Ταμένο blog...
στίγματα κάποιων στιγμών
και θαυμάτων

Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2012

Θαύματα που με κρατούν...

Συγκλονισμένη, Άγιε Εφραίμ!!!
.... Τι να γράψω;
Κάποτε... θα τα γράψω ΟΛΑ!
Εσύ ξέρεις!

Θα ξεκινάω... κάπως έτσι:
"'Ηταν παραμονή Χριστουγέννων 2012, μόλις έμπαινε η μέρα....
0:01, 02;

"...Μα κάτσε να σε κεράσω, κάτι!
Είναι αργά."

Μεγάλη η συγκίνηση...
Μετά... εκεί που καθάριζα... ΣΕ βρήκα!
Πόσα χρόνια παρέμεινες κρυμμένος εκεί;

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ!!!

Όχι, ότι έπαψα να ΣΕ πιστεύω...
Όχι, ότι έπαψα να Πιστεύω!
Απλά, λύγησα και η Σιωπή...

"Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!! Ήταν πολύ δυνατό το Σημάδι Σου και του Άγίου Αθανασίου του Αθωνίτη, του Αγίου Δημητρίου (διπλός ο σημερινός, με μελομακάρονα) και του Αγίου Νικολάου και της Παναγιάς... και της Αγίας Αικατερίνης!

Σας Παρακαλώ, ΚΡΑΤΕΙΣΤΕ με! Όχι, για μένα....

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ ΤΙΠΟΤΑ

ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ ΤΙΠΟΤΑ... Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ!

alt Κάπου διάβασα πως ο χειρότερος θάνατος είναι όταν χάσεις την ελπίδα σου...

Η ζωή δεν είναι καθόλου εύκολη. Είναι γεμάτη δυσκολίες, εμπόδια, αδιέξοδα, θλίψεις, δοκιμασίες τρομερές. Είναι αντίστροφη πορεία. Πορεία φθοράς...
Εκεί, όμως, που όλα οδηγούν στο θάνατο, στο μηδέν, εκεί τότε έρχεται Εκείνος που είναι πανταχού παρών. Τότε, όταν θα νιώσεις πως όλα χάνονται, όταν νιώσεις τον πόνο και τα δάκρυα να πνίγουν την ψυχή σου, έρχεται ο Χριστός με το βλέμμα Του γεμάτο αγάπη. Και σου απλώνει το χέρι, όπως στον Πέτρο στην φουρτουνιασμένη θάλασσα... Και σε κοιτάζει γεμάτος στοργή και σε γεμίζει ειρήνη και σιγουριά. Είσαι παιδί Του. Και Αυτός πατέρας σου.
Άσε λοιπόν, την ελπίδα σου στον Χριστό. Προχώρα μπροστά και μη φοβάσαι! Όρθωσε το βλέμμα σου στο γεμάτο φως πρόσωπό Του και μη λυγίζεις! Αυτός θα σε σηκώνει, όταν πέφτεις. Αυτός θα σε παρηγορεί, όταν θλίβεσαι. Είναι ο παντοδύναμος Θεός. Ο Ων. Το Α και το Ω.
Τι έχεις,λοιπόν, να φοβηθείς;

ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΑΓΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ

πηγή


ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΑΓΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ

E-mail Εκτύπωση PDF
1 "Το 2008 ένας οικογενειακός φίλος που μένει στην Αμερική διαγνώστηκε από τρεις διαφορετικές κλινικές με καρκίνο στον πνεύμονα.

Πήγε σε μία από τις ακριβότερες και καλύτερες κλινικές της Βορείου Αμερικής-καθότι είναι πάρα πολύ πλούσιος-για την εγχείρηση και θεραπεία.

Αφού έκανε και το PET scan αποφασίστηκε να κοπεί το επάνω μέρος του πνεύμονος όπου βρισκόταν ο όγκος και μετά θα αποφασιζόταν το πλάνο θεραπείας.
Ωστόσο ο ασθενής ζήτησε από τους γιατρούς αν ήταν δυνατό να αφαιρεθεί αντ' αυτού μόνο ο όγκος και μετά να δούνε τι θα κάνουν. Πράγματι, όσο τον είχαν ανοιχτό στο χειρουργείο αφαιρέθηκε ο όγκος ο οποίος μεταφέρθηκε σε εργαστήριο για ανάλυση.

Η ομάδα των γιατρών δεν πίστευε στα μάτια τους. Γι αυτό ήρθε δεύτερη ομάδα γιατρών για να κάνουν κι εκείνοι με τη σειρά τους άλλα τεστ. Δεν πίστευαν ακόμη αυτό που είχε συμβεί. Πήραν τον όγκο και τον πήγαν σε άλλο εργαστήριο. Πάλι δύο ομάδες ιατρών διαπίστωσαν ότι δεν επρόκειτο για καρκίνο αλλά για...ιστό.

Ο Άγιος Εφραίμ είχε κάνει το θαύμα του γιατί σ' εκείνον προσευχόμασταν να βοηθήσει. Ο Κύριος κάνει τα θαύματα Του και δοξάζονται και οι Άγιοι μας. Ο ασθενής δεν είναι θρησκευόμενος καθόλου αλλά απόρησε και δήλωσε ότι οι προσευχές των δικών του ανθρώπων τον έσωσαν. Ζει Κύριος ο Θεός ημών".

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

Π.ΠΑΙΣΙΟΣ-Η αντιμετώπιση του θανάτου


  • Ο χρήστης Η Ελλάδα Ξυπνάει!!!(Διαδώστε το) κοινοποίησε μια φωτογραφία.
    Π.ΠΑΙΣΙΟΣ-Η αντιμετώπιση του θανάτου



    Μνήμη θανάτου

    - Γέροντα, τι πρέπει να σκέφτεται κανείς την ημέρα που γεννήθηκε;
    - Να σκέφτεται την ημέρα που θα πεθάνη και να ετοιμάζεται για το μεγάλο ταξίδι.
    - Γέροντα, όταν κατά την εκταφή βρεθή άλειωτο το σώμα του νεκρού, αυτό οφείλεται σε κάποια αμαρτία για την οποία δεν μετάνοιωσε ο άνθρωπος;
    - Όχι, δεν είναι πάντα αιτία κάποια αμαρτία. Μπορεί να οφείλεται και σε φάρμακα που έπαιρνε ή στο χώμα του νεκροταφείου. Όπως και νάναι όμως, όταν κάποιος βγη άλειωτος, εξιλεώνεται κάπως με το ρεζίλεμα που παθαίνει μετά τον θάνατό του.
    - Γέροντα, γιατί, ενώ ο θάνατος είναι το πιο σίγουρο γεγονός για τον άνθρωπο, εμείς τον ξεχνούμε;
    - Ξέρεις, παλιά στα Κοινόβια υπήρχε ένας μοναχός που είχε ως διακονία να θυμίζη στους άλλους Πατέρες τον θάνατο. Περνούσε λοιπόν την ώρα της διακονίας από όλους τους αδελφούς και έλεγε στον καθέναν: «Αδελφέ, θα πεθάνουμε». Η ζωή είναι τυλιγμένη με την θνητή σάρκα. Το μεγάλο αυτό μυστικό δεν είναι εύκολο να το καταλάβουν όσοι άνθρωποι είναι μόνο «σάρκες», γι’ αυτό δεν θέλουν να πεθάνουν, δεν θέλουν ούτε να ακούσουν για θάνατο. Έτσι ο θάνατος γι’ αυτούς είναι διπλός θάνατος και διπλή στενοχώρια.
    Ευτυχώς όμως ο Καλός Θεός οικονόμησε, ώστε να βοηθιούνται από μερικά πράγματα τουλάχιστον οι ηλικιωμένοι, που φυσιολογικά είναι πιο κοντά στον θάνατο. Ασπρίζουν τα μαλλιά, κόβεται το κουράγιο, οι δυνάμεις τους σιγά-σιγά τους εγκαταλείπουν, αρχίζουν να τρέχουν τα σάλια, οπότε ταπεινώνονται και αναγκάζονται να φιλοσοφούν πάνω στην ματαιότητα αυτού του κόσμου. Και να θέλουν να κάνουν καμμιά αταξία, δεν μπορούν, γιατί όλα αυτά τους φρενάρουν. Ή ακούν ότι κάποιος στην ηλικία τους ή και νεώτερος πέθανε, και θυμούνται τον θάνατο. Βλέπουμε στα χωριά, όταν χτυπάη η καμπάνα για κηδεία, οι ηλικιωμένοι που κάθονται στο καφενείο σηκώνονται, κάνουν τον σταυρό τους και ρωτούν να μάθουν ποιος πέθανε και πότε γεννήθηκε. «Ω, τι γίνεται, λένε, φθάνει και η δική μας σειρά· όλοι θα φύγουμε από αυτόν τον κόσμο!». Καταλαβαίνουν ότι τα χρόνια πέρασαν, ότι το σχοινί της ζωής τους άρχισε να μαζεύεται και ο Πολυχρόνης[41] πλησιάζει. Έτσι διαρκώς σκέφτονται τον θάνατο. Πες σε ένα μικρό παιδί «κάνε μνήμη θανάτου», αυτό θα πη «τραλαλά» και θα συνεχίση να χτυπάη το τόπι του. Γιατί το μικρό παιδί, αν το βοηθούσε ο Θεός να καταλάβη τον θάνατο, θα απογοητευόταν το κακόμοιρο και θα αχρηστευόταν, γιατί δεν θα είχε όρεξη για τίποτε. Γι’ αυτό οικονομάει ο Θεός σαν καλός Πατέρας να μην καταλαβαίνη τον θάνατο και να παίζη ξένοιαστο και χαρούμενο το τόπι του. Όσο περνάει όμως η ηλικία, σιγά-σιγά καταλαβαίνει και αυτό τον θάνατο.
    Βλέπεις, και ένας αρχάριος μοναχός, ιδίως όταν είναι νέος, δεν μπορεί να έχη μνήμη θανάτου. Σκέφτεται ότι έχει χρόνια μπροστά του και δεν τον απασχολεί το ζήτημα αυτό. Θυμάστε και ο Απόστολος Παύλος που είπε: «Φωνάξτε τους νεανίσκους να πάρουν τον νεκρό Ανανία και την Σαπφείρα»[42]; Και στα μοναστήρια συνήθως τα νέα καλογέρια θάβουν τους νεκρούς. Οι μεγάλοι συγκινημένοι ρίχνουν λίγο χώμα επάνω στο σώμα του νεκρού με ευλάβεια και ποτέ στο κεφάλι. Έχω μια δυσάρεστη εικόνα από ένα μοναστήρι όπου είχε πεθάνει ένας αδελφός. Την ώρα του ενταφιασμού, όταν έλεγε ο ιερεύς «γη ει και εις γην απελεύσει»[43], όλοι οι Πατέρες με πολλή ευλάβεια και συστολή πήραν λίγο χώμα και το έρριξαν επάνω στην σορό του μοναχού, όπως συνηθίζεται να γίνεται. Ένας νεαρός μοναχός μάζεψε το ζωστικό του, πήρε το φτυάρι και απρόσεκτα και με ορμή έρριχνε πάνω στον νεκρό οτιδήποτε εύρισκε μπροστά του, χώμα, πέτρες, ξύλα, παφ-παφ..., για να δείξη παλληκαριά! Βρήκε την ώρα να δείξη την δύναμή του, την εργατικότητά του. Δεν είναι ότι φύτευαν δένδρα ή γέμιζαν κάποιον λάκκο, για να μπη η καλωσύνη, η θυσία, και να πη: «Οι άλλοι είναι γεροντάκια. Τι να περιμένω από αυτούς; Ας δουλέψω εγώ». Οπότε θα κουραζόταν λίγο παραπάνω, για να ξεκουράση τους άλλους. Εδώ και ένα ζώο να δη κανείς νεκρό, λυπάται, πόσο μάλλον να βλέπη τον αδελφό του στον τάφο και με το φτυάρι να ρίχνη με μια ορμή και απρόσεκτα πάνω στον νεκρό χώμα, πέτρες... Αυτό δείχνει ότι δεν είχε καμμιά συναίσθηση του θανάτου.


    Η συμφιλίωση με τον θάνατο

    - Γέροντα, έγινε η τελική διάγνωση. Ο όγκος που έχετε είναι καρκίνος, και μάλιστα άγριος.
    - Φέρε ένα μαντήλι να χορέψω το «Έχε γεια, καημένε κόσμε»! Εγώ ποτέ δεν χόρεψα στην ζωή μου, αλλά τώρα από την χαρά μου που πλησιάζει ο θάνατος θα χορέψω.
    - Γέροντα, ο γιατρός είπε ότι πρέπει να γίνουν πρώτα ακτινοβολίες, για να συρρικνωθή ο όγκος, και μετά να γίνη επέμβαση.
    - Κατάλαβα! Πρώτα θα βομβαδίση η αεροπορία και μετά θα γίνη η επίθεση! Λοιπόν θα πάω επάνω και θα σας φέρω νέα!... Μερικοί, ακόμη και γέροι, αν τους πη ο γιατρός «θα πεθάνης» ή «πενήντα τοις εκατό υπάρχει ελπίδα να ζήσης», στεναχωριούνται. Θέλουν να ζήσουν. Τι θα βγάλουν; Απορώ! Αν είναι κανείς νέος, ε, κάπως δικαιολογείται, αλλά ένας γέρος να κάνη προσπάθεια να ζήση, αυτό δεν το καταλαβαίνω. Άλλο είναι να κάνη μια θεραπεία, για να μπορή να αντέξη κάπως τον πόνο. Δεν θέλει δηλαδή να παρατείνη την ζωή του, αλλά θέλει μόνο να είναι λίγο πιο υποφερτοί οι πόνοι και να αυτοεξυπηρετήται, μέχρι να πεθάνη· αυτό έχει νόημα.
    - Γέροντα, παρακαλούμε τον Θεό να σας δώση παράταση ζωής.
    - Γιατί, Ο Ψαλμός δεν λέει ότι εβδομήκοντα είναι τα χρόνια της ζωής μας[44];
    - Προσθέτει όμως ο Ψαλμωδός και «εάν εν δυναστείαις, ογδοήκοντα»...
    - Ναι, αλλά λέει και «το πλείον αυτών κόπος και πόνος»[45], οπότε καλύτερη η ανάπαυση στην άλλη ζωή!
    - Μπορεί, Γέροντα, κάποιος από ταπείνωση να μην αισθάνεται έτοιμος πνευματικά για την άλλη ζωή και να θέλη ακόμη να ζήση, για να ετοιμασθή;
    - Αυτό είναι καλό, αλλά που να ξέρει ότι, αν ζήση κι άλλο, δεν θα γίνη χειρότερος;
    - Γέροντα, πότε συμφιλιώνεται κανείς με τον θάνατο;
    - Ποτέ; Άμα ζη μέσα του ο Χριστός, τότε είναι χαρά ο θάνατος. Όχι όμως να χαίρεται που θα πεθάνη, γιατί βαρέθηκε την ζωή του. Όταν χαίρεσαι τον θάνατο, με την καλή έννοια, φεύγει ο θάνατος και πάει να βρη κανέναν φοβητσιάρη! Όταν θέλης να πεθάνης, δεν πεθαίνεις. Όποιος καλοπερνάει, φοβάται τον θάνατο, γιατί ευχαριστιέται με την κοσμική ζωή και δεν θέλει να πεθάνη, Αν του πουν για θάνατο, λέει: «Κουνήσου από την θέση σου»! Ενώ, όποιος ταλαιπωρείται, πονάει κ.λπ., θεωρεί τον θάνατο λύτρωση και λέει: «Κρίμα, δεν ήρθε ακόμη ο Χάρος να με πάρη... Κάποιο εμπόδιο θα τον βρήκε»!
    Λίγοι άνθρωποι θέλουν τον θάνατο. Οι πιο πολλοί κάτι θέλουν να τελειώσουν και δεν θέλουν να πεθάνουν. Ο καλός Θεός όμως οικονομάει να πεθάνη ο καθένας, όταν ωριμάση. Πάντως ένας πνευματικός άνθρωπος, είτε νέος είναι είτε γέρος, πρέπει να χαίρεται που ζη, να χαίρεται που θα πεθάνη, αλλά να μην επιδιώκη να πεθάνη, γιατί αυτό είναι αυτοκτονία.
    Για έναν πεθαμένο κοσμικά και αναστημένο πνευματικά δεν υπάρχει ποτέ καθόλου αγωνία, φόβος και άγχος, γιατί περιμένει τον θάνατο με χαρά, επειδή θα πάη κοντά στον Χριστό και θα αγάλλεται. Αλλά χαίρεται και γιατί ζη, επειδή ζη πάλι κοντά στον Χριστό και νιώθει ένα μέρος της χαράς του Παραδείσου επί της γης και διερωτάται αν υπάρχη ανώτερη χαρά στον Παράδεισο από αυτήν που νιώθει στην γη. Τέτοιοι άνθρωποι αγωνίζονται με φιλότιμο και αυταπάρνηση και, επειδή μπροστά τους τον θάνατο και τον σκέφτονται καθημερινά, ετοιμάζονται πιο πνευματικά, αγωνίζονται τολμηρότερα και νικούν την ματαιότητα.


    Οι ετοιμοθάνατοι

    - Γέροντα, μας ζήτησαν να ευχηθούμε για κάποιον που μέρες ψυχορραγούσε και δεν έβγαινε η ψυχή του.
    - Γιατί δεν έβγαινε η ψυχή του; Εξομολογήθηκε;
    - Όχι, δεν θέλησε να εξομολογηθή. Δηλαδή, Γέροντα, η ταλαιπωρία του ανθρώπου, όταν βγαίνη η ψυχή του, οφείλεται στην αμαρτωλότητά του;
    - Δεν είναι απόλυτο αυτό. Ούτε όταν βγαίνη η ψυχή του ανθρώπου ήρεμα, σημαίνει πως είναι σε καλή κατάσταση, αλλά ούτε και όσοι ταλαιπωρούνται στα τελευταία τους σημαίνει πως έχουν πολλές αμαρτίες. Είναι μερικοί που από μεγάλη ταπείνωση ζητούν επίμονα από τον Θεό να έχουν άσχημο τέλος, για να μείνουν μετά τον θάνατό τους στην αφάνεια. Ή μπορεί κάποιος να έχη άσχημο τέλος, για να ξεχρεώση λίγο χρέος. Επειδή λ.χ. τον εγκωμίαζαν οι άνθρωποι περισσότερο από όσο άξιζε, επιτρέπει ο Θεός να παρουσιάση παραξενιές την ώρα του θανάτου του, για να ξεπέση στα μάτια των ανθρώπων. Άλλες φορές πάλι οικονομάει ο Θεός να έχουν μερικοί δυσκολία, όταν ψυχορραγούν, για να καταλάβουν όσοι είναι κοντά του πόσο δύσκολα είναι εκεί στην κόλαση, όταν δεν τακτοποιηθής εδώ. Ενώ, εάν είναι τα χαρτιά καλά, είσαι δηλαδή τακτοποιημένος, περνάς από την μια ζωή στην άλλη, χωρίς να σε πλησιάζουν καθόλου τα ταγκαλάκια.
    - Γέροντα, σε έναν ετοιμοθάνατο ή σε κάποιον που έχει μια σοβαρή αρρώστια είναι σωστό να μην πούμε την αλήθεια;
    - Ανάλογα και με το τι άνθρωπος είναι. Καμμιά φορά, με ρωτάει κανένας καρκινοπαθής: «Τι λες, Γέροντα, θα ζήσω ή θα πεθάνω;». Αν του πω «θα πεθάνης», θα πεθάνη εκείνη την ώρα από την στενοχώρια του. Ενώ, αν δεν του το πω, παίρνει κουράγιο και αντιμετωπίζει με θάρρος την αρρώστια του. Όταν ωριμάση, σηκώνει μόνος του τον σταυρό του και προχωράει. Έτσι μπορεί να ζήση μερικά χρόνια, να συμπαρασταθή στην οικογένειά του και να ετοιμασθή και αυτός και οι δικοί του. Δεν του λέω φυσικά ότι θα ζήση χίλια χρόνια ή ότι αυτό που έχει δεν είναι τίποτε, αλλά του λέω: «Ανθρωπίνως είναι δύσκολο να βοηθηθής. Φυσικά για τον Θεό δεν είναι τίποτε δύσκολο, αλλά εσύ κοίταξε να τακτοποιηθής».
    - Μερικές φορές, Γέροντα, οι δικοί του διστάζουν να τον κοινωνήσουν, για να μην τον βάλουν σε λογισμούς.
    - Δηλαδή να πάη ακοινώνητος, για να μην καταλάβη ότι θα πεθάνη και στεναχωρεθή; Ας του πουν οι δικοί του: «Η Θεία Κοινωνία είναι φάρμακο. Θα σε βοηθήση. Καλά είναι να κοινωνήσης». Οπότε κοινωνάει, βοηθιέται και συγχρόνως ετοιμάζεται για την άλλη ζωή.
    - Γέροντα, στους ψυχορραγούντας πρέπει να κάνουν Ευχέλαιο;
    - Σε όσους δυσκολεύονται να ξεψυχήσουν, διαβάζουν την «Ακολουθία εις ψυχορραγούντα»[46]. Το Ευχέλαιο γίνεται για όλους τους αρρώστους, δεν γίνεται μόνο για όσους βρίσκονται στα τελευταία τους.
    - Αυτά που λέει, Γέροντα, κανείς, όταν ψυχορραγή, έχουν κάποια σχέση με την κατάστασή του;
    - Να μη βγάζουμε εύκολα συμπεράσματα. Μπορεί κάποιος την ώρα που ξεψυχάει να πονάη, να ζορίζεται και το πρόσωπό του να έχη την έκφραση του πόνου, οπότε οι άλλοι νομίζουν ότι δεν είναι καλά ψυχικά. Διαφέρει όμως η πονεμένη έκφραση από την άλλη που είναι άγρια και τρομαγμένη. Εκείνος υποφέρει, έχει τον πόνο του ο καημένος και οι άλλοι μπορεί να λένε ότι παλεύει με τα δαιμόνια που ήρθαν να του πάρουν την ψυχή!
    - Γέροντα, μια ψυχή που φεύγει από αυτήν την ζωή τακτοποιημένη θα περάση από τα τελώνια;
    - Όταν μια ψυχή είναι τακτοποιημένη και ανεβαίνη στον Ουρανό, δεν μπορούν τα ταγκαλάκια να την πειράξουν. Ενώ, αν δεν είναι τακτοποιημένη, βασανίζεται από τα ταγκαλάκια. Μερικές φορές μάλιστα ο Θεός επιτρέπει να βλέπη τα τελώνια η ψυχή του ανθρώπου που έχει χρέη, την ώρα που ψυχορραγεί, για να βοηθήση εμάς που θα ζήσουμε ακόμη, ώστε να αγωνισθούμε να εξοφλήσουμε εδώ τα χρέη μας. Θυμάστε το γεγονός με την Θεοδώρα[47]; Οικονομάει δηλαδή να βλέπουν μερικοί ορισμένα πράγματα, για να βοηθηθούν οι άλλοι και να μετανοήσουν. Στον βίο του Οσίου Ευφροσύνου[48] λ.χ. διαβάζουμε ότι ο Ηγούμενος, μετά από το όραμα που είδε, βρέθηκε με τα μήλα στο χέρι, για να τα δουν οι άλλοι και να βοηθηθούν.
    Καμμιά φορά πάλι οικονομάει ο Θεός να έχη η ψυχή έναν διάλογο την ώρα που ξεψυχάει, για να μετανοήση ο ίδιος ο άνθρωπος που βρίσκεται στα τελευταία του ή αυτοί που τον ακούν. Βλέπεις, ο Θεός έχει πολλούς τρόπους που σώζει τον άνθρωπο. Πότε βοηθάει με Αγγέλους, πότε με δοκιμασίες ή με διάφορα σημεία. Είχα γνωρίσει μια γυναίκα που φερόταν βάρβαρα στον άνδρα της και στην πεθερά της· τους έδερνε και τους δύο. Εκείνη γύριζε στις γειτονιές και κουβέντιαζε και την πεθερά της, που ήταν γριούλα, την έστελνε κάθε μέρα στο χωράφι. Πήγαινε η φουκαριάρα η γριά κάθε μέρα στο χωράφι, δυο ώρες δρόμο, σβαρνίζοντας τα πόδια της και δούλευε από το πρωί ως το βράδυ, χωρίς να παραπονιέται. Ώσπου μια μέρα, μόλις γύρισε στο σπίτι, πτώμα από την κούραση, έπεσε κάτω και έλεγε στην νύφη της: «Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ μου παίρνει την ψυχή. Σκούπισε, παιδάκι μου, τα αίματα». «Ποια αίματα, γιαγιά;», την ρωτούσε με αγωνία η νύφη, γιατί δεν έβλεπε να έχη αίματα επάνω της. «Να, παιδάκι μου, τα αίματα που τρέχουν! Σκούπισέ τα, σκούπισέ τα!». Γυρίζει η νύφη να κοιτάξη, και η γιαγιά είχε ξεψυχήσει. Μετά από αυτό το περιστατικό συνετίσθηκε και άλλαξε ζωή· από θηρίο έγινε αρνί. Ήταν οικονομία Θεού να δη την πεθερά της να ξεψυχάη με αυτά τα λόγια, να πιστέψη ότι ο Αρχάγγελος Μιχαήλ παίρνει τις ψυχές δήθεν με το σπαθί, για να φοβηθή και να μετανοήση. Της μίλησε δηλαδή ο Θεός με την γλώσσα που καταλάβαινε, για να συνέλθη, γιατί, φαίνεται, θα είχε καλή διάθεση.
    - Και όταν, Γέροντα, ο ετοιμοθάνατος φωνάζη κεκοιμημένους συγγενείς του, τι σημαίνει;
    - Πολλές φορές και αυτό γίνεται, για να παραδειγματίζωνται οι άλλοι που είναι κοντά στον ετοιμοθάνατο. Γνώρισα μια πλούσια κυρία, που ήταν αγία γυναίκα. Δεν είχε παντρευτή και έμενε με την αδελφή της, στην οποία είχε δώσει όλη την περιουσία της. Ο γαμπρός της, που πέθανε μετά από αυτήν, όταν ξεψυχούσε, την φώναζε: «Έλα, Δέσποινα, να συγχωρεθούμε. Να με συγχωρέσης..., πολύ σε ταλαιπώρησα, να με συγχωρέσης!». «Που είναι η Δέσποινα;», τον ρώτησαν. «Να, δεν την βλέπετε; να, εκεί είναι!» τους είπε και μετά ξεψύχησε.
    - Συγχωρούνται, Γέροντα, έτσι οι άνθρωποι, ακόμη και την τελευταία στιγμή της ζωής τους με κάποιον που έχει ήδη πεθάνει;
    - Επιτρέπει ο Θεός, έστω και έτσι να συγχωρεθούν, επειδή ο άνθρωπος, την ώρα που πεθαίνει, μετανοιώνει και αισθάνεται την ανάγκη να ζητήση συγγνώμη.


    Η αυτοκτονία

    - Γέροντα, μερικοί άνθρωποι, αν συναντήσουν κάποια μεγάλη δυσκολία στην ζωή τους, αμέσως σκέφτονται να αυτοκτονήσουν;
    - Μπαίνει ο εγωισμός στην μέση. Οι περισσότεροι που αυτοκτονούν, ακούν τον διάβολο που τους λέει πως, αν τερματίσουν την ζωή τους, θα γλιτώσουν από το εσωτερικό βάσανο που περνούν, και από εγωισμό αυτοκτονούν. Αν λ.χ. κάνη κάποιος μια κλεψιά και αποδειχθή ότι έκλεψε, «πάει, λέει, τώρα έγινα ρεζίλι» και, αντί να μετανοήση, να ταπεινωθή και να εξομολογηθή, για να λυτρωθή, αυτοκτονεί. Άλλος αυτοκτονεί, γιατί το παιδί του είναι παράλυτο. «Πως να έχω παράλυτο παιδί εγώ;» λέει και απελπίζεται. Αν είναι υπεύθυνος γι’ αυτό και το αναγνωρίζη, ας μετανοήση. Πως βάζει τέρμα στην ζωή του και αφήνει το παιδί του στον δρόμο; Δεν είναι πιο υπεύθυνος μετά;
    - Γέροντα, συχνά ακούμε για κάποιον που αυτοκτόνησε ότι είχε ψυχολογικά προβλήματα.
    - Οι ψυχοπαθείς, όταν αυτοκτονούν, έχουν ελαφρυντικά, γιατί είναι σαλεμένο το μυαλό τους. Και συννεφιά να δουν, νιώθουν ένα πλάκωμα. Αν έχουν και μια στενοχώρια, έχουν διπλή συννεφιά. Γι’ αυτούς όμως που αυτοκτονούν χωρίς να είναι ψυχοπαθείς – καθώς και για τους αιρετικούς -, δεν εύχεται η Εκκλησία, αλλά τους αφήνει στην κρίση και στο έλεος του Θεού. Ο ιερέας δεν μνημονεύει τα ονόματά τους στην Προσκομιδή ούτε τους βγάζει μερίδα, γιατί με την αυτοκτονία αρνούνται, περιφρονούν την ζωή που είναι δώρο του Θεού. Είναι σαν να τα πετούν όλα στο πρόσωπο του Θεού.
    Αλλά εμείς πρέπει να κάνουμε πολλή προσευχή για όσους αυτοκτονούν, για να κάνη κάτι ο Καλός Θεός και γι’ αυτούς, γιατί δεν ξέρουμε πως έγινε και αυτοκτόνησαν, ούτε σε τι κατάσταση βρέθηκαν την τελευταία στιγμή. Μπορεί, την ώρα που ξεψυχούσαν, να μετάνοιωσαν, να ζήτησαν συγχώρηση από τον Θεό και να έγινε δεκτή η μετάνοιά τους, οπότε την ψυχή τους να την παρέλαβε Άγγελος Κυρίου.
    Είχα ακούσει ότι ένα κοριτσάκι σε ένα χωριό πήγε να βοσκήση την κατσίκα τους. Την έδεσε στο λιβάδι και πήγε πιο πέρα να παίξη. Ξεχάστηκε όμως στο παιχνίδι και η κατσίκα λύθηκε και έφυγε. Έψαξε, αλλά δεν την βρήκε και γύρισε στο σπίτι χωρίς την κατσίκα. Ο πατέρας του θύμωσε πολύ, το έδειρε και το έδιωξε από το σπίτι. «Να πας να βρης την κατσίκα, του είπε. Αν δεν την βρης, να πας να κρεμασθής». Ξεκίνησε το ταλαίπωρο να πάη να ψάξη. Βράδιασε και αυτό ακόμη δεν είχε γυρίσει στο σπίτι. Οι γονείς, βλέποντας ότι νύχτωσε, βγήκαν ανήσυχοι να βρουν το παιδί. Έψαξαν και το βρήκαν κρεμασμένο σε ένα δένδρο. Είχε δέσει στον λαιμό του το σχοινί της κατσίκας και κρεμάστηκε στο δένδρο. Το κακόμοιρο είχε φιλότιμο και πήρε κατά γράμμα αυτό που του είπε ο πατέρας του. Το έθαψαν μετά έξω από το κοιμητήρι.
    Η Εκκλησία φυσικά καλά έκανε και το έθαψε απ’ έξω, για να φρενάρη όσους αυτοκτονούν για το παραμικρό, αλλά και ο Χριστός καλά θα κάνη, αν το βάλη μέσα στον Παράδεισο.
    Μου αρέσει! · · · Πριν από 38 λεπτά ·

Αγία Αικατερίνη - ΣΟΚ!



Άλλο η κρίση, κι άλλο η Πίστη!

Και πού να έγραφα λεπτομέρειες του σήμερα και του τότε, των τότε!

Απίστευτα σοκαρισμένη. Το βιντεάκι εξηγεί.

Αγία Αικατερίνη

Η Αγία Αικατερίνη, για την Κατερίνα Δ., 2012, St.Catherine,

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ

ΑΓΙΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ.avi

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

Τα Εισόδια της Θεοτόκου

πηγή

Τα Εισόδια της Θεοτόκου. Τι, ακριβώς, γιορτάζουμε στις 21 Νοεμβρίου

Προστέθηκε από
24grammata.com/ θρησκεία
με λίγα λόγια
Oι γιορτές της Παναγίας

Στις 8 Σεπτεμβρίου γιορτάζουμε τη γέννηση της Θεοτόκου,
Στις 21 Νοεμβρίου τα Εισόδια της Θεοτόκου στο ναό,
στις 25 Μαρτίου είναι η γιορτή του Ευαγγελισμού
και στις 15 Αυγούστου γιορτάζουμε την Κοίμηση της.
Στις 21 Νοεμβρίου γιορτάζουμε τα Εισόδια της Θεοτόκου. Πατέρας της Παναγιάς μας ήταν ο Ιωακείμ και μητέρα της η Άννα. Μέχρι τα βαθιά τους γεράματα δεν είχαν αποκτήσει παιδί. Υποσχέθηκαν λοιπόν, στο Θεό, πως αν τους χαρίσει ένα παιδάκι, μόλις γίνει τριών ετών θα το αφιερώσουν στο ναό Του.
Το κοριτσάκι που απέκτησαν οι ευσεβείς αυτοί άνθρωποι το ονόμασαν Μαρία. Όταν έγινε τριών ετών, οι γονείς της την οδήγησαν στην εκκλησία. Αυτή η είσοδος της Μαρίας στο ναό ονομάστηκε «Εισόδια της Θεοτόκου». Την υποδέχτηκε ο Αρχιερέας Ζαχαρίας, ο οποίος την οδήγησε στο ιερό του Ναού, στα Άγια των Αγίων. Δώδεκα χρόνια έμεινε η Παναγία μας στο ναό.
Αναλυτικά
ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ  ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Στις 21 Νοεμβρίου η Ορθόδοξος Χριστιανική Εκκλησία μας γιορτάζει τα Εισόδια της Θεοτόκου.
Όλοι γνωρίζομε το συμπαθέστατο βιβλικό ζευγάρι του Ιωακείμ και της Άννας. Ζευγάρι πιστό στον ένα και αληθινό Θεό των πατέρων τους. Ήταν και οι δύο  τους  άνθρωποι  καλόγνωμοι  καί   ειρηνικοί  και  η συμβίωσή τους κυλούσε ήρεμα.
Ωστόσο μια μελαγχολία βάραινε  τις ψυχές τους.  Και  στων  δύο  τις καρδιές φώλιαζε η  ίδια λαχτάρα. Να γίνουν γονείς,  να αποκτήσουν  έστω καί  ένα παιδί”   Η  Άννα με  τις θερμές προσευχές που καθημερινά έστελνε στον Θεό  της, είχε τάξει να προσφέρει, να αφιερώσει  το παιδί που θα της  χάριζε  ο Κύριος στην υπηρεσία την  δική  του. Είχε  διαβάσει  η  Άννα στα  ιερά γράμματα  (Παλ.   Διαθήκη)  για μια άλλη  Άννα την γυναίκα του   Ελκανά  που πριν  εκατοντάδες  χρόνια είχε και αυτή τον   ίδιο καημό, νά  αποκτήσει  ένα παιδί. Ό Κύριος  των  Δυνάμεων  είχε  εισακούσει τότε την  θερμή προσευχή της  Άννας του Ελκανά και  της  χάρισε  ένα αγοράκι.  Όλοι   ξέρουμε τον  μεγάλο προφήτη Σαμουήλ, το ευλογημένο παιδί  της προσευχής. Αυτά σκεφτόταν η  Άννα του   Ιωακείμ με τη  μεγάλη πίστη της στον Θεό και  ήλπιζε. Μήπως λιγόστεψε η δύναμις του Κυρίου της; Μήπως  εμίκρυνε  το παντοδύναμο  χέρι του; (Αρ.ια:23  Ησ:νθ:1).  Καί  έτσι  μ’ όλο που  τα  χρόνια κυλούσαν  αφήνοντας πάνω στην  Άννα τ’ αχνάρια τους, εκείνη δεν έπαψε να προσεύχεται  θερμά και  να περιμένει το θαύμα.
Μα το πότε θα γίνει  το θαύμα που  ο  καθένας  μας περιμένει,  μόνον  ο Θεός το γνωρίζει,   Εκείνος  ξέρει την κατάλληλη στιγμή και  όχι   εμείς  οι  ανυπόμονοι.
Ο κόσμος  πλήγωνε  το αγαπημένο ζευγάρι  και δεν το  άφηναν  ούτε θυσίες να προσφέρει στον  Θεό,   γιατί τότε  επικρατούσε η γνώμη  ότι   οι   άνθρωποι  που  δεν γεννούσαν παιδιά δεν  είχανε  το  δικαίωμα της προσφοράς θυσιών.
Μα να,   το πλήρωμα του χρόνου φθάνει  σε  μιά εποχή που  οι   ανθρώπινες ελπίδες έχουνε σβύσει.  Και  η  Άννα γέννησε την  μονάκριβη στον κόσμο θυγατέρα της,   όταν το κεφάλι της ήταν  άσπρο   από  τα γερατειά καί  τα όργανά της  νεκρωμένα λόγω της ηλικίας,   γέννησε την κόρη της,   την  μικρή Μαρία,   την  εκλεκτή  του Θεού.   Στις 8 Σεπτεμβρίου γιορτάζουμε την γέννηση  της μικρής Παναγίτσας μας.
Χαρά γέμισε το  σπιτικό  και  τις ψυχές  του πιστού  ζευγαριού.   Στήν   δύση  της ζωής τους   ανέτειλε και  γι’ αυτούς  ο ήλιος της  χαράς!!
Μα μέσα στη  χαρά τους  δεν ξεχάσανε το μεγάλο τους τάμα,   “να αφιερώσουν  τήν  κόρη  τους στον Ναό,   στην υπηρεσία του Θεού”.
Τα πρώτα χρόνια της  ζωής της Μαρίας πέρασαν  γρήγορα για  την  Άννα και έφθασε  η ώρα της  εκπληρώσεως  του  τάματός  της.  Αυτή  την  όμορφη επέτειο  γιορτάζομε  στις  21  Νοεμβρίου.   Χαρούμενο καί  βαθειά συγκινημένο  το γερασμένο  ζευγάρι, περιτριγυρισμένο  από φίλους,  συγγενείς και  κοπέλες  γιορτινά ντυμένες με άσπρες λαμπάδες στα χέρια,  προχωρεί το  δρόμο που φέρνει  στον Ναό.     Η μικρή Μαρία ντυμένη στα άσπρα,   ανάμεσα στον πατέρα και  την  μητέρα της,  προχωρεί  χαρούμενη στην αφιέρωση.  Προχωρεί σαν  να μαντεύει τον   ευλογημένο προορισμό  της.
Η εκκλησία μας  με  ωραιότατα τροπάρια λαμπρύνει την γιορτή  αυτή:
Απολυτίκιον:   Σήμερον της  ευδοκίας Θεού  το προοίμιον  και  της των  ανθρώπων σωτηρίας η προκήρυξις`  εν  ναώ του Θεού τρανώς  η  παρθένος  δείκνυται  και τον Χριστόν  τοις πάσιν προκαταγγέλλεται. Αυτή  και  ημείς  μεγαλοφώνως  βοήσωμεν`   χαίρε  της  οικονομίας του κτίστου η εκπλήρωσις.
Κοντάκιον:  Ο καθαρώτατος ναός  του Σωτήρος  η πολυτίμητος παστάς και  παρθένος το ιερόν θησαύρισμα της δόξης  του  Θεού,   σήμερον  εισάγεται   εν τω οίκω Κυρίου,   την  χάριν  συνεισάγουσα την  εν  πνεύματι  θείω ην   ανυμνούσιν άγγελοι  Θεού.  Αύτη υπάρχει   σκηνή  επουράνιος.
Έτσι  η Μαρία ταμένη  από την  μητέρα της,   αφιερώθηκε  και   αφοσιώθηκε  στον Θεό,   ο  οποίος  την  αντάμειψε  όσο καμιά  άλλη γυναίκα στον  κόσμο.  Μέσα στα αγνά σπλάχνα της  εσκήνωσε  ο  Ίδιος  ο Θεός.   Έγινε  μάνα  Θεού  και   έμεινε η  αειπάρθενος μητέρα εις  τους  αιώνας.  Γιατί  όταν   ο  άγγελος Γαβριήλ της  έφερε τό θείον  μήνυμα, έσκυψε το κεφάλι ταπεινά και  είπε:  « Ιδού η δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κοιτά τό ρήμα σου».   Τελεία υποταγή,  Και  ήξερε πώς   αυτό που  ζητούσε  απ’ αυτήν  ο Κύριος, δηλαδή το  να  βρεθεί η  μνηστευμένη Μαρία έγκυος,   τιμωρείτο  με  λιθοβολισμό.   Το ήξερε και  όμως  έσκυψε το κεφάλι  της μπροστά στο θέλημα του Θεού με πλήρη  υποταγή  και  εμπιστοσύνη.
Εμείς  όλοι  που  αγοραστήκαμε (Α’ Κορ.   στ:   20,   ζ:23,   Γαλ.  γ΄13,   Εβρ,   θ:12, Α’ Πέτρ.   α:18,   19,   Αποκ.   ε:9)  από τον  Χριστό,   με  τίμημα το   άγιον  αίμα Του τί κάνουμε;  Του ανήκουμε στ’ αληθινά; Αυτό θα το  ψάξουμε μέσα μας.   Θα το ψάξουμε στον τρόπο της  ζωής  μας.   Αφήσαμε το τιμόνι του πλοίου  μας,   που   είναι η ίδια η  ζωή μας,   με εμπιστοσύνη  στα  χέρια του  μεγάλου και   αλάθητου  καραβοκύρη  μας; Δεχόμαστε τίς φουρτούνες  και  τις μπόρες   (αρρώστιες,   θάνατοι,   αντιξοότητες)   με υποταγή λέγοντας: “Γεννηθήτω το θέλημά σου Κύριε”, όπως  δεχόμαστε τις μπουνάτσες και το πρίμο   αγέρι (τις καθημερινές  ευλογίες);
Αν τώρα μετά το ψάξιμο που  θα κάνουμε,   βρούμε  πως τις  χαρές και τις  ευλογίες  τις  δεχόμαστε υμνούντες  τον Κύριο,   τις  δε  δοκιμασίες  αγανακτούντες καί ζητούντες τον λόγον  απ’ αυτόν,  τότε  δεν  μπορούμε  να νοιώθουμε  σαν παιδιά δικά του,   αφού   δεν του  δινόμαστε ολοκληρωτικά.
Εύχομαι η λαμπρή γιορτή των Εισοδίων να σταθεί η  αφορμή και  η  ευκαιρία για την   αυτοκριτική και  τον   αυτοέλεγχό  μας.  Έτσι  θα   διαπιστώσουμε  αν  έχουμε ή  όχι αφιερωθεί  ολοκληρωτικά στον Κύριο. Αν  “ναι”   ας συνεχίσουμε  τον  όμορφο  αγώνα μακάριοι.
Αν  “όχι”,   ας  αρχίσουμε  αυτόν τον  αγώνα   όσο  είναι  ακόμα καιρός.
www.gonia.gr

Δεν υπάρχει τίτλος

.....
Τι να γράψω; Πώς ν' αρχίσω; Από πού ν' αρχίσω;
Κούνησα το κεφάλι μου, να κάνει γκλου γκλου το μυαλό μου, να 'ρθει στη θέση του.
Κουφή κίνηση, άλλα την έκανα. Είναι σα να μου μίλησε η λογική και να μου έλεγε:
"Σύνελθε. Κούνα το κεφάλι σου, τώρα είσαι ξυπνητή. Τελείωσε το όνειρο."

Αναρωτιέμαι εδώ και ώρες. Είμαι ξυπνητή αλήθεια ή τώρα είμαι μέσα στο όνειρο;
Για καλό ή κακό όνειρο, δε λέω. Λέω μόνο πως είμαι συγκλονισμένη ή καλύτερα: σοκαρισμένη.
Τώρα θα μου πεις: "Λες και είναι η πρώτη φορά!"

Έλα μου, ντε! Δεν είναι! Στο ξύπνιο μου έχω δει τόσα ανεξήγητα! Στον ύπνο θα κολλήσουμε;

Πρόβλημα. Δηλώνω πρόβλημα. Σηκώνω ψηλά τα χέρια. "Παραδίνομαι", που λένε.

Αν κοιτάξω ψηλά, δεν θα δω τον Θεό, είναι σίγουρο. Αυτό όμως, δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει.
Αν δεν βγω στο μπαλκόνι μου, δεν θα δω τον γείτονα, αυτό όμως, δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει.
Ακούω όμως την "φασαρία" του. Βήματα, καρέκλες, κάτι χτυπάνε, καρφώνουν πάλι.
Αποδείξεις σε εικόνα δεν έχω, έχω όμως σε ήχο, κι αυτόν τον ακούω μόνο εγώ.
Ναι, θα μπορούσα κάτι να καταγράψω με την μηχανή, ώστε να μπορώ τουλάχιστον, κάτι να αποδείξω στους άλλους.
Ποιο το νόημα όμως;
Δεν γεννήθηκα σ' αυτόν τον κόσμο για να αποδεικνύω πράγματα στους άλλους.
Κανένας δεν γεννήθηκε γι' αυτόν τον λόγο, φαντάζομαι.

...Έτσι, δεν μπορώ να αποδείξω τι όνειρο είδα στον ύπνο μου.
Το θέμα είναι κι ότι δεν μπορώ να το πω.
Μάλλον... δεν πρέπει να το πω.
Ήταν για μένα, ήταν ολόδικό μου.

...Αυτό με συγκλόνισε. Κάποτε έψαχνα για μετάφραση στα όνειρά μου.
Τώρα.... εξελιχτήκανε. Μου λένε εν ψυχρώ: "το και το". Κι αυτό το: "το και το", ώς απλός άνθρωπος που είμαι, δεν μ' αρέσει. Να το πω καλύτερα: "δεν με βολεύει". Άνθρωπος του 2012 είμαι και όχι Αγία περασμένων αιώνων, πόσο μάλλον Παναγία!

Δεν ξέρω. Μα την αλήθεια, δεν ξέρω! Δεν ξέρω πόσο πραγματικά χάρηκε η Παναγία μας, όταν έμαθε πως θα γεννήσει τον Χριστό και πόσο οι άλλοι την πίστεψαν, τότε!
Εκείνο που ξέρω καλά είναι πως μετά, αφού κουβάλησε τον Μεγάλο Σταυρό Της, είχε αποδείξεις.

Τίποτα. Ήδη είπα πολλά και ανθρώπινα. Δεν μπορώ να κατατάξω τον άνθρωπο στο κεφάλαιο: "Αμαρτία". Δεν χωράει. Απλά, ο κάθε άνθρωπος κουβαλάει τον δικό του Σταυρό, ζει και περνάει την δική του δοκιμασία.

Εγώ πρέπει να δεχτώ την δική μου.
Εύκολο τό 'χεις;
Μέρα που είναι σήμερα.... αμάρτησα πρωί πρωί, ξεστομίζοντας γραπτώς αυτά τα λόγια;

Ήμαρτον, Παναγία μου! Μεγάλη η Χάρη Σου!
Πόσο κάτω η δική μου;

Μα.... εγώ, Παναγιά μου, άνθρωπος είμαι!


Άντε πάλι τα ίδια! Τι να  Σου εξηγώ;
Θα με βόλευε ο πιο κοντός, ο πιο ελαφρύς, εύκολα πράγματα....

Ανθρώπινα και γήινα. "Βολικά", με άλλα λόγια. Να σε περνούν και απέναντι, όμως!
Γίνεται;

"Δε γίνεται!" είπε το όνειρο. "Δέξου, το!"

Δεν είπε: "Διάλεξε το καλύτερο!"

Αν μπορώ, ας κάνω κι αλλιώς!

Άλλος "ΓΡΑΦΕΙ", παιδιά! ΑΛΛΟΣ!

Υγ. Ο Σταυρός που κουβαλάμε. Το βιντεάκι είναι όλο το νόημα της ζωής μας.

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012

Προφητείες

πηγή

Μια συνοπτική παρουσίαση προφητειών και προρρήσεων αγίων, γερόντων και άλλων για το τι περιμένουμε να γίνει προσεχώς…


Τουρκική πρόκληση
π. Παΐσιος: «Όταν θα δούμε η Ελλάδα να παίρνει την πρεσβεία της από την Τουρκία και η Τουρκία την πρεσβεία της από την Ελλάδα, τότε θα πρέπει να πούμε: «Ταις πρεσβείαις της Θεοτόκου, Σώτερ σώσον ημάς». «Θα γίνει σύγκρουση στο Αιγαίο. Εμείς δεν θα πάθουμε μεγάλο κακό».

π. Σίμων Αρβανίτης: «Καί ή πρώτη, η πρώτη Ελλάς αυτήν πού θά υποστεί από τους Τούρκους μια μικρή, μια μικρή αυτήν όπως είπωμεν προσβολή».
π. Ιωσήφ Βατοπαιδινός: «θα αναγκάσουν τους Τούρκους να έρθουν εδώ, στην Ελλάδα, για να ξεκινήσουν τη δουλειά τους. Και η Ελλάδα, παρόλο που τυπικά έχει κυβέρνηση, δεν έχει στην πραγματικότητα κυβέρνηση. Της λείπει η δύναμη, και οι Τούρκοι θα έρθουν εδώ».
Μοναχός Γεννάδιος: «Οι Τούρκοι θα μας επιτεθούν, θα περάσουν τον Έβρο ποταμό, προκαλούντες παντός είδους καταστροφάς. Θα φτάσουν ως τα Εξαμίλια».
Κυριάκος Τσίτσικας:« Όταν δεις και κάτσουν οι Τούρκοι μες την εθνοσυνέλευση τους και τραβήξουν πιστόλια να ξέρεις κοντεύει η ώρα. Η Κύπρος θα πιαστεί (καταληφθεί) από τους Τούρκους. Θα κηρυχθεί Ελληνοτουρκικός πόλεμος και η Τουρκία θα μπει στην Ελλάδα».
Εξαμίλια
Κοσμάς ο Αιτωλός: «Οι Τούρκοι θα φύγουν, αλλά θα ξανάρθουν πάλι και θα φθάσουν ως τα Εξαμίλια».
π. Παΐσιος: «Εξαμιλια είναι κάθε σημείο που απέχει έξι μίλια από τις ακτές της Τουρκίας. Το ίδιο και από τη δική μας πλευρά. Κάθε σημείο που απέχει έξι μίλια από τις ακτές μας, από οποιεσδήποτε νησιωτικές η χερσαίες ακτές, είναι τα Εξαμίλια. Όταν ο τουρκικός στόλος ξεκινήσει κατά της Ελλάδος και φτάσει στα έξι μίλια, πράγματι θα καταστραφεί. Θα είναι η ώρα που θα έχουν τα κόλλυβά τους στο ζωνάρι τους».
Συνέπειες: 2 νησάκια καταλαμβάνονται
Ολιγόμηνη πείνα στην Ελλάδα
π. Παΐσιος: «το πολύ κάνα – δυο νησιά να πειράξουν οι τούρκοι», «εμάς θα μας πιάσει πείνα. Θα πεινάσει η Ελλάδα. Και επειδή θα κρατήσει αυτή η μπόρα κάποιο διάστημα, μήνες θα είναι, θα πούμε το ψωμί ψωμάκι».
π. Σίμων Αρβανίτης: «μια άλλη φορά μου είπε, ότι θα έρθει τέτοια πεινά, που η πείνα του 1941 δεν είναι τίποτα, μπροστά σε αυτή που έρχεται»
π. Αμβρόσιος Λάζαρης: «θα έρθουν χρόνια δύσκολα, αλλά μη φοβάστε. τα παιδιά του ο Θεός δεν τα εγκαταλείπει. Θα τα φυλαει σκανδαλωδώς. “δηλαδή γέροντα; τι δηλαδή; να, άμα δεν θα έχεις να φας, θα ξυπνάς το πρωί, θα βρίσκεις μια φραντζόλα ψωμί πάνω στο τραπέζι και θα λες: αυτό από που ήρθε;»
π. Γεννάδιος: «Και εδώ στην Κρήτη θα έλθουν οι Τούρκοι».
Παρέμβαση Ρώσων
Τάφος Μ. Κωνσταντίνου: «Η ξανθιά φυλή μαζί με τους πράκτορες τους θα κατατροπώσουν ολόκληρο τον Ισμαήλ και θα πάρουν την Επτάλοφο μαζί με τα άλλα προνόμια»
Αγ. Ανδρέας Σαλός: «Εγώ όμως πιστεύω ότι θα εισορμήσει και το ξανθό γένος, του οποίου η ονομασία αρχίζει από το δέκατο έβδομο γράμμα της αλφαβήτου (Ρ). Θα μπει λοιπόν και θα κατακόψει, και θα στρώσει τους αμαρτωλούς στο έδαφος».
π. Παΐσιος: «Τότε θα επέμβει από πάνω ο Ρώσος και θα γίνει όπως τα λέει η προφητεία του αγίου Κοσμά.»
π. Ιωσήφ Βατοπαιδινός: «Η δε Ρωσία ξαφνικά εισβάλλει στην Τουρκία.», «η Ρωσία θα μετακινήσει τις δυνάμεις της επίσης, για να αναγκάσει τους Τούρκους σε υποχώρηση».
Κυριάκος Τσίτσικας: «’Ένα ξανθό γένος θα έλθει προς βοήθεια του χριστιανισμού».
Μοναχός Γεννάδιος: «Έπειτα θα τους αντεπιτεθούμε, θα μας βοηθήσουν και άλλοι λαοί, (πιθανόν οι Ρώσοι ή οι Γάλλοι)».
Καταστροφή Τούρκων (διάλυση στα τρία)
Αγ. Κοσμάς Αιτωλός: Στο τέλος θα τους διώξουν εις την Κόκκινη Μηλιά. Από τους Τούρκους το 1/3 θα σκοτωθεί, το άλλο τρίτο θα βαπτισθεί και μονάχα το 1/3 θα πάει στην Κόκκινη Μηλιά».
π. Παΐσιος: «Η Τουρκία θα διαλυθεί, και μάλιστα θα τη διαλύσουν οι ίδιοι οι σύμμαχοι», «Θα σβήσουν ως έθνος και η έκταση ολόκληρης της Τουρκίας θα είναι μία αχανής έρημος, στην οποία, για να συναντήσει κανείς άνθρωπο, θα πρέπει να περπατάει εφτά (7) ώρες!»
π. Ιωσήφ Βατοπαιδινός: «Τότε ομού θα ηττηθεί και η δόλιος Τουρκία γιατί θα πράξη πονηρά μεγάλη προδοσία».
π. Γεννάδιος: «Οι Τούρκοι θα πάθουν μεγάλες καταστροφές, και θα καταδιωχθούν μέχρι την Κόκκινη Μηλιά (κάπου στη Μέκκα, πρωτεύουσα της Αραβίας).Από τον πόλεμο το ένα τρίτο του Τουρκικού πληθυσμού θα φονευθεί, το άλλο τρίτο θα καταδιωχθεί μέχρι την Κόκκινη Μηλιά, και το υπόλοιπον ένα τρίτο θα βαπτισθεί και θα γίνουν χριστιανοί.»
π. Σίμων Αρβανίτης: «Αλλά είναι ο τάφος τους όμως της Τουρκίας. Ο τάφος τους καθώς τό είχανε πει καί αυτοί οι Τούρκοι, όπως είπαν μερικοί τώρα».
Αγ. Μεθόδιος Πατάρων: «Θα δείρουν τους Ισμαηλίτες και θα τους καταδιώξουν ως την Κολωνία».
Κουρδικό – αρμενικό – ελληνικό κομμάτι
π. Παΐσιος: «Η Τουρκία θα διαμελισθεί σε 3-4 κομμάτια. Ήδη έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. Εμείς θα πάρουμε τα δικά μας εδάφη, οι Αρμένιοι τα δικά τους και οι Κούρδοι τα δικά τους. Το κουρδικό θέμα έχει ήδη δρομολογηθεί».
Προσωρινή κατάληψη Πόλης από Ρώσους
π. Παΐσιος: « Θυμήθηκα τότε ότι ο Άγιος Μεθόδιος Πατάρων είχε πει σε μια προφητεία του « …;και κρατήσει Επτάλοφον, οι Ρώσοι, το ξανθό γένος και φυτευθήσονται εν αυτή λάχανα …;», δηλαδή το ξανθό γένος, οι Ρώσοι θα κρατήσουν την Πόλη, όσο κρατούν τα λάχανα (δηλαδή 5-6 μήνες). Αυτό το επιβεβαίωσε ο Γέροντας.
Αγ. Μεθόδιος Πατάρων: «Και θα επικρατήσει στην Επτάλοφο το ξανθό γένος για έξη ή πέντε μήνες και θα φυτεύουν πάνω σ’ αυτήν λάχανα, και θα φάνε πολλοί από αυτούς για να εκδικηθούν τους Αγίους».
Γ΄ Παγκόσμιος πόλεμος
π. Παΐσιος: «Ο πόλεμος που θα ξεσπάσει θα είναι παγκόσμιος…;»
π. Λεόντιος Σάμου: «το κακό και ο μεγάλος πόλεμος που προετοιμάζουν οι χώρες που δεν έχουν σταυρό στην σημαία τους και αυτοί που τις κατευθύνουν πλησιάζει και μοιάζει σαν το νερό που το μαζεύει τ’ αυλάκι μετά γίνεται χείμαρρος και ποτάμι και στο τέλος πλημμυρίζει την πεδιάδα και σκεπάζει την γη».
Κυριάκος Τσίτσικας: «Σ’ αυτό το Πόλεμο μόνο το 1/3 του πληθυσμού της γής θα μείνει».
Προέλασή Ρώσων μέχρι Ιερουσαλήμ
π. Παΐσιος: «Η καταιγίδα αυτή θα φτάσει μέχρι το Ισραήλ και τότε οι Εβραίοι θα καταλάβουν τα σφάλματα τους».
π. Ιωσήφ Βατοπαιδινός: «Η δε Ρωσία ξαφνικά εισβάλλει στην Τουρκία και ως χείμαρρος ορμητικός σαρώνει την Περσία. Και προχωρεί ακάθεκτη φθάνει στην Παλαιστίνη».
π. Ηλίας Διαμαντίδης: «Ο Ρώσος θα νικά. Θα πάει ως τον Ευφράτη ποταμό».
Τέλος α΄ ημιχρόνου – ανακωχή – Διαπραγματεύσεις – Δυνάμεις δύσης και άλλες ξεκινούν για Πόλη
π. Παΐσιος: «Σ΄ αυτόν τόν πόλεμο όλοι θά γυρίσουν νικημένοι. Ο Ελληνικός στρατός θά παραμείνει θεατής. Γήπεδο θά είναι ή Παλαιστίνη, τάφος τους ή Νεκρά Θάλασσα. Αυτό θά είναι καί τό πρώτο ημίχρονο…», «θα δουν τότε τα άλλα κράτη της Ευρώπης, συγκεκριμένα η Αγγλία, η Γαλλία, η Ιταλία και άλλα έξι-εφτά κράτη της ΕΟΚ, ότι η Ρωσία θα αρπάξει μέρη, οπότε θα πουν: “Δεν πάμε κι εμείς εκεί πέρα, μήπως πάρουμε κανένα κομμάτι;” Όλοι, όμως, θα κυνηγούν τη μερίδα του λέοντος. Έτσι, θα μπουν και οι Ευρωπαίοι στον πόλεμο».
π. Ιωσήφ Βατοπαιδινός: «Η πρώτη φάσις έληξε του τρομερού πολέμου τόσα δεινά πέντε μηνών δεν επαρκούν Θεέ μου; Το ζήτημα της Πόλεως πάλι θα βγει στη μέση κι ο κόσμος θα περιπλεχθεί και δε θα ξεμπερδεύση», «οι Αμερικάνοι και το ΝΑΤΟ θα προσπαθήσουν να το αποτρέψουν αυτό, ώστε να μην υπάρξει ενότητα, να μην υπάρξει ένωση μεταξύ δύο Ορθοδόξων εθνών. Θα κινήσουν και άλλες δυνάμεις, όπως τους Ιάπωνες και άλλους».
Αγ. Κοσμάς Αιτωλός: Όταν θα ιδείτε το χιλιάρμενον στα Ελληνικά ύδατα, τότε θα λυθεί το ζήτημα της Πόλης». « Από τρία μπουγάζια στενά, Κρά, Κράψη και Μουζίνα, θα περνούν πολλά στρατεύματα για την Πόλι. Καλόν είναι τα γυναικόπαιδα να βγουν στα βουνά. Θα σάς ρωτούν αν είναι μακριά η Πόλι” εσείς να μη λέτε την αλήθεια, διότι θα σας κακοποιήσουν».
Ουδετερότητα Ελλάδας – τριήμερη σύγκρουση στην Πόλη
Αγ. Κοσμάς Αιτωλός: «Στην Πόλι θα χυθεί αίμα πού τριχρονίτικο δαμάλι θα πλέξη (πλεύση)».
π. Παΐσιος: «Θα βγάλει η κυβέρνηση απόφαση να μη στείλει στρατό. Θα κρατήσει στρατό μόνο στα σύνορα.»
π. Ιωσήφ Βατοπαιδινός: «Τότε τα Έθνη μεληδόν θα σφάζονται αγρίως στα όρια της Πόλεως για τα Στενά κυρίως», «Θα γίνει φοβερή σφαγή στην περιοχή της πρώην Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Από αυτούς που θα πεθάνουν, θα είναι 600 εκατομμύρια, ξέχωρα».
π. Ηλίας Διαμαντίδης: «Θα γίνει πόλεμος στην Κωνσταντινούπολη».
π. Γεννάδιος: «Εις την Κωνσταντινούπολη θα γίνει μακελειό μεγάλο, και η θάλασσα θα κοκκινίσει από αίματα σφαγμένων ανθρώπων. Τριχρονίτικο δαμάλι (μοσχάρι) θα πλεύσει στο αίμα, όπως λέγει ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός στις προφητείες».
Κυριάκος Τσιτσίκας: «Στην Κωνσταντινούπολη θα συσσωρευτούν όλα τα έθνη. Εκεί θα γίνει η μεγάλη μάχη που το αίμα θα φτάνει μέχρι το χαλινό του ίππου».
Ανώνυμος Προφήτης: «Μάχη στην Κωνσταντινούπολη εφτά κρατών και τρία μερόνυχτα σφαγή. Νίκη του μεγαλύτερου κράτους κατά των έξι κρατών».
Ελληνικός στρατός ξεκινάει για τη Πόλη
και φθάνει στο τέλος των συμβάντων
Αγ. Κοσμάς Αιτωλός: «Δεν θα φθάσει ο στρατός στην Πόλι ” στη μέση του δρόμου θα ΄ ρθει το μαντάτο, ότι έφθασε το ποθούμενο».
π. Ιωσήφ Βατοπαιδινός: «Τότε η Ελλάς θα σηκωθεί πρώτη με το στρατό της να εκπληρώσει ολόχαρη τον Ιερόν σκοπόν της. Να καταλάβει αμαχητί, τα ιερά της μέρη που της τα πήραν οι εχθροί, που όλος ο κόσμος ξέρει.».
Παράδοση Πόλης στους Έλληνες
π. Παΐσιος: «Όχι. Την Πόλη θα μας τη δώσουν οι Ρώσοι. Θα την πάρουν σε πόλεμο που θα κάνουν με την Τουρκία και θα τη δώσουν σ’ εμάς», «Οι Εγγλέζοι και οι Αμερικάνοι θα μας παραχωρήσουν την Πόλη. Όχι γιατί μας αγαπάνε, αλλά γιατί αυτό θα συμπλέει με τα συμφέροντά τους».
π. Ηλίας Διαμαντίδης: «Θ’ ανοίξει η Άγια Σοφιά και θα λειτουργηθεί. Ένας εξαδάκτυλος βασιλιάς θα είναι τότε».
π. Γεννάδιος: «Οι Μεγάλοι, Ρωσία – Αμερική, θα συνορίζονται ποιος θα πάρει την Κωνσταντινούπολη, λόγω της στρατηγικής θέσεώς της και θα είναι επικίνδυνη άλλη πολεμική σύγκρουσης μεταξύ των. Δια να μην έλθουν σε τέτοια πολεμική σύγκρουση και να μην την πάρει μήτε ο ένας, μήτε ο άλλος, θα είναι και εκ Θεού να την δώσουν εις τους Έλληνες, εις τους οποίους και ανήκεν».
Γέροντας «Τ» – Κύπρος: Είπε τότε ο γέροντας, εν έτει 1965 :–«Η Κωνσταντινούπολη θά δοθεί (ή, θα παραδοθεί…), σε βασιλέα των Ελλήνων.
Ανώνυμος Προφήτης: «Ο Πόλεμος θα σταματήσει από κάποιον άγγελο και η Πόλη θα παραδοθεί στους Έλληνες».
Αναγέννηση Ορθοδοξίας-Μεγάλωμα Ελλάδας
π. Παΐσιος: «Το Γένος μας θα μεγαλώσει, αν και οι υποτιθέμενοι φίλοι μας θα ήθελαν να το τσαλακώσουν και θα ήταν γι αυτούς πολύ ευχάριστο. Αλλά ο Θεός δεν θα το επιτρέψει. Θα κανονίσει ο Θεός τις υποθέσεις του Έθνους.», «Όλοι ανεξαρτήτως θα πιστέψουν. Δεν θα υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος άπιστος. Αλλά, δεν θα έχουν τον μισθό των σημερινών Χριστιανών.»
π. Ιωσήφ Βατοπαιδινός : «Ακολούθως αυτής της μεγάλης κλίμακας κάθαρσης, θα γίνει τέτοια αναγέννηση της Ορθοδοξίας, όχι μόνο στην Ρωσία, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο. Τέτοια αναλαμπή της Ορθοδοξίας!!!»
π. Σίμων Αρβανίτης: «Η Ελλάς θά δείτε σε λίγο πόσο θά γίνει μεγάλη, μεγάλη, μεγάλη. Όχι μόνο θα δείτε, θά έχει εξαίρετο καί λαμπρό παράδειγμα εις όλη την οικουμένη».
π. Εφραίμ Αριζόνας: «Η ζωή αυτών των χρόνων, θα είναι μια παραδεισένια πάνω στη γη από απόψεως αγαθών και από απόψεως πίστεως».

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2012

Νεκροταφείο Ζωγράφου

Έχω μάθει πια, να δέχομαι όλα τα εμπόδια στη ζωή μου!
Ειδικά, τα ανεξήγητα!
Τόσα συνεχόμενα εμπόδια.... απόψε!
Κι άλλες φορές...

Σ' αυτά επέμενε ο μπλόγγερ:

Κατεστραμμένο λογότυπο Blogger

Ωχ, αυτό είναι σφάλμα.

Σας ζητούμε συγγνώμη για την αναστάτωση.
Δοκιμάστε να ανανεώσετε τη σελίδα για να δείτε εάν επανέλθει και πάλι η τάξη.

Τέλος η προηγούμενη ανάρτηση.
Δεν επιμένω.

Βιντεάκι ανέβηκε άλλο...
Αυτό θ' ανεβάσω.

Και δε θα γράψω λόγια. Όχι. Άλλη φορά.


Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2012

Μνημόσυνο - ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Πρέπει να 'ρθει κι εδώ αυτή η ανάρτηση:

Τρίτη, 16 Οκτωβρίου 2012

Γιατί τα γραπτά είναι δημόσια εξομολόγηση



«Τελικά, πρέπει να τον αγαπούσες πολύ τον μπάρμπα – Μήτσο», μου είπε νωρίτερα στο τηλέφωνο η μεγάλη μου αδελφή.
«… μα, ήταν στήριγμα! Ήταν η ζωή μετά την μάννα στην Ζαγορά! Τι να σου εξηγήσω να καταλάβεις;»
«Κατάλαβα. Τον έβλεπες σαν πατέρα…»
Τι να εξηγήσω; Δύσκολο.
Δύσκολο και να με καταλάβουν, ακόμα και οι δικοί του άνθρωποι.
Αφύσικα συναισθήματα, όταν δεν είσαι άξιος ούτε με λέξεις να τα εξηγήσεις και να σε λένε μάλιστα και συγγραφέα!
Μπόρα, παιδιά, μπόρα! Βραχυκύκλωμα, γενικό μπλακ άουτ!
Σκοτάδια! Ακόμα και οι στήλοι της ΔΕΗ είχαν πρόβλημα Σάββατο βράδυ!
Θεοσκότεινη η αυλή μου και όλη η γειτονιά! Φοβόμουνα να βγω έξω στην αυλή μου!
Κυριακή πρωί ήταν το μνημόσυνο του μπάρμπα – Μήτσου, το χρονιάτικο. Εκεί έμαθα πως ήταν και της αδελφής του μαζί, Αικατερίνης, τα τρίχρονα.
Δεν θα μπορούσα να μην πάω! Όχι, για την οικογένειά του, για τον κόσμο ή να φανώ πως «δήθεν», μα μόνο για μένα, για δική μου ανάγκη.
Όλοι μας καταλαβαίνουμε την φυσιολογική εξέλιξη του ανθρώπου, όλοι μας λέμε ότι δεχόμαστε λογικά τον θάνατο, μα εγώ η λεπτολόγος… στέκομαι τόσο πολύ στο κεφάλαιο «απουσία» ανθρώπων που αγάπησα, που ξέροντας μεν ότι γίνομαι κουραστική και γραφική, είναι κάτι που δεν μπορώ να το αλλάξω.
Θέλω το μοιρολόι μου, θέλω να το «γράψω», να ξαλαφρώσει και να φύγει... (όσο γίνεται να το διώξεις…)
Εν ολίγοις, με πολλά! Είναι σίγουρο! Ξέρω τι κατεβατό έχω να γράψω.
Σάββατο φωτογράφιζα τα λουλούδια της αυλής του, μετά τον συνάντησα να μου χαμογελάει στην βρύση του πλάτανου στην πάνω πλατεία, μετά σε κάποιους στήλους, μετά μου χαμογέλασε στο μνήμα του, βραδάκι μου χαμογέλασαν οι δικοί του άνθρωποι, επιμένοντας να πάω σίγουρα και στο τραπέζι μετά το μνημόσυνο.
Το βράδυ θεοσκότεινο το χωριό, εκτός απ’ τα φώτα στα σπίτια μας.
Κυριακή, όσο κοιμήθηκα, πρωί πρωί, κοίταζα τον ουρανό. Απ’ αλλού έβγαινε η Ανατολή, κι ένα μαύρο σύννεφο έλεγε: «Θα βρέξω!»
«Μη βρέξεις, μπάρμπα – Μήτσο! Λάμψε, όπως μια λάμψη ήταν όλη σου η ζωή! Αφού ξέρω ότι είσαι χαρούμενος!»
Για πότε σταμάτησαν οι σταγόνες της βροχής, δεν κατάλαβα! Ούτε καν, πρόλαβα να μπω μέσα, για να ψάξω για ομπρέλα!
Ο ήλιος νίκησε το σύννεφο και έλαμπε όλη μέρα. (Η βροχή άρχισε να με βρέχει μόλις έφτασα σπίτι μου στον Βόλο! Ίσα που πρόλαβα να μην βραχούν οι βαλίτσες μου!)
Τότε είδα πως η Ανατολή στο χωριό μου άλλαξε, πάλι! Βγαίνει από κει, απ’ τα πλατάνια, που την φωτογράφιζα πριν έξι χρόνια!
Πώς έγινε αυτό; Δεν το κατάλαβα!
Η τελευταία μου Ανατολή του Αυγούστου, ήταν φάτσα κάρτα, καταμεσίς της θάλασσας!
Μετακινήθηκε η θέα μου! Είμαι για τα κεραμίδια του χρόνου! (αν θέλω να φωτογραφίζω ανατολές!)
Πήγα εκκλησία. Στον Άι – Γιώργη, μετά από πόσα χρόνια;
Άστο!
Κοίταζα γύρω μου. Πρόσωπα γνωστά, αγαπημένα, γερασμένα, μα και πολλά νέα, άγνωστα.
Κοίταζα τις εικόνες, ότι δεν κοίταζα παιδί.
Κοίταζα τη σόμπα, κι εκεί πήρε το μάτι μου μια μαθήτρια να λέει κρυφά στο αυτί την συνέχεια του έργου που είδε στην τηλεόραση, κι ακούω την άλλη να της λέει: «Σουτ! Μας βλέπει ο δάσκαλος!» και τότε, κοιτάζοντας στο ψαλτήρι αντάμωσα το βλέμμα του δασκάλου μου, μα η φωνή του προσευχόταν! Δεν με μάλωνε!
Μαζί του και ο γαμπρός του μπάρμπα – Μήτσου, κι ένα παιδί που υμνούσε την Θεία Λειτουργία και το Μνημόσυνο, Βυζαντινά!
Με συνεπήρε! Όλοι τους, δηλαδή! (Μετά έμαθα περισσότερα, αυτά όμως είναι για άλλο κεφάλαιο.)
…Ναι! Κοινώνησα! Είκοσι δύο χρόνια μετά τα σαράντα της μάννας.
Ετοιμαζόμουνα εδώ και καιρό. Αν δεν το έκανα τώρα, δεν θα ήμουνα έτοιμη, ούτε άξια, ποτέ!
…Να σωριαστώ ήθελα… Με το ζόρι στηριζόμουνα… Ήρωας…
Αγαπημένες, άρρωστες, γερασμένες γυναίκες μού έδιναν το στασίδι τους. Για δευτερόλεπτα το δέχτηκα, τότε μόνο όταν με τρόμαξαν τα αστεράκια…
Γρήγορα αναστηλώθηκα απ’ την πείνα και απ’ την γενική συναισθηματική καταπίεση που δεν άφηνα να εκτονωθεί με δάκρυα.
Δεν ήθελα, γιατί ήταν μπερδεμένα, κι εγώ τα ήθελα «καθαρά».
Αυτή ήταν η αυτοτιμωρία μου.
…Δεν ξέρω αν έκανα σωστά (μεγάλο κεφάλαιο αυτό – για άλλη φορά) το είχα όμως, μεγάλη ανάγκη.
Κι ύστερα, πριν το μνημόσυνο, ο Αρχιμανδρίτης Επιφάνειος έκανε ένα πολύ ωραίο κήρυγμα!
«Γιατί κάνουμε το μνημόσυνο;»
Με απλά λόγια. Τόσο απλά που έγιναν κατανοητά απ’ όλους, γραμματισμένους και αγράμματους. (Κι αυτό θα είναι άλλο κεφάλαιο.)
Μετά, προσευχηθήκαμε για τους αδελφούς συνανθρώπους μας, τον Δημήτρη και την Αικατερίνη που έτυχε να είναι και πραγματικά αδέλφια στη ζωή.
Πόναγε η «βελόνα», γι’ αυτό δεν την έβαλα πολύ βαθιά… Όσο και να δικαιολογείται να αφεθείς εκεί, τόσο πιο πολλούς φράχτες έβαζα.
Μετά πήγα στον καφέ και μετά, έγινα «καπνός» και πήγα σπίτι μου. Δεν κάθισα στο τραπέζι. Ο οργανισμός μου, αν και πείναγε σαν λύκος, είχε ανάγκη από "άλλη" τροφή.
Έπρεπε να προλάβω να αποχαιρετήσω το σπίτι μου για τον χειμώνα, να το συμμαζέψω, να κλαδέψω ότι προλάβαινα, να τα ποτίσω όλα τα λουλούδια μου, κυρίως το δέντρο του αδελφού μου, να τα φωτογραφήσω όλα, πόσο μάλλον τις ντάλιες του μπάρμπα – Μήτσου και να φύγω, να φύγω!...
…Έφυγα τελικά, άρον άρον, πρώτη φορά που δεν πρόλαβα να κοιτάξω πίσω μου!
Είχε βρεθεί αυτοκίνητο και οδηγός που θα με πήγαινε εγκαίρως σπίτι μου, κι έτσι θα προλάβαινα και την Λογοτεχνική Κυριακή με τον Βασίλη Μητσάκη, την Αμαλία Γκιζά και τον Γιώργο Φουντούλη!
Πήγα κι εκεί! Το έδαφος πρόσφορο να αμολύσω τα δάκρυά μου, μα τα κατάφερα κι έβαλα φράχτες κι εκεί!
Φράχτες! Ακόμα φράχτες!
Αυτοί οι φράχτες με προβλημάτισαν πολύ και κατά την ώρα της Θείας Κοινωνίας και ξέροντας πως είμαι αμαρτωλή, δεν έκανα πίσω να φύγω!
Ευχήθηκα μόνο, αυτοί οι αληθινοί φράχτες που μετακινήθηκαν πολύ εις βάρους του Νεκρού πια αδελφού μου και εις βάρος όλης της ψυχής της οικογένειάς μου, χρόνια πολλά τώρα, κάποια στιγμή να επανέλθουν στη θέση τους και τότε πια, εγώ, μαζί με την άλλη γειτόνισσά μου, θα πηγαίνουμε μαζί να κοινωνούμε, χέρι – χέρι, χωρίς κανένα βάρος στην ψυχή.
Εγώ νιώθω πως το κουβαλάω, γιατί δεν βρήκα την δύναμη, εκεί, στο παραπέντε της Θείας Κοινωνίας, να της πω: «Σε συγχωρώ!»
Δεν το μπορούσα. Θα ήταν ψέμα… Κοινωνήσαμε κι οι δυο…
Το «βάρος» της αμαρτίας μου το ένιωσα πριν καν, το κάνω.
Δεν είχα όμως άλλη επιλογή.
Όλες αυτές οι σκέψεις ήρθαν αστραπιαία στο μυαλό μου, όταν την είδα στην γραμμή.
Ο Αρχιμανδρίτης ήδη ρώταγε το όνομά μου!
«Αικατερίνη…»
 ......
«Δε.στα.πα;» μου είπε ο αδελφός του δασκάλου μου, αντί «γεια», όταν πήγα αργότερα κοντά τους, να τους χαιρετήσω.
Έφυγα απ’ το χωριό, χωρίς να προλάβω να χαιρετήσω, κανέναν!
Ούτε καν, να ευχαριστήσω!
Ακούω μόνο τα λόγια αδελφικής φίλης στην κόρη της:
«Λοιπόν! Πάρε μαζί σου και την Κατερίνα και να την πας σπίτι της! Εντάξει; Σε όλο τον δρόμο θα σ’ ευχαριστεί για το καλό που της έκανες και την πήρες και επίσης θα σου ζητάει συγγνώμη για όλα, ακόμα και για το ότι γεννήθηκε σ’ αυτόν τον κόσμο! Μην της δίνεις σημασία! Εντάξει;»  
Μη μου δίνετε σημασία, λοιπόν! Η αδελφική φίλη κάτι παραπάνω ξέρει!
«Αιωνία σου η μνήμη, μπάρμπα – Μήτσο, σε σένα και στην αδελφή σου την Κατίνα! Να είστε όλοι αγαπημένοι και χαρούμενοι εκεί πάνω, γιατί κι εμείς εδώ κάτω, σιγά σιγά, όλοι αγαπιέμαστε… Κάποιοι εμπεδώσαμε νωρίτερα, πως τίποτα δεν μένει εδώ! Μόνο οι φράχτες…»  
Πάω να φέρω τον λαγό...
κι ένα γρήγορο βιντεάκι τις φωτογραφημένες μου στιγμές, κι έφυγα κι από δω, καπνός! 

Μαγειρεύοντάς το, έσπασε εκείνο το "φράγμα" και νώθω ξαλαφρωμένη, αρκετά, θα έλεγα!

Ευτυχώς ο άντρας μου κοιμάται! Δε θα δει τα μάτια μου! Το "υποψιάστηκε" όμως, όταν είδε πως έγραφα για τον μπάρμπα - Μήτσο.

...Γιατί έμαθε κι εκείνος πια, τόσα χρόνια κοντά μου, πως η γραφή για μένα είναι μια "αλλιώτικη ανάγκη" εκτόνωσης και δεν μπορεί να μου την στερήσει, ούτε και να την αποφύγει!
(Πού έμπλεξε ο άνθρωπος! Αυτόν κι αν τον καταλαβαίνω!) 

Β' παρένθεσις (Όσο για σας, τους φίλους μου, τα θέλετε και τα παθαίνετε!)

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012

Άγιος Ευθύμιος ο Νέος

Βίος Αγίου


Άγιος Ευθύμιος ο Νέος

Ημερομηνία εορτής: 15/10/2012Άγιος Ευθύμιος ο Νέος
Τύπος εορτής: Σταθερή.
Εορτάζει στις 15 Οκτωβρίου εκάστου έτους.
Άγιοι που εορτάζουν: Αγιος Ευθυμιος Ο Νεος (; - 894)


Μέγεθος γραμματοσειράς κειμένου: Font Resize Font Resize Font Resize





Βιογραφία
Ο Άγιος Ευθύμιος γεννήθηκε στις μέρες του αυτοκράτορα του Βυζαντίου Λέοντα Ε’ του Αρμενίου (813 - 820 μ.Χ.), σε κάποια κωμόπολη της Γαλατίας, την Οψώ, που ήταν κοντά στην Άγκυρα (σημερινή πρωτεύουσα της Τουρκίας). Οι γονείς του ήταν πλούσιοι και ευσεβείς, και ονομάζονταν Επιφάνιος και Άννα. Είχαν και δύο κόρες, την Μαρία, που ήταν πρεσβυτέρα και την Επιφάνια.

Όταν ο Άγιος ήλθε σε κατάλληλη ηλικία, παντρεύτηκε και απόκτησε μία κόρη την Αναστασώ (τη γυναίκα του την έλεγαν Ευφροσύνη). Επειδή όμως επιθυμούσε την μοναχική πολιτεία, αφού τακτοποίησε τις οικογενειακές του υποθέσεις, πήγε σε μοναστήρι, κοντά στον Όσιο Ιωαννίκιο, στον Όλυμπο της Βιθυνίας. Εκεί, μετά από δοκιμασία, γίνεται μοναχός, το 842 μ.Χ., με το όνομα Ευθύμιος, από Νικήτας που ονομαζόταν πρώτα.

Μετά από αρκετά χρόνια ασκήσεως στο κοινόβιο αυτό, ο Ευθύμιος αναχώρησε για το Άγιον Όρος. Από εκεί επέστρεψε στον Όλυμπο και μετά από πολλές περιπέτειες και ταξίδια, ίδρυσε κοντά στη Θεσσαλονίκη τη Μονή Περιστερών το 871 μ.Χ., όπου εγκαταστάθηκε και την ανέδειξε με την άριστη πνευματική ζωή του, σε άριστο πνευματικό κέντρο.

Έτσι λοιπόν, ασκητικά και θεάρεστα αφού έζησε, απεβίωσε ειρηνικά την 15η Οκτωβρίου 894 μ.Χ.

Τη βιογραφία του συνέγραψε ο επίσκοπος Θεσσαλονίκης Βασίλειος, που υπήρξε και μαθητής του Αγίου.

Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2012

Εορτή Αγίου Νεομάρτυρος Σταματίου του εκ Ζαγοράς

Αυτό το διάβασα το καλοκαίρι στον Ταχυδρόμο και ξαφνιάστηκα!

Ακόμα δεν έχω μάθει γι' Αυτόν τον Άγιο τι σχέση είχε με την Ζαγορά!

Εφημερίδα Ταχυδρόμος

Εορτή Αγίου Νεομάρτυρος Σταματίου του εκ Ζαγοράς

Εδώ είχα ενημερωθεί τότε, πως είναι απ' τα μέρη μας κι ότι γίνεται μπέρδεμα με τον Άγιο Απόστολο τον Νέο.

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

Η Αγία Ευφροσύνη

enoriaka.gr arrow Άρθρα arrow Αγιολόγιο arrow Η αγία Ευφροσύνη


Η αγία Ευφροσύνη   Εκτυπώστε το άρθρο  Στείλτε το άρθρο με email 
Ήταν μοναχοκόρη και πολύ πλούσια. Ο πατέρας της Παφνούτιος ήταν ο πλουσιότερος της Αλεξάνδρειας και μαζί με τη σύζυγό του διακρίνονταν για τη θερμή τους πίστη στο Θεό. Δώδεκα χρονών η Ευφροσύνη έμεινε ορφανή από μητέρα και ο πατέρας της αφοσιώθηκε ακόμη πιο φιλόστοργα στην επιμέλεια της κόρης του. Όταν η Ευφροσύνη έφτασε στο 18ο έτος της ηλικίας της, ο πατέρας της θέλησε να την παντρέψει με ένα νέο υψηλής κοινωνικής τάξεως. Όμως την ψυχή της Ευφροσύνης είχε καταλάβει ο θείος έρωτας. Ο γάμος και οι κοσμικότητες θα της ήταν εμπόδιο να αφιερωθεί συστηματικά στην ελεημοσύνη και την υπηρεσία του πλησίον.
Γι’ αυτό κάποια μέρα, αφού διαμοίρασε τα υπάρχοντά της στους φτωχούς, έφυγε κρυφά από το σπίτι, και μετά από πολλές περιπέτειες κατέληξε μεταμφιεσμένη ανδρικά σε κοινόβιο ανδρικό μοναστήρι. Εκεί πήρε το όνομα Σμάραγδος και όλοι οι μοναχοί θαύμαζαν τον πνευματικό της αγώνα και τη διακονία που πρόθυμα πρόσφερε σε όλους. Έζησε στο μοναστήρι 38 χρόνια. Στο τέλος της ζωής της συναντήθηκε και με τον πατέρα της, όταν και αυτός έγινε μοναχός στο ίδιο μοναστήρι.
Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη της την 25η Σεπτεμβρίου.
Απολυτίκιο
Ως παρθένος φρόνιμη και αδιάφθορος, κατηγγυήθης οσίως τω Ζωοδότη Χριστώ, και προσκαίρων την χλιδήν εμφρόνως έλιπες. όθεν εν μέσω των ανδρών, ως αμόλυντος αμνάς, εξέλαμψας Ευφροσύνη και του Βελίαρ τα κέντρα τη πολιτεία σου απήμβλυνας.

ΑΜΦΙΕΣΗ (ΝΤΥΣΙΜΟ) - Γυναίκας

Ένα απ' τα έγγραφα που πήρα μόνη μου απ' την Ιερά Μονή Της Παναγίας Γοργοϋπηκόου Φυτόκου, ήταν κι αυτό:

ΑΜΦΙΕΣΗ (ΝΤΥΣΙΜΟ) (δες φώτο)

Ευγνωμονώ τον Άγιο Ανδρέα που με "ξύπνησε" με το σημάδι Του, γιατί διαφορετικά θα αισθανόμουνα πολύ άσχημα εκεί, όχι γιατί ήταν κοντό, απλά γιατί δεν θα μπορούσα να κινηθώ, όσο άνετα κινήθηκα.
Άλλωστε, δεν έχω και πολλά! Με αφορμή το μηχανάκι, μια ζωή παντελόνια και κολάν φορούσα!

Αν ήξερα όμως που ακριβώς θα πήγαινα, δεν θα έψαχνα για μάξι φούστα τελευταία στιγμή!
Ξέρω πως ντύνονται όταν επισκέπτονται Ιερούς χώρους!
Το θέμα εδώ είναι ότι το έγγραφο μιλάει για όλη μας τη ζωή!
Εκεί, είναι πρόβλημα!
Όχι για μένα, εγώ και με τσουβάλι και με παντόφλα, μια χαρά βολεύομαι!
Ο άντρας μου δεν ξέρω!
Τ' άκουσες παππούλη που μου έδωσες εκείνο το χαρτάκι που λέει:
1. Μην κάνετε το δάσκαλο στο σύντροφό σας! Ο καλύτερος τρόπος να τον διδάξετε είναι να τον αγαπάτε σαν τον εαυτό σας και να τον σέβεσθε! (Για όσους ενδιαφέρονται θα βρείτε τον δεκάλογο στα θέματα δίπλα)

Εκείνος θέλει μίνι, παππούλη μου!
Να τον στείλω από κει! Ξέρω...

Άγιος Ανδρέας Φυτόκου



Και μετά,ο οδηγός της "παρέας" κοντοστάθηκε και με ρώτησε:

"Κατερίνα, θέλεις να κατέβεις κι εδώ;"

Ήθελα, μα με τι θάρρος.

Όλη η παρέα είπε: "Σίγουρα θα είναι κλειστή!"

Ο οδηγός όμως, συμπλήρωσε:

"Θέλεις Κατερίνα, να κατέβεις να δεις;"

"Θα κάνω γρήγορα! Ευχαριστώ! Μόνο ένα κεράκι θ' ανάψω και θα τρέξω!"

Τρέχοντας να βρω την είσοδο, ρώτησα δυο κυρίες που κοντοστέκονταν και μιλούσαν:

"Η εκκλησία είναι κλειστή;"

"Ναι..." μου απάντησε η μία κυρία.

Τελίτσες; Γιατί;

"...αλλά θα ανοίξω για δυο λεπτά, γιατί θέλουμε κάτι!"

Τρέχοντας πήγαμε και οι τρεις!

Τρέχοντας έλεγα: "Ευχαριστώ", τόσο σ' εκείνες, όσο και στην "παρέα", όσο και Κει ψηλά!...

Η "παρέα" "έπαθε" "λίγο" μαζί μου, απ' τα γενικά της ημέρας και απ' τα λίγα που τους είπα, μα όλα αυτά είναι για βιβλίο, κι όχι για δω!