερώσουμε τον εαυτό μας από τον φόβο, για να τον γνωρίσουμε επιτέλους. Ας αντιμετωπίσουμε την αλήθεια μας. Ας καταλήξουμε με θάρρος, ότι αυτοί είμαστε σήμερα, ατελείς και σε λάθος πορεία,  αλλά θέλουμε από εδώ και πέρα να γινόμαστε καλύτεροι, κάθε νέα ημέρα της ζωής μας.

Ας αφήσουμε όμορφα και ευλογημένα σημάδια, στο πέρασμα μας από αυτήν την ζωή, εμείς όλοι που λέμε ότι θέλουμε να πάμε στον Παράδεισο. Ευλογημένος ο άνθρωπος εκείνος παιδιά μου, που στα σημάδια που άφησε πίσω του, φεύγοντας από την ζωή αυτή, και άλλοι θα θέλουν να βαδίσουν.

Με την ευλογία μου και την αγάπη μου, θα τελειώσω εδώ, λέγοντάς σας να θυμάστε, ότι ο άνθρωπος δεν έχει φτερά και όμως ψηλά μπορεί να φτάσει.-

π. Ιωάννης

pater-ioannis.blogspot.gr

Περί ονείρων και οραμάτων

Περί ονείρων και οραμάτων



Ένα θέμα που δημιουργεί αρκετή σύγχυση σε πολλούς συνανθρώπους μας, ακόμη και σε βαπτισμένους χριστιανούς, είναι το θέμα των ονείρων και των οραμάτων. Δεν είναι εύκολο τις περισσότερες φορές να διακρίνει κανείς αν τα όνειρα ή τα οράματα προέρχονται από τον Θεό, από δαιμονική ενέργεια ή είναι απλώς φυσικά γεγονότα.

Γι᾽ αυτό και απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή στην αποδοχή τους ή όχι, κάτι που μας έχουν επισημάνει οι περισσότεροι νηπτικοί και ασκητικοί διδάσκαλοι της Εκκλησίας μας.
Έτσι, κατά τους πατέρες αυτούς, το όνειρο, το όραμα ή και το θαύμα ακόμη, δεν παρουσιάζονται με καθαρότητα ενώπιόν μας, μάλλον η ερμηνεία και η αξιολόγησή τους δεν γίνονται αφ᾽ εαυτών, αλλ᾽ εξαρτώνται από τις δικές μας προϋποθέσεις: ανάλογα μέ τον βαθμό διακρίσεως που διαθέτουμε προβαίνουμε και στην εκτίμηση των παραπάνω φαινομένων. Αυτό σημαίνει ότι η ερμηνεία που θα δώσουμε μπορεί να γίνει αφορμή για πρόοδο ή οπισθοδρόμηση στην πνευματική μας ζωή, αφού η ερμηνεία θα χρωματιστεί από το περιεχόμενο της καρδιάς μας. Έτσι δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιο όραμα για παράδειγμα θεωρείται ως εκ Θεού προερχόμενο, ενώ στην πραγματικότητα είναι δαιμονικής εμπνεύσεως, όπως πιθανόν και το αντίστροφο. Τον πρώτο λόγο λοιπόν στα θέματα αυτά τον έχει, καθώς είπαμε, η αρετή της διακρίσως.
Η απόκτηση της αρετής αυτής δεν είναι καθόλου εύκολη. Η διάκριση θεωρείται γενικά από την πατερική μας παράδοση ως ένα από τα σπουδαιότερα χαρίσματα του Θεού, που για να το αποκτήσει κανείς χρειάζεται να καθαρίσει τον νου και την καρδιά του από ό,τι βρώμικο και εμπαθές έχουν ως περιεχόμενό τους. Ανάλογα δε με τον βαθμό καθάρσεως γεύεται αντιστοίχως και του χαρίσματος της διακρίσεως. Η διάκριση δηλαδή είναι αποτέλεσμα της παρουσίας του αγίου Πνεύματος μέσα στον άνθρωπο. Έτσι όσο βλέπει κανείς να ενεργούν μέσα του τα πάθη και οι αμαρτίες δεν πρέπει να έχει εμπιστοσύνη στην κρίση και τη διάκρισή του. Συνήθως στις περιπτώσεις αυτές η κρίση υπόκειται στον νόμο της πλάνης. Πλανεμένη λοιπόν η ζυγαριά της κρίσεως στη διάνοια του ανθρώπου πλανεμένα θα εκτιμά και τα όνειρα ή τα οράματα ή και αυτά ακόμη που φαίνονται ως θαύματα.
Πολύ περισσότερο βεβαίως ισχύει η παραπάνω αλήθεια, αν συνειδητοποιήσει κανείς ότι τα φαινόμενα των ονείρων και των οραμάτων έχουν πολλαπλή την καταγωγή τους. Μέσα από αυτά, καθώς είπαμε, μπορεί να δρα ο Θεός, μπορεί όμως και ο διάβολος, ή μπορεί και να είναι απλώς κάτι το φυσικό. Κατά τους νηπτικούς πατέρες μας, το πιο σύνηθες είναι να δρα μέσα από αυτά κυρίως ο πονηρός. Αυτός προσπαθεί μέσω της φαντασίας να πλησιάσει και να πλανήσει τον άθρωπο, προκειμένου να τον οδηγήσει στην καταστροφή του. Για να πετύχει μάλιστα τον σκοπό του, πέρα από τρομακτικές μορφές που μπορεί να πάρει, φτάνει στο σημείο να εμφανιστεί, κατά τον απόστολο, και ως ῾άγγελος φωτός᾽. Μπορεί ακόμη να εμφανιστεί ως Χριστός, ως Παναγία, ως κάποιος άλλος άγιος, πάντως με τέτοιον τρόπο, ώστε να κάνει τον άνθρωπο να τον εμπιστευθεί. Μερικές εμφανίζεται μέσα σε τέτοιο φως, που δημιουργεί κλίμα χαράς και παρηγοριάς, αναμιγμένης όμως με υπερηφάνεια και υπεροψία, σαφές δείγμα της πλάνης.
Ακριβώς λοιπόν έχοντας αυτά υπόψιν οι Πατέρες μας μάς προειδοποιούν με τα κείμενά τους και μας λένε να μην έχουμε εμπιστοσύνη σε τέτοια πράγματα, όταν μας παρουσιάζονται, διότι μπορεί να είναι δαιμονικές καταστάσεις και επιρροές. Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος για παράδειγμα, ο μέγας αυτός ασκητικός διδάσκαλος, σε ειδικό λόγο του για τα όνειρα αναφέρει ότι ῾όποιος πιστεύει στα όνειρα είναι παντελώς άσοφος και άπειρος᾽.
Στο σημείο αυτό μπορεί κανείς να εγείρει την ένσταση: μήπως έτσι, απορρίπτοντας τα όνειρα και τα οράματα και τα περεμφερή, απορρίψουμε και τα εκ Θεού προερχόμενα; Διότι κανείς δεν αρνείται ότι πηγή μερικές φορές αυτών είναι ο Θεός. Οι Πατέρες μας λοιπόν προβλέποντας μία τέτοια ένσταση, ή μάλλον αντιμετωπίζοντάς την την εποχή τους, μας πρόλαβαν και σ᾽ αυτό. Κι η απάντησή τους, όσο περίεργα και παράδοξα ηχεί τούτο, είναι και πάλι αρνητική. Δηλαδή και από τον Θεό να προέρχονται, και πάλι πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί. Και η αιτιολογία είναι ότι μπορεί να φαίνονται πως είναι εκ Θεού και να μην είναι.
Ας παραθέσουμε προς επιβεβαίωση των παραπάνω τα λόγια ενός μεγάλου και πάλι νηπτικού Πατέρα και Διδασκάλου της Εκκλησίας, του αγίου Διαδόχου επισκόπου Φωτικής, από το έργο του ῾Κεφάλαια Γνωστικά 100᾽. Λέει συγκεκριμένα στο 38οκεφάλαιο: ῾Εμείς είπαμε βεβαίως για τη διαφορά καλών και κακών ονείρων, όπως ακούσαμε από πεπειραμένους Γέροντες. Όμως μπορεί να θεωρηθεί μεγάλη αρετή το να μη δίνει κανείς σημασία στα όνειρα. Διότι τα όνειρα δεν είναι τίποτε άλλο, τουλάχιστον τα περισσότερα, από είδωλα των λογισμών που περιφέρονται εδώ κι εκεί ή, όπως είπα, φαντασίες, διά των οποίων εμπαίζουν τους ανθρώπους οι δαίμονες. Επομένως αν δεν αποδεχθούμε κάποτε κάποιο όραμα που θα σταλεί σ᾽ εμάς από την αγαθότητα του Θεού, δεν θα οργισθεί εναντίον μας, διότι το αρνηθήκαμε, ο πολυπόθητος Κύριος Ιησούς. Διότι γνωρίζει ότι αυτό το κάνουμε από φόβο μήπως μας απατήσουν οι δαίμονες᾽. Και συνεχίζει ο όσιος στο επόμενο κεφάλαιο, το 39ο: ῾Ας είναι για υπόδειγμα(αναφορικά προς τη συμβουλή στο προηγούμενο κεφάλαιο) ότι ένας δούλος προσκαλείται υπό του Κυρίου του από την εξώπορτα σε ώρα νυκτερινή και ύστερα από πολυχρόνια απουσία του. Ο δούλος φοβούμενος μήπως η φωνή, λόγω ομοιότητος, δεν είναι του κυρίου του, δεν ανοίγει τελείως τη θύρα σ᾽ αυτόν. Διότι αν απατηθεί, θα εκθέσει σε κίνδυνο την περιουσία που του εμπιστεύθηκε. Όταν δε έγινε ημέρα, ο κύριος του υπηρέτη όχι μόνον δεν οργίσθηκε εναντίον του, αλλά και τον επαίνεσε όλως ιδιαιτέρως, επειδή από την υπερβολική πίστη να μη χάσει τίποτε από τα πράγματά του, θεώρησε και τη φωνή του ακόμη ως απατηλή᾽.
Νομίζουμε ότι τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Η επιφυλακτικότητά μας στα θέμα ονείρων, οραμάτων, θαυμάτων είναι σημείο σοφίας και σύνεσης εκ μέρους μας, εφόσον γίνεται για λόγους πίστεως και αγάπης προς τον Κύριο. Ταυτοχρόνως είναι σημείο πνευματικής μας προόδου να θέτουμε τέτοιες καταστάσεις, όταν επιμένουν, υπό την κρίση φωτισμένων και εμπείρων πνευματικών. Ασφαλώς, κάνοντας αυτό η χάρη του Θεού θα είναι μαζί μας, λόγω ακριβώς της ταπεινώσεώς μας.