Δευτέρα, 04 Ιανουαρίου 2010
Μετάφραση
Έχω πάει σε αρκετές κηδείες. Ποτέ μου όμως δεν είχα δώσει τόσο μεγάλη βάση στα λόγια.
Κάποιες φράσεις μόνο έπιανα και λέξεις που με συγκινούσαν ιδιαίτερα μάλιστα και ανάλογα ποιον αποχαιρετούσα... ο πόνος γινότανε ακόμα και πιο βαθύς.
Αυτή τη φορά όμως, στον αποχαιρετισμό του κυρ Γιώργου,
θες ότι ήταν λίγα τα άτομα,
θες ότι δεν μπορούσα να βρω μέσα μου ποια ακριβώς ήταν τα συναισθήματά μου για κείνον, (ήξερα μόνο πως είχα σίγουρα μια μεγάλη συγχώρεση γι' αυτόν, γιατί τον κατέταξα στην κατηγορία "άρρωστος"),
θες ότι με τσάκισε στα δυο η σκηνή με την σκηνή της Κυριακούλας δίπλα του και δεξιά στο αναπηρικό καροτσάκι, να χαμογελάει και να του χαιδεύει τα χέρια,
(ενώ στη μαμά της που Έφυγε άδικα, πρόωρα και ανεξήγητα, δεν ήτανε... κ.λ.π.)
θες που δεν μπορούσα να σηκώσω το κεφάλι ψηλά
και κοίταζα κάτω τα χαλιά της εκκλησίας που ήταν κολλημένα μεταξύ τους με μονοτωτική ταινία για να μη λερώνονται,
θες γι' αυτό,
θες για οποιονδήποτε άλλο λόγο, άκουγα τα λόγια του παπά,
δηλαδή της νεκρώσιμης ακολουθίας
και προσπαθούσα να καταλάβω...
να μεταφράσω...
Η νεκρώσιμη ακολουθία όμως είχε τελειώσει, κι εγώ είχα κολλήσει σε κάποιες φράσεις που δεν "κάθισαν" καλά στ' αυτιά μου.
Μέρες το είχα στο μυαλό μου. Να το ψάξω στο γκουγκλ. Ειδικά το Ευαγγέλιο. Κάτι βρήκα και το κράτησα εδώ. Δεν το διάβασα όλο, ούτε είμαι σε φάση τώρα. Κάθε πράγμα θέλει τη στιγμή του.
Θυμάμαι μόνο που όταν σήκωσα το κεφάλι, αριστερά μου, μπροστά στο τέμπλο του Ιερού, αρκετά μακριά μου, και αρκετά στο βάθος, έβλεπα στην άκρη, κοντά στην άλλη πόρτα του Ιερού, την Αγιογραφία του Αγίου Εφραίμ και το ένα του χέρι ήταν χαμηλά στην κοιλιά του, σα να μου έλεγε: "Ήσυχα. Κράτα χαμηλούς τόνους. Υπομονή!"
Σοκαρίστηκα. Είπα μέσα μου: "Δεν πάω καλά. Παραισθήσεις έχω. Δε μπορεί ο Άγιος Εφραίμ να είναι και σ' αυτό το τέμπλο! Είμαι πολύ μακριά και κάνω λάθος. Να πάω στο τέλος, να δω, πόσο έξω έπεσα..."
Και πήγα...
αφού βοήθησα μαζί με τον Βασίλη την Κυριακούλα να χαιρετήσει για πάντα τον πατέρα της...
Κι εκεί τσακίστηκα...
Και μετά πήγα...
Και Ναι, ήταν πάλι Αυτός!
Και Ναι, δεν το πίστευα!
Και Ναι, Του, το είπα και δυνατά:
"Δεν το πιστεύω!"
Και μ' άκουσε κι ο παπάς...
Και του εξήγησα...
Και του έστειλα και λάδι για τα καντηλάκια, κι ας του είπε ο Βασίλης ότι "είναι καλό για μαγείρεμα!"
Κι έκανα υπομονή και κάνω, ακόμα.
Πόσο μάλλον τώρα που γελάει και είναι ευτυχισμένη η Κυριακούλα!
Και ευτυχώς που ακόμα έχω σώας τας φρένας και δεν έχω πραγματικά παραισθήσεις!
Τι νομίζεις;
Πολύ θέλει ο άνθρωπος, ειδικά αν τα "ψιλολογεί" όλα όπως εγώ;
Κάποιες φράσεις μόνο έπιανα και λέξεις που με συγκινούσαν ιδιαίτερα μάλιστα και ανάλογα ποιον αποχαιρετούσα... ο πόνος γινότανε ακόμα και πιο βαθύς.
Αυτή τη φορά όμως, στον αποχαιρετισμό του κυρ Γιώργου,
θες ότι ήταν λίγα τα άτομα,
θες ότι δεν μπορούσα να βρω μέσα μου ποια ακριβώς ήταν τα συναισθήματά μου για κείνον, (ήξερα μόνο πως είχα σίγουρα μια μεγάλη συγχώρεση γι' αυτόν, γιατί τον κατέταξα στην κατηγορία "άρρωστος"),
θες ότι με τσάκισε στα δυο η σκηνή με την σκηνή της Κυριακούλας δίπλα του και δεξιά στο αναπηρικό καροτσάκι, να χαμογελάει και να του χαιδεύει τα χέρια,
(ενώ στη μαμά της που Έφυγε άδικα, πρόωρα και ανεξήγητα, δεν ήτανε... κ.λ.π.)
θες που δεν μπορούσα να σηκώσω το κεφάλι ψηλά
και κοίταζα κάτω τα χαλιά της εκκλησίας που ήταν κολλημένα μεταξύ τους με μονοτωτική ταινία για να μη λερώνονται,
θες γι' αυτό,
θες για οποιονδήποτε άλλο λόγο, άκουγα τα λόγια του παπά,
δηλαδή της νεκρώσιμης ακολουθίας
και προσπαθούσα να καταλάβω...
να μεταφράσω...
Η νεκρώσιμη ακολουθία όμως είχε τελειώσει, κι εγώ είχα κολλήσει σε κάποιες φράσεις που δεν "κάθισαν" καλά στ' αυτιά μου.
Μέρες το είχα στο μυαλό μου. Να το ψάξω στο γκουγκλ. Ειδικά το Ευαγγέλιο. Κάτι βρήκα και το κράτησα εδώ. Δεν το διάβασα όλο, ούτε είμαι σε φάση τώρα. Κάθε πράγμα θέλει τη στιγμή του.
Θυμάμαι μόνο που όταν σήκωσα το κεφάλι, αριστερά μου, μπροστά στο τέμπλο του Ιερού, αρκετά μακριά μου, και αρκετά στο βάθος, έβλεπα στην άκρη, κοντά στην άλλη πόρτα του Ιερού, την Αγιογραφία του Αγίου Εφραίμ και το ένα του χέρι ήταν χαμηλά στην κοιλιά του, σα να μου έλεγε: "Ήσυχα. Κράτα χαμηλούς τόνους. Υπομονή!"
Σοκαρίστηκα. Είπα μέσα μου: "Δεν πάω καλά. Παραισθήσεις έχω. Δε μπορεί ο Άγιος Εφραίμ να είναι και σ' αυτό το τέμπλο! Είμαι πολύ μακριά και κάνω λάθος. Να πάω στο τέλος, να δω, πόσο έξω έπεσα..."
Και πήγα...
αφού βοήθησα μαζί με τον Βασίλη την Κυριακούλα να χαιρετήσει για πάντα τον πατέρα της...
Κι εκεί τσακίστηκα...
Και μετά πήγα...
Και Ναι, ήταν πάλι Αυτός!
Και Ναι, δεν το πίστευα!
Και Ναι, Του, το είπα και δυνατά:
"Δεν το πιστεύω!"
Και μ' άκουσε κι ο παπάς...
Και του εξήγησα...
Και του έστειλα και λάδι για τα καντηλάκια, κι ας του είπε ο Βασίλης ότι "είναι καλό για μαγείρεμα!"
Κι έκανα υπομονή και κάνω, ακόμα.
Πόσο μάλλον τώρα που γελάει και είναι ευτυχισμένη η Κυριακούλα!
Και ευτυχώς που ακόμα έχω σώας τας φρένας και δεν έχω πραγματικά παραισθήσεις!
Τι νομίζεις;
Πολύ θέλει ο άνθρωπος, ειδικά αν τα "ψιλολογεί" όλα όπως εγώ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου