Ταμένο blog...
στίγματα κάποιων στιγμών
και θαυμάτων

Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

Όνειρο - Αγία Παρασκευή Κορινθίας

Συνέχεια απ' τις δυο προηγούμενες αναρτήσεις

Αυτό το μπλογκ το ξεκίνησα όταν είδα πως "χρωστάω" πολλά στην ολοζώντανη θρησκεία μας.
Το ονόμασα "Θαύματα και Σημάδια" για ευνόητους λόγους, αλλά ξέρω πως στην πορεία της ζωής, δεν στάθηκα καλή οικοδέσποινα ... Απέφευγα να λέω πολλά που μου "συμβαίνουν", γιατί η επιβεβλημένη λογική της εποχής μας, δεν σηκώνει και πολλά....
Έτσι, ξέφυγε πολύ απ' το πολύ προσωπικό.
Αναγκαστικά.

...Δε θα μακρυγορήσω. Δε θα σταθώ, ούτε σε όσα έγραψα, ούτε σε όσα δεν έγραψα.
Έχω δει στη ζωή μου, άπειρα θαύματα, άπειρα σημάδια, πολλά "διαφορετικά" όνειρα, ακόμα και κάποια - τολμώ να πω, οράματα.

(Ένα κοράκι έξω ξύπνησε. Μακριά η Καλημέρα σου, καλό μου!

Προληπτική - Μια απ' τις λεγόμενες αμαρτίες μου. Προέκυψε απ' τα πολλά "σημάδια".
...Γιατί το "Ερεύνα", δεν είναι καλός "δρόμος"...)

Πάμε στ' όνειρο. Σε ότι θυμάμαι.

Κάτι, ένας χώρος γεμάτος μαναβικά. Κάποιος με ρώτησε αν θα τα πάρω.
Τάχα κοίταξα στα πιο κοντινά μου και (λάχανα - κουνουπίδι) και είδα πως ήταν όλα ανάποδα, σχεδόν μαυρισμένα και βουτηγμένα μέσα στο λάδι... Κράτησα ένα στο χέρι μου και έσταζε λάδι. Το άφησα.

Έφυγα απ' αυτό το όνειρο, ίσως δεν το θυμάμαι. Ίσως άσχετα μεταξύ τους.

Μετά, είδα ότι κοίταζα με μια φίλη μια εκκλησιά απ' έξω, απ' τις τζαμαρίες.
Κόσμος εκεί γύρω ακούγονταν, μα δεν τον έβλεπα.
Κάτι είχε συμβεί.
Κοιτάζαμε και οι δυο μας έκπληκτες μέσα στην εκκλησία που ήταν κάτασπρη και άδεια.
Απ' τον κόσμο γύρω, τάχα, έφταναν φωνές.
"Μα, πώς κάηκαν όλα; Και ποιος την καθάρισε;"
Ενώ ο κόσμος δεν φαίνονταν, αλλά έλεγε, έλεγε, η φίλη συνέχιζε να κοιτάει μέσα, ενώ εγώ απέναντι, σαν να ήταν μεγάλη οθόνη τηλεόρασης διάβαζα φράσεις που γράφονταν εκείνη την στιγμή με χρυσά γράμματα που όμως δεν προλάβαινα να διαβάσω και να συγκρατήσω, γιατί ήταν λέξεις αρχαίες, σαν Ευαγγελίου που δεν τις καταλάβαινα όλες.

"Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος... Τα καθάρισε όλα για να σωθεί το κοριτσάκι..."

Αυτό καταλάβαινα, ενώ - τάχα, σκούντησα την φίλη για να διαβάσει κι αυτή.

Κάπου εκεί  άρχισα να νοιώθω ότι ξυπνάω, κι ενώ το πάλευα να συγκρατήσω "κάτι' παραπάνω απ' τις φράσεις, ένοιωσα μια "παράξενη' ανατριχίλα σε όλο μου το κορμί. Πολύ διαφορετική όμως, απ' την έννοια της λέξης. Σα να με χτυπούσε ηλεκτρικό ρεύμα, με μέθοδο, με ρυθμό.

Εκεί πια, τρομαγμένη πια, ήξερα πως είχα ξυπνήσει κι ότι απλά ήταν ένα παράξενο όνειρο.
Η λογική πήρε την θέση της για δευτερόλεπτα και μη θέλοντας να σηκωθώ μέσα στη νύχτα και να ανησυχήσω και τα παιδιά, είπα στον εαυτό μου: "Ξανακοιμήσου, Κατερίνα. Όνειρο ήταν, πέρασε."

Μα, δεν πέρασε...
"Κι αν κάτι ήθελε να πει;" σκέφτηκα.
Την ίδια στιγμή, πριν μου απαντήσει η λογική "άσε τις αναλύσεις σου για την μέρα", έννοιωσα ξανά εκείνο το παράξενο ηλεκτρικό ρεύμα να με χτυπάει στα πόδια συνεχόμενα, απ' τις πατούσες μέχρι τα γόνατα. Σταμάτησε μόνο όταν άναψα το φως και σηκώθηκα.

Οι σκέψεις του φωτός, και της λογικής, αναγκαστικά έψαχναν να βρουν τι ήθελε να πει το όνειρο.
Κι εκείνο το κοριτσάκι; Σώθηκε ή θα σωθεί;
Κι εκείνη η εκκλησία η άσπρη; Ποια ήταν;

Σε δευτερόλεπτα μου ήρθε στο μυαλό το εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής στην Κορινθία που άκουσα στις ειδήσεις, ότι σκεπάστηκε στις λάσπες. Μα το είχα δει και προχθές και κάτι έλεγαν πως έφταιγαν οι σωλήνες της αποχετεύσως και είχε απομονωθεί ήδη ένα χωριό, χωρίς δρόμο...
Κι απόψε έλεγαν βουνό, αν πρέπει να το καθαρίσουν ή να το γκρεμ...

(Καμπάνα! Άγιος Ανδρέας και γρήγορος και αλλιώς! Ήχος που με σφίγγει. Νταν νταν, νταν νταν! Αυστηρός, επιβλητικός!Παράξενο! Πριν χτυπούσε χαρούμενα!)

συνεχίζω.
ή να το γκρεμίσουν!

Δεν στάθηκα πολύ στο θέμα όμως, ήμουνα στην κουζίνα, μαγείρευα, έπλενα, ούτε τα πλάνα είδα καλά καλά. Φάνηκε σαν μια είδηση, όπως τόσες!...

Το "κλικ" αυτό μ' έκανε να σηκωθώ και να τρέξω στον υπολογιστή. Να βρω βιντεάκι, να πω, πως... κάτι θέλει να πει αυτή η λάσπη, αλλά δεν ξέρω τι.

Έγραψα αυτά στο Φεις και τώρα βγαίνω.
Στα πολλά λόγια, χάνομαι. Τα χάνω... Δύσκολες οι εξηγήσεις σε Ανώτερα "πράγματα".
Η γειτονιά ξύπνησε, ίσως με παίρνει όμως, να κοιμηθώ λιγάκι ακόμα...


Δε βγαίνουν λέξεις... Είναι απ' τα πολλά που θέλω να πω. Κι από που ν' αρχίσω; Ξέρω ότι την σειρά μου θα την βρω στο μπλογκ. Σ' εκείνο με τα θαύματα και τα σημάδια... Ξύπνησα "παράξενα" από ένα παράξενο όνειρο που ένιωσα πως κάτι ήθελε να πει. Στο ξεθόλωμα του ξυπνήματος, πρώτη σκέψη αυτό το εκκλησάκι! Το όνειρο - ίσως εκεί με παρέμπεμπε. Έτρεξα να δω το βιντεάκι - το είχα δει στις ειδήσεις -φαντάστηκα πως εύκολα θα το βρω και το βρήκα. Είπα, πάλι διστακτικά, ας το δω πρώτα και μετά να γράψω... Θα με περάσουν για τρελή!... Εκτός, αν μου δώσει κάποιο σημάδι να προχωρήσω! Κι έπαθα σοκ, στην αρχή αρχή, εκεί που μέσα φωτίζεται ένας Άγιος! Πέρασε ώρα από τότε, μέχρι να γυρίσω να γράψω αυτά. Στίγμα μόνο θέλω να δώσω. Η λάσπη εκεί, δεν υποτιμάει το εκκλησάκι! Πρόκειται για θαύμα!Λάθος σημεία για την πίστη, δεν υπάρχουν! Θα καθαρίσει... Αυτό έγινε για κάποιον λόγο που ίσως εμείς να μην μάθουμε. Αρκεί ο Δήμος να μην το γκρεμίσει!!! (Κάτι που άκουσα στις ειδήσεις, χθες, φευγαλέα κι ενστικτωδώς είπα μέσα μου: "ΟΧΙ"!) αλλά μετά, έχοντας τις "χαρές" μου και τις συγκινήσεις μου, το ξέχασα... Το όνειρο όμως... Εκεί μ' έσπρωξαν...
Στο μπλογκ θα βρω μια σειρά, πιστεύω. Συγγνώμη για το απότομο. Καλημέρα...http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=259825&catid=6
*****

Ώρα χαράς

(Συνέχεια απ' την προηγούμενη ανάρτηση.)
Έγραψα αυτά τα λόγια πολύ αυθόρμητα στο Φεις...
Θα πάω σε άλλη ανάρτηση για την συνέχεια, γιατί εδώ μπερδεύονται τα κόπυ.

***************

Κι ύστερα.... ήταν 12 παρά πολύ, που τηλεφώνησα, έμαθα, ξαφνιάστηκα, ένιωσα πως για μένα ήταν θαύμα, απλά η λογική έλεγε: "Δεν είχε κίνηση, ο οδηγός έτρεχε και το κορίτσι μου έφτασε πολύ νωρίτερα!"
Βγήκα απ' το Φεις, κι έτρεξα να στρώσω τραπέζι, να ζεστάνω την σούπα, να είμαι έτοιμη.
Η καρδιά μου, αν και πήρε τα χαπάκια της, αλλιώς ξεφύσαγε και μου έκανε εντύπωση, μέχρι τις 4 παρά που κοιμήθηκα.
Χαρούμενη, μα σιωπηλή, μην κουράσω το παιδί στις ερωτήσεις, ζούσα έντονα τις στιγμές αγγίγματος, όπως κάνει μια μάνα όταν βουβαίνεται από χαρά και σφίγγεται να μην κλάψει από χαρά.
...Γιατί... τι άλλο θέλει μια μάνα, όσο μεγάλα κι αν είναι τα παιδιά της, άλλο απ' το να τα αγκαλιάζει η ματιά της και τα χέρια της;

Κι ύστερα, όταν η καρδιά πάλευε να ισορροπήσει, και να σταματήσει να ξεφυσά, σα να έτρεχε σε Μαραθώνιο αγάπης, το μυαλό πρόλαβε να σκεφτεί μια Προσευχή που θα μπορούσε να γίνει Δημόσια, αν ο υπολογιστής ήταν ανοιχτός, αν δεν είχα βγάλει τους κωδικούς.

"Θεέ μου, ώρες ώρες, νοιώθω πως μου χρωστάς!
Θεέ μου, ώρες ώρες, νοιώθω ΜΟΝΟ, πως Σού χρωστάω!..."

Κι έτσι είναι. Πολλές φορές το σκέφτηκα. Κάποια στιγμή, προκάλεσα τον εαυτό μου. "Κι αν το έγραφες, τι ώρα θα ήταν;"
Να, ένα πρόβλημα. Το σκέφτηκα 12 και 20(;)  , όταν ήδη κρατούσα το παιδί στην αγκαλιά μου, κι εγώ - ίσως ξαναέμπαινα στο Φεις, απόγευμα!
(Χτυπάει η καμπάνα του Αγίου Ανδρέα, σαν τρελή! Πάντα έτσι χτυπάει! Σταυρός! μεγάλη η Χάρη Του!)
"Δεν πειράζει η ώρα", σκέφτηκα μετά, καθότι ημερολογιακός τύπος. "Θα έγραφα ήταν ώρα χαράς" και μ' άρεσε η σκέψη αυτής της ώρας...
Γιατί, "τι είναι χαρά;" Κανένα μεγάλο πακέτο με συσκευασία δώρου; Απλά πράγματα είναι...
Χωρίς βάρος, χωρίς όγκο, χωρίς χρήματα. Ένα σπαρτάρισμα της καρδιάς και μια ανάσα, ή πολλές που βγαίνουν κατευθείαν από την ίδια την ψυχή...

Κι ύστερα... κοιμήθηκα, ώσπου με "σήκωσε" πάνω, πολύ πριν την ώρα μου, ένα "παράξενο" όνειρο.

Θα το γράψω, όσο μπορώ να το θυμηθώ, σε άλλη ανάρτηση, για να μην μπερδεύονται οι στιγμές με τις στιγμές, αν και είναι αλληλένδετες.


Αυθόρμητη προσευχή στο Φεις

Κάνω ένα ημερολογιακό κόπυ, για να πω "τι;" δε ξέρω ακριβώς... Ελπίζω πως η αυθόρμητη γραφή, μαζί μ' αυτή την "παράξενη" ταραχή, θα με βοηθήσει! *
Ούφ! Έχω μια αγωνία! Άντε να πάει 12 μιση, γρήγορα, Θέ μου! Άντε! Δώσε φτερά, γύρνα γρήγορα τους δείκτες! Άντε! Δικαίωμα!
**** ****** ****** Έγραψα αυτά τα λόγια πολύ αυθόρμητα στο Φεις... Θα πάω σε άλλη ανάρτηση για την συνέχεια, γιατί εδώ μπερδεύονται τα κόπυ.
Έγραψα αυτά τα λόγια πολύ αυθόρμητα στο Φεις... Θα πάω σε άλλη ανάρτηση για την συνέχεια, γιατί εδώ μπερδεύονται τα κόπυ.

Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2013

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ: ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ

πηγή

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ: ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ

.Πολλοί άνθρωποι ομιλώντας για τα Χριστούγεννα λέγουν ότι είναι μία ευκαιρία να δούμε τις ανάγκες του συνανθρώπου μας, να σκύψουμε στις πληγές του διπλανού μας και να τον βοηθήσουμε, μιας και «οι ημέρες το απαιτούν».

Χριστούγεννα όμως δεν σημαίνει: άσκηση ελεημοσύνης. Χριστούγεννα δεν σημαίνει παρηγοριά στους πονεμένους και φτωχούς.

Χριστούγεννα σημαίνει: Γέννηση του Χριστού!

Άλλη μία φορά δυστυχώς ο σκοτισμένος λογισμός των ανθρώπων έχει μετατρέψει μία Σωτηριώδη Εορτή σε μία απλή ευκαιρία ελεημοσύνης.

Οι άνθρωποι λοιπόν, οι οποίοι τις πιο πολλές φορές έχουν ξεχάσει καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους τους συνανθρώπους τους, σαν να ξυπνούν από τον λήθαργο της αναισθησίας τους και μέσα στον συναισθηματικό βερμπαλισμό των εορτών προσπαθούν να αναπληρώσουν το χαμένο έδαφος της αδιαφορίας τους. Για να νιώσουν «το πνεύμα των Χριστουγέννων –όπως οι ίδιοι υποστηρίζουν- αρκούνται σε μία φιλανθρωπία, και έπειτα ξαναχώνονται μέσα στην ματαιόδοξη βιωτή τους.

Άνθρωποι της τηλεόρασης, τραγουδιστές, ποδοσφαιριστές, επιχειρηματίες και κάθε είδος διάττοντες αστέρες«συνωστίζονται» για να αποδείξουν ότι έχουν φιλάνθρωπα συναισθήματα, ότι ενδιαφέρονται για τους φτωχούς και τους αρρώστους, για τους ανθρώπους που κοιμούνται χωρίς θέρμανση, για τα παιδάκια που διαβάζουν δίπλα στην ξυλόσομπα κάτω από το φως ενός κεριού. Και δώσ’ του οι έπαινοι, και δώσ’ του οι προβολή, οι φωτογραφίες, οι συνεντεύξεις…και όλα αυτά….από ενδιαφέρον για τους συνανθρώπους, διότι «οι ημέρες το απαιτούν…».

Βεβαίως κανείς δεν μπορεί να πει ότι αυτό που γίνεται είναι κάτι το κακό. Όμως τελικά μήπως είναι άλλη μια φιέστα που χρησιμοποιεί για λόγους προβολής και διαφήμισης τον πόνο και την δυστυχία κάποιων; Μήπως τελικά όλα αυτά που γίνονται αυτές τις όντως ιερές ημέρες είναι μία μεγάλη υποκρισία; Μήπως τελικά η ματαιοδοξία (αν και Χριστούγεννα) θα μασκαρευτεί  σε εκδηλώσεις φιλανθρωπίας;

Διότι ακόμα κι αν όλα αυτά γίνονται γνήσια και μακριά από  ψεύτικους συναισθηματισμούς, τελικά…δεν αρκούν.

Γι’ αυτό και η Εκκλησία, δεν περιμένει αυτές τις ημέρες για να σκύψει πάνω στα προβλήματα του λαού. Η Εκκλησία δεν περιμένει τις εορτές των Χριστουγέννων για να δώσει ένα πιάτο φαΐ, για να πληρώσει το ρεύμα κάποιας οικογένειας, για να αγοράσει πετρέλαιο ή ξύλα για να ζεσταθεί κάποιος ανήμπορος, για να προμηθεύσει με φάρμακα κάποιους αρρώστους.

Η Εκκλησία δεν περιμένει τις εορτές για να επισκεφθεί κάποιους στο νοσοκομείο ή στην φυλακή. Η Εκκλησία δεν περιμένει όπως η ματαιοδοξία των ανθρώπων που περιμένουν τους φωτογράφους για να δώσουν ένα δέμα σε κάποιον άστεγο. Η Εκκλησία εργάζεται σιωπηλά και συνεχώς προσφέροντας ένα απίστευτο κοινωνικό έργο αν και είναι το πάρεργό της.

Η Εκκλησία δεν περιμένει επαίνους. Δεν περιμένει «ευχαριστώ». Γιατί; Διότι η Εκκλησία έχει Αγάπη. Και η αγάπη «ου ζητεί τα εαυτής».

Σε έναν κόσμο όπου ακόμα και η εορτή των Χριστουγέννων, η εορτή της Ταπείνωσης και της άκρας συγκατάβασης έχει εμπορευματοποιηθεί, έρχεται η Εκκλησία του Χριστού με το στόμα των Θεοφόρων Πατέρων της, με το στόμα των Μαρτύρων και των Οσίων της και μας τονίζει: 

Χριστούγεννα δεν σημαίνει, φωτάκια, στολισμένα δέντρα, αγορές και παιχνίδια, κάλαντα και χιόνια, γιορτινά τραπέζια ή επανασύνδεση της οικογένειας.

Χριστούγεννα δεν σημαίνει απλά οι μάγοι με τα δώρα ή το φωτεινό άστρο ή η κρύα φάτνη. Χριστούγεννα δεν σημαίνει ότι γεννήθηκε κάποιος σπουδαίος άνθρωπος. Ακόμα, Χριστούγεννα δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος γίνεται Θεός. Έχουμε χάσει το νόημα των Χριστουγέννων, έχουμε χάσει εδώ και καιρό τον προσωπικό μας δρόμο προς της τελείωση.

Όχι, δεν είναι τα Χριστούγεννα κάποιος χοντρός ασπρογέννης με μεγάλη κοιλιά!
Χριστούγεννα σημαίνει: ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Γι’ αυτό χαιρόμαστε και εορτάζουμε…όχι μόνο αυτές τις ημέρες, αλλά συνεχώς… εδώ και 2000 και πλέον χρόνια.

Ο Χριστιανός ζει συνεχώς μία ζωή προσφοράς και θυσίας, ταπείνωσης και φιλανθρωπίας...δεν περιμένει το τέλος εκάστου έτους για να θυμηθεί ότι είναι άνθρωπος.

Ο Χριστιανός είναι ο όντως Άνθρωπος ο οποίος πλέον έχει την δυνατότητα να γίνει και κατά Χάριν θεάνθρωπος. Διότι ο Θεός μας είναι Θεάνθρωπος…άραγε το έχουμε καταλάβει;

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος 

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΐΣΙΟΣ: ΜΗΝ ΕΞΕΤΑΖΕΙΣ ΠΟΤΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ...

πηγή

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΐΣΙΟΣ: ΜΗΝ ΕΞΕΤΑΖΕΙΣ ΠΟΤΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ...

15-Όταν βλέπεις άσχημο όνειρο, ποτέ να μην εξετάζεις τι είδες, πώς το είδες, αν είσαι ένοχη, πόσο φταις. Ο πονηρός, επειδή δεν μπόρεσε να σε πειράξει την ημέρα, έρχεται την νύχτα. Επιτρέπει καμιά φορά και ο Θεός να μας πειράξει στον ύπνο, για να δούμε ότι δεν πέθανε ακόμη ο παλιός άνθρωπος.

Άλλες φορές πάλι ο εχθρός πλησιάζει τον άνθρωπο στον ύπνο του και του παρουσιάζει διάφορα όνειρα, για να στενοχωρεθεί, όταν ξυπνήσει.

Για αυτό να μη δίνεις καθόλου σημασία να κανείς τον σταυρό σου, να σταυρώνεις το μαξιλάρι, να βάζεις και τον σταυρό και κάνα-δυο εικόνες επάνω στον μαξιλάρι και να λες την ευχή μέχρι να σε πάρειο ύπνος. Όσο δίνεις σημασία, άλλο τόσο θα έρχεται ο εχθρός να σε πειράζει.

Αυτό δεν είναι κάτι που συμβαίνει μόνο στους μεγάλους, αλλά και στους μικρούς. Και στα μικρά παιδιά ακόμη, παρόλο που είναι αγγελούδια, ο εχθρός πηγαίνει και τα φοβερίζει, όταν κοιμούνται και τινάζονται με αγωνία, τρέχουν φοβισμένα και με κλάματα στην αγκαλιά της μητέρας.
Άλλοτε πάλι τα πλησιάζουν οι Άγγελοι και γελούν μέσα στον ύπνο τους από χαρά ή ξυπνάνε από την μεγάλη τους χαρά. Επομένως τα όνειρα που φέρνει ο πειρασμός είναι μια εξωτερική επίδραση του
εχθρού στον άνθρωπο την ώρα που κοιμάται.

-Και όταν, Γέροντα, νιώθεις ένα πλάκωμα την ώρα που κοιμάσαι;

-Μερικές φορές αυτό οφείλεται σε μια αγωνιώδη κατάσταση που ζει κανείς μέσα στην ημέρα ή σε διάφορους φόβους, σε διάφορες υποψίες κ.λπ. Φυσικά όλα αυτά μπορεί να τα χρησιμοποιήσει το ταγκαλάκι, να κάνει κάποιον συνδυασμό, για να ζαλίσει τον άνθρωπο. Πολλές φορές είναι τόσο ελαφρός ο ύπνος, που νομίζει κανείς ότι είναι ξυπνητός και ότι προσεύχεται, για να φύγει αυτό το πλάκωμα, από το οποίο του κρατιέται ακόμη και η αναπνοή.

Καμιά φορά μάλιστα ο διάβολος μπορεί να πάρει την μορφή ενός ανθρώπου ή ενός Αγίου και να παρουσιασθεί στον ύπνο κάποιου. Κάποτε παρουσιάσθηκε σε έναν άρρωστο στον ύπνο του με την μορφή του Αγίου Αρσενίου και του είπε: «Είμαι ο Άγιος Αρσένιος. Ήρθα να σου πω ότι θα πεθάνεις. Τα ακούς; Θα πεθάνεις».

Τρόμαξε ο άνθρωπος. Ποτέ ένας Άγιος δεν μιλάει έτσι σε έναν άρρωστο. Και αν τυχόν είναι να πεθάνει ο άρρωστος και παρουσιασθεί ένας Άγιος να τον πληροφορήσει για τον θάνατο του, θα του το πει με καλό τρόπο: «Επειδή είδε ο Θεός που ταλαιπωρείσαι, για αυτό θα σε πάρει από αυτόν τον κόσμο. Κοίταξε να ετοιμασθείς». Δεν θα του πει: «Το ακούς; Θα πεθάνεις»!

-Και όταν, Γέροντα, φωνάζει κανείς στον ύπνο του;

-Καλύτερα, ξυπνάει... Πολλά όνειρα είναι της αγωνίας. Όταν ο άνθρωπος έχει αγωνία ή είναι κουρασμένος, παλεύουν αυτά μέσα του και τα βλέπει σε όνειρο. Εγώ πολλές φορές, όταν την ημέρα αντιμετωπίζω διάφορα προβλήματα των ανθρώπων, αδικίες που συμβαίνουν κ.λπ., ύστερα στον ύπνο μου μαλώνω με τον άλλον: «βρε αθεόφοβε, φωνάζω, αναίσθητος είσαι!» και με τις φωνές που βάζω ξυπνάω.

-Γέροντα, από τα όνειρα μπορεί κανείς να προβλέψει κάτι που θα του συμβεί;

-Όχι, μη δίνετε σημασία στα όνειρα. Είτε ευχάριστα είναι τα όνειρα είτε δυσάρεστα, δεν πρέπει να τα πιστεύει κανείς, γιατί υπάρχει κίνδυνος πλάνης. Τα ενενήντα πέντε τοις εκατό από τα όνειρα είναι απατηλά. Για αυτό οι Άγιοι Πατέρες λένε να μην τα δίνουμε σημασία. Πολύ λίγα όνειρα είναι από τον Θεό, αλλά και αυτά, για να τα ερμηνεύσει κανείς, πρέπει να έχει καθαρότητα και άλλες προϋποθέσεις, όπως ο Ιωσήφ και ο Δανιήλ, που είχαν χαρίσματα από τον Θεό. «Θα σου πω, είπε ο Δανιήλ στον Ναβουχοδονόσορα, και τι όνειρο είδες και τι σημαίνει». Αλλά σε τι κατάσταση είχε φθάσει!
Ήταν μέσα στα λιοντάρια, παρόλο που ήταν νηστικά, δεν τον πείραζαν. Του πήγε ο Αββακούμ φαγητό, κι εκείνος είπε «Με θυμήθηκε ο Θεός;». Αν δεν θυμόταν ο Θεός τον Προφήτη Δανιήλ, ποιόν θα θυμόταν;

-Γέροντα, μερικοί άνθρωποι δεν βλέπουν όνειρα

-Καλύτερα που δεν βλέπουν! δεν ξοδεύουν ούτε εισιτήρια, ούτε βενζίνη! Στα όνειρα σε ένα λεπτό βλέπεις κάτι που στην πραγματικότητα θα διαρκούσε ώρες, μέρες γιατί καταργείται ο χρόνος. Να, από αυτό μπορείνα καταλάβει κανείς το ψαλμικό: «Χίλια έτη εν οφθαλμοίς σου, Κύριε, ως η ημέρα η εχθές, ήτις διήλθε».

Από το βιβλίο «Πνευματικός Αγώνας» Λόγοι Γ' 

Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2013

Ο Άγιος Ιερομάρτυρας Ελευθέριος

πηγή: Διακόνημα

Ο Άγιος Ιερομάρτυρας Ελευθέριος (15 Δεκ)

Δημοσιεύθηκε: 15 Δεκεμβρίου 2008 Κατηγορίες: - Συναξάρια -12 Δεκέμβριος
st-eleftheriosΓεννήθηκε στη Ρώμη κατά τον 2ο αι. από πλούσιους γονείς. Ο πατέρας του ήταν ύπατος της Ρώμης. Η μητέρα του Ανθία ( της Ευανθίας γόνος, στιχηρό Εσπερινού) έγινε χριστιανή ακούοντας το κήρυγμα από μαθητές του Απ. Παύλου. Αυτή ανέλαβε και το βάρος της ανατροφής του μικρού Ελευθέριου μετά το θάνατο του πατέρα που συνέβη λίγο καιρό μετά τη γέννηση του. Η Ανθία του έδωσε χριστιανική ανατροφή και τον συνέδεσε με τον επίσκοπο της Ρώμης Ανίκητο (155-166). Ο επίσκοπος βλέποντας την θερμουργό πίστη και την ενάρετη ζωή του εφήβου Ελευθέριου τον χειροτόνησε διάκονο στα 15 του χρόνια. Στη ηλικία των 17 ετών χειροτόνησε σε πρεσβύτερο τον αφοσιωμένο στην αποστολή του Ελευθέριο και στην ηλικία των 20 ετών του ανέθεσε τον επισκοπικό θρόνο της περιοχής του Ιλλυρικού, σημερινής Αλβανίας με έδρα την Αυλώνα.
Μα χειροτονήθηκε τόσο μικρός; Στο ερώτημα δίνει απάντηση ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης… Γράφει σε υποσημείωση του Συναξαριστού του. « Ας μη θαυμάζει κανείς ότι αυτός ο άγιος χειροτονήθηκε σε ηλικία αντίθετη με τους ιερούς κανόνες της 6ης Οικ. Συνόδου και της τοπικής Συνόδου της Νεοκαισαρείας, οι οποίοι ορίζουν ότι ο διάκονος χειροτονείται στη ηλικία των 25 χρόνων, ο πρεσβύτερος στα 30 και ο επίσκοπος πάνω από 30. Αυτό έγινε γιατί ο άγιος Ελευθέριος έζησε πριν ακόμη γίνουν οι παραπάνω κανόνες, οι οποίοι έγιναν αργότερα».
Η χειροτονία του αγίου Ελευθερίου, όπως γράφει κάποιος βιογράφος του, έγινε « κατ’ οικονομίαν» Θεού, λόγω των μεγάλων αρετών και της σοφίας του με την οποία προσείλκυε στον Χριστό τους ειδωλολάτρες. Η γλυκύτητα του λόγου του, που επιβεβαιωνόταν με τα πολλά θαύματα του, έκανε αυτούς που βρίσκονταν στην πλάνη να ασπαστούν την χριστιανική αλήθεια.
Ο εχθρός όμως της σωτηρίας μας διάβολος άρχισε τον πόλεμο εναντίον του. Τότε ο διώκτης αυτοκράτορας Αδριανός έμαθε τη δράση του αγίου στην Ιλλυρία και έστειλε ένα στρατηγό του, τον Φήλικα, να τον συλλάβει. Αυτός ξεκίνησε με άγριες διαθέσεις. Έφτασε στην Αυλώνα, περικύκλωσε το ναό που βρισκόταν ο άγιος και μπήκε με απόφαση να τον σύρει έξω με τη βία. Γοητεύτηκε όμως από τη διδασκαλία του αγίου. Το άγριο βλέμμα του ημέρεψε. Ο λύκος έγινε πρόβατο. Ο διώκτης έγινε μαθητής. Πίστεψε στον Χριστό και βαπτίστηκε. Ο στρατηγός Φήλικας ξεχνά την εντολή του αυτοκράτορα. Ο άγιος όμως Ελευθέριος αφού τον προετοίμασε τον διέταξε να εκτελέσει τη διαταγή του αυτοκράτορα για να μή « ζημιωθεί του μαρτυρίου τον στέφανον».
Μετά από λίγες μέρες έφτασαν στη Ρώμη και ο άγιος παρουσιάστηκε στον αυτοκράτορα. Κατά τη συνήθειά του ο διώκτης στη αρχή κολάκευσε τον άγιο, του υποσχέθηκε πλούτο, δόξα και τιμές και μετά τον απείλησε με τα φοβερά μαρτύρια που θα ακολουθούσαν αν δεν θυσίαζε στος Θεούς. Όπως ήταν φυσικό ο άγιος παρέμεινε ακλόνητος στην πίστη και παρουσίασε την ανοησία της ειδωλολατρικής θρησκείας.
Ο Αδριανός τον υπέβαλε στα παρακάτω βασανιστήρια.
α. Τον έβαλε σε πυρακτωμένο κρεβάτι για να ψηθεί. Ο Θεός όμως έστειλε δροσία στον γενναίο ομολογητή και ανακούφισε τους πόνους του. Όταν διέταξε ο αυτοκράτορας να πάρουν τον άγιο από το κρεβάτι, νομίζοντας τον νεκρό, ο ίδιος σηκώθηκε και έψαλλε το « Υψώσω σε, ο Θεός μου, ο βασιλεύς μου και ευλογήσω το όνομα σου…». Ανέφερε δε στον τύραννο ότι η σωτηρία του έγινε από τον μόνο αληθινό Θεό και όχι από τους δικούς του ψεύτικους Θεούς.
β. Τον τοποθέτησε σε ειδικό μεγάλο τηγάνι που είχαν για τον βασανισμό των χριστιανών. Αφού έκαψε το λάδι έβαλαν τον άγιο μέσα σ’ αυτό. Πάλι όμως θαυματούργησε ο Θεός. Έσβησε τη φωτιά και κρύωσε το λάδι δροσίζοντας με τη θεία Χάρη του τον άγιο.
γ. Μεγάλος λέβητας (καζάνι) με λίπος, κερί και πίσσα. Αφού με δυνατή φωτιά κόχλαζαν τα υλικά έριξαν μέσα τον μάρτυρα του Χριστού, ο οποίος έμεινε εντελώς ανέπαφος ελέγχοντας τον αυτοκράτορα ότι είναι σάν τους λύκους της Αραβίας που καταδιώκουν τα ήμερα πρόβατα του Χριστού.
Τότε πλησίασε τον αυτοκράτορα ο έπαρχος της Ρώμης Κορέμων, άνθρωπος σκληρόκαρδος, πολυμήχανος και ευφάνταστος στο να βρίσκει βασανιστήρια και του είπε ότι θα πείσει τον Ελευθέριο να αρνηθεί την πίστη του. Κατασκεύασε μια κάμινο με μυτερά σουβλιά για να ρίξει μέσα τον προσευχόμενο αθλητή του Χριστού που παρακαλούσε να αξιώσει τους διώκτες του να αφήσουν το ψέμα της ειδωλολατρίας και να γνωρίσουν την αλήθεια. Και ο Θεός άκουσε τη δέησή του. Συνέβη και πάλι το θαύμα του Χριστού όπως προηγουμένως στον Φίληκα.
Ο Κορέμων φωτίστηκε από το Άγιο Πνεύμα. Πλησίασε τον αυτοκράτορα και του είπε: Τί κακό έκανε ο Ελευθέριος και τον καταδίκασες σε τόσο σκληρό θάνατο; Ο αυτοκράτορας έμεινε έκπληκτος και οργισμένος διέταξε να βάλουν μέσα στο καμίνι με τα καρφιά τον Κορέμωνα, ο οποίος φώναξε στον άγιο να τον βοηθήσει με την προσευχή του. Ο Κορέμων μπήκε και βγήκε μέσα στον κλίβανο χωρίς να πάθει τίποτε. Ο αυτοκράτορας βλέποντας την ήττα των θεών του διέταξε αμέσως τον αποκεφαλισμό του. Έτσι με λίγο κόπο και σε μια στιγμή ο έπαρχος της Ρώμης κέρδισε την αιώνια ζωή με το βάπτισμα του μαρτυρίου.
Μετά μπήκε στον πυρακτωμένο κλίβανο ο ιερομάρτυρας Ελευθέριος. Πάλι η χάρη και η δύναμη του Θεού θαυματούργησε. Η φωτιά έσβησε και τα σουβλερά καρφιά λύγισαν ώστε να μη βλάψουν το σώμα του. Ο λαός που παρακολουθούσε φώναζε δυνατά: «μέγας ο Θεός των χριστιανών» ο αυτοκράτορας όμως έμεινε ψυχικά τυφλός.
δ. Ο άγιος στη φυλακή. Ο αυτοκράτορας διέταξε να φυλακιστεί ο άγιος στις σκοτεινές φυλακές της Ρώμης για να πεθάνει από την πείνα. Εκεί ο Θεός έστελλε τροφή στο άγιο με ένα περιστέρι.
ε. Δεμένος σε ατίθασσα άλογα. Αφού δεν πέθανε στη φυλακή από πείνα, όπως περίμενε ο αυτοκράτορας, έδωσε εντολή να τον δέσουν σε δυό ατίθασσα άλογα και να τα κεντρίσουν να τρέχουν δυνατά ώστε να κατακοπούν οι σάρκες του αγίου και να πεθάνει. Άγγελος Κυρίου ημέρεψε τα άλογα, έλυσε τον άγιο από τα δεσμά και τον οδήγησε σε ένα βουνό στο οποίο έμεινε προσευχόμενος. Κάθε φορά που ο άγιος έψαλλε δοξολογώντας και υμνώντας τον Κύριο μαζεύονταν τα αγρίμια του δάσους και έμενα ακίνητα και σιωπηλά σκύβοντας το κεφάλι τους δείχνοντας το σεβασμό τους.
Στ. Το μαρτυρικό τέλος του. Μερικοί κυνηγοί που είδαν τον άγιο στο βουνό το ανέφεραν στον αυτοκράτορα που έστειλε ένα στρατιωτικό απόσπασμα να τον συλλάβει. Τα άγρια θηρία όρμησαν εναντίον των στρατιωτών. Ό άγιος τα διέταξε να ηρεμήσουν και να γυρίσουν στις φωλιές τους. Ακολούθησε τους στρατιώτες διδάσκοντάς τους να αρνηθούν την πλάνη τους. Μερικοί πίστεψαν.
Όταν έφτασαν στη Ρώμη ο αυτοκράτορας είχε αποφασίσει να δώσει τέλος στη ζωή του μάρτυρα. Ήθελε όμως να δώσει και θέαμα στους Ρωμαίους. «Άρτος και θεάματα» ήταν η προσφιλής τακτική της τότε εποχής. Το ίδιο δεν γίνεται και σήμερα; Στη αρένα της τηλεόρασης βλέπουμε να ρίχνονται στα σαρκοβόρα θηρία που βρυχόνται με μανία και διψούν για ανθρώπινο αίμα και να καταδικάζονται με κατασκευασμένα στοιχεία αθώοι άνθρωποι γιατί πρέπει να προσφερθεί «θέαμα». Τον «άρτον», τις παχυλές δηλ. αμοιβές, τις απολαμβάνει όχι ο λαός, αλλά οι διάφοροι «δαιμόνιοι» ( κατάλληλη λέξη! Κατεχόμενοι απο δαιμονικό πνεύμα) δημοσιογράφοι, οι οποίοι φυσικά εκφράζουν τη φωνή και τα συμφέροντα του κυρίου τους.
Οδήγησαν τον άγιο Ελευθέριο μέσα στήν αρένα (στάδιο) και άφησαν στην αρχή μια πεινασμένη και άγρια λέαινα και μετά ένα λιοντάρι να τον κατασπαράξουν. Τα θηρία πλησίασαν σαν ήμερα ζώα τον άγιο και του φιλούσαν τα πόδια δείχνοντας την αγάπη και την συμπάθεια τους ( έφραξας στόματα λεόντων, εις ημερότητα αυτών μεταποιήσας την αγριότητα). Βλέποντας ο αυτοκράτορας τη συμπεριφορά των λιονταριών και ακούοντας την ιαχή του πλήθους «μέγας ο Θεός των χριστιανών» διέταξε τον αποκεφαλισμό του ομολογητή της πίστεως μέσα στην αρένα. Με την αποκοπή της κεφαλής έβαψε ο άγιος την αρχιερατική του στολή με το αίμα του μαρτυρίου. «Της ιεραρχίας την στολήν εφοίνιξας (έκανες κόκκινη) ταις ροαίς των αιμάτων σου» όπως ψάλλουμε στο δοξαστικό του Εσπερινού. Ο σοφός Ελευθέριος κοσμημένος με το ιερατικό ένδυμα (ιερέων ποδήρει κατακοσμούμενος) που έσταζε από το ποτάμι των αιμάτων του ( και αιμάτων τοις ρείθροις επισταζόμενος) έτρεξε ευτυχισμένος στον Δεσπότη Χριστό (τω Δεσπότη σου Χριστώ μάκαρ ανέδραμες). Ο Ελευθέριος ως αδούλωτος στο νου, ενώ έβλεπε τα σπαθιά δεν υποδουλωνόταν στην πλάνη ( Ελευθέριος, ως αδουλόνους φύσει, σπάθας θεωρών, ουκ εδουλούτο πλάνη) όπως λέει το δίστιχο του συναξαρίου.
Τη σκηνή του μαρτυρίου παρακολουθούσε η μητέρα του Ανθία. Έτρεξε τότε και αγκάλιασε το άψυχο σώμα του μάρτυρα και το καταφιλούσε, «ησπάζετο το γλυκύ τέκνον, η καλώς γεννησαμένη και θρεψαμένη». Εκείνη τη στιγμή οι άσπλαχνοι δήμιοι την αποκεφάλισαν και έτσι την οδήγησαν « εις ουρανίους θαλάμους» μαζί με τον υιό της.
Στη Ελλάδα ο άγιος Ελευθέριος θεωρείται βοηθός των εγκύων γυναικών. Τους δίνει «καλή λευτεριά». Πολλές γυναίκες επικαλούνται τη βοήθεια του και ακουμπούν το εικονισματάκι του αγίου πάνω τους. Η αντίληψη αυτή αναφέρεται και σ’ ένα προσόμοιο στιχηρό της εορτής. « Των επιτόκων γυναίων Πάτερ κηδόμενος, ελευθερίαν δίδως, τω ναώ σου φοιτώσαις…» Δηλ. Φροντίζεις Πάτερ τις έγκυες γυναίκες που καταφεύγουν στο ναό σου δίνοντας του ελευθερία…
Σήμερα μαζί με τον άγιο Ελευθέριο γιορτάζουν και η μητέρα του Ανθία, ο άγιος Κορέμων αλλά και οι δύο δήμιοι που τον αποκεφάλισαν και αποκεφαλίστηκαν γιατί πίστεψαν στον Χριστό.
Ταις των σων αγίων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς. Αμήν.

Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013

Αφιερώστε λίγα λεπτά και διαβάστε: Mία ιστορία που αξίζει.

Αφιερώστε λίγα λεπτά και διαβάστε: Mία ιστορία που αξίζει.


 

Με την πρώτη ματιά έβλεπε κανείς απλώς μια γριούλα.

Έσερνε τα βήματά της στο χιόνι, μόνη, παρατημένη, με σκυμμένο κεφάλι. Όσοι περνούσαν από το πεζοδρόμιο της πόλης αποτραβούσαν το βλέμμα τους, για να μη... θυμηθούν ότι τα βάσανα και οι πόνοι δε σταματούν όταν γιορτάζουμε Χριστούγεννα. Ένα νέο ζευγάρι μιλούσε και γελούσε με τα χέρια γεμάτα από ψώνια και δώρα και δεν πρόσεξαν τη γριούλα. Μια μητέρα με δυο παιδιά βιάζονταν να πάνε στο σπίτι της γιαγιάς. Δεν έδωσαν προσοχή.

Ένας παπάς είχε το νου του σε ουράνια θέματα και δεν την πρόσεξε.

Αν πρόσεχαν όλοι αυτοί, θα έβλεπαν ότι η γριά δε φορούσε παπούτσια. Περπατούσε ξυπόλητη στον πάγο και το χιόνι. Με τα δυο της χέρια η γριούλα μάζεψε το χωρίς κουμπιά παλτό της στο λαιμό. Φορούσε ένα χρωματιστό φουλάρι στο κεφάλι· σταμάτησε στη στάση σκυφτή και περίμενε το λεωφορείο. Ένας κύριος που κρατούσε μια σοβαρή τσάντα περίμενε κι αυτός στη στάση, αλλά κρατούσε μια απόσταση. Μια κοπέλα περίμενε κι αυτή, κοίταξε πολλές φορές τα πόδια της γριούλας, δε μίλησε.
Ήρθε το λεωφορείο και η γριούλα ανέβηκε αργά και με δυσκολία. Κάθισε στο πλαϊνό κάθισμα, αμέσως πίσω από τον οδηγό. 
Ο κύριος και η κοπέλα πήγαν βιαστικά προς τα πίσω καθίσματα.
Ο άντρας που καθόταν δίπλα στη γριούλα στριφογύριζε στο κάθισμα κι έπαιζε με τα δάχτυλά του. «Γεροντική άνοια», σκέφτηκε.
Ο οδηγός είδε τα γυμνά πόδια και σκέφτηκε: «Αυτή η γειτονιά βυθίζεται όλο και πιο πολύ στη φτώχεια. Καλύτερα να με βάλουν στην άλλη γραμμή, της λεωφόρου».
Ένα αγοράκι έδειξε τη γριά. «Κοίταξε, μαμά, αυτή η γριούλα είναι ξυπόλυτη». Η μαμά ταράχτηκε και του χτύπησε το χέρι.
«Μη δείχνεις τους ανθρώπους, Αντρέα! Δεν είναι ευγενικό να δείχνεις». «Αυτή θα έχει μεγάλα παιδιά», είπε μια κυρία που φορούσε γούνα. «Τα παιδιά της πρέπει να ντρέπονται». 
Αισθάνθηκε ανώτερη, αφού αυτή φρόντισε τη μητέρα της.
Μια δασκάλα στη μέση του λεωφορείου στερέωσε τα δώρα που είχε στα πόδια της. «Δεν πληρώνουμε αρκετούς φόρους, για να αντιμετωπίζονται καταστάσεις σαν αυτές;» είπε σε μια φίλη της που ήταν δίπλα της. «Φταίνε οι δεξιοί», απάντησε η φίλη της. 
«Παίρνουν από τους φτωχούς και δίνουν στους πλούσιους».

«Όχι, φταίνε οι άλλοι», μπήκε στη συζήτηση ένας ασπρομάλλης. «Με τα προγράμματα πρόνοιας κάνουν τους πολίτες τεμπέληδες και φτωχούς». «Οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν ν’ αποταμιεύουν», είπε ένας άλλος που έμοιαζε μορφωμένος. 
«Αν αυτή η γριά αποταμίευε όταν ήταν νέα, δε θα υπέφερε σήμερα». Και όλοι αυτοί ήταν ικανοποιημένοι για την οξύνοιά τους που έβγαλε τέτοια βαθιά ανάλυση.
Αλλ’ ένας έμπορος αισθάνθηκε προσβολή από τις εξ αποστάσεως μουρμούρες των συμπολιτών του. Έβγαλε το πορτοφόλι του και τράβηξε ένα εικοσάρι. Περπάτησε στο διάδρομο και το έβαλε στο τρεμάμενο χέρι της γριούλας. «Πάρε, κυρία, ν’ αγοράσεις παπούτσια». Η γριούλα τον ευχαρίστησε κι εκείνος γύρισε στη θέση του ευχαριστημένος, που ήταν άνθρωπος της δράσης.
Μια καλοντυμένη κυρία τα πρόσεξε όλα αυτά και άρχισε να προσεύχεται από μέσα της. «Κύριε, δεν έχω χρήματα. Αλλά μπορώ ν’ απευθυνθώ σε σένα. Εσύ έχεις μια λύση για όλα. Όπως κάποτε έρριξες το μάννα εξ ουρανού, και τώρα μπορείς να δώσεις ό,τι χρειάζεται η κυρούλα αυτή για τα Χριστούγεννα».
Στην επόμενη στάση ένα παλικάρι μπήκε στο λεωφορείο. 

Φορούσε ένα χοντρό μπουφάν, είχε ένα καφέ φουλάρι και ένα μάλλινο καπέλο που κάλυπτε και τα αυτιά του. Ένα καλώδιο συνέδεε το αυτί του με μια συσκευή μουσικής. Ο νέος κουνούσε το σώμα του με τη μουσική που άκουε. Πήγε και κάθισε απέναντι στη γριούλα. Όταν είδε τα ξυπόλυτα πόδια της, το κούνημα σταμάτησε. Πάγωσε. Τα μάτια του πήγαν από τα πόδια της γιαγιάς στα δικά του. Φορούσε ακριβά ολοκαίνουρια παπούτσια. Μάζευε λεφτά αρκετό καιρό για να τα αγοράσει και να κάνει εντύπωση στην παρέα.
Το παλικάρι έσκυψε και άρχισε να λύνει τα παπούτσια του. Έβγαλε τα εντυπωσιακά παπούτσια και τις κάλτσες. Γονάτισε μπροστά στη γριούλα. «Γιαγιά, βλέπω ότι δεν έχεις παπούτσια. Εγώ έχω κι άλλα». Προσεκτικά κι απαλά σήκωσε τα παγωμένα πόδια και της φόρεσε πρώτα τις κάλτσες κι ύστερα τα παπούτσια του. Η γριούλα τον ευχαρίστησε συγκινημένη.
Τότε το λεωφορείο έκανε πάλι στάση. Ο νέος κατέβηκε και προχώρησε ξυπόλυτος στο χιόνι. Οι επιβάτες μαζεύτηκαν στα παράθυρα και τον έβλεπαν καθώς βάδιζε προς το σπίτι του. «Ποιος είναι;», ρώτησε ένας. «Πρέπει να είναι άγιος», είπε κάποιος. «Πρέπει να είναι άγγελος», είπε ένας άλλος. «Κοίτα! Έχει φωτοστέφανο στο κεφάλι!» φώναξε κάποιος. «Είναι ο Χριστός!» είπε η ευσεβής κυρία. Αλλά το αγοράκι, που είχε δείξει με το δάχτυλο τη γιαγιά, είπε: «Όχι, μαμά τον είδα πολύ καλά. Ήταν ΑΝΘΡΩΠΟΣ…».
πηγή: .alexiptoto.