Μετά από λίγο καιρό, βρεθήκαμε με τον άντρα μου για λιγότερο από 20 ώρες στην Αθήνα.
Σάββατο βράδυ θα πηγαίναμε σε ένα γλέντι και Κυριακή θα γυρίζαμε.
Εν τω μεταξύ, η τώρα φίλη μου Βούλα, θα πήγαιναν την Κυριακή για προσκύνημα στο μοναστήρι του Αγίου Εφραίμ και μας είχε καλέσει να πάμε κι εμείς, να βρεθούμε εκεί και να γυρίσουμε παρέα.
Ούτε να τ' ακούσει ο άντρας μου! Με το που του το είπα, έβγαλε σπυράκια. Έτσι κι εγώ παραιτήθηκα απ' την ιδέα. Είπα μόνο μέσα μου: "Λυπάμαι Άγιε Εφραίμ! Αυτή τη φορά δεν εξαρτάται από μένα. Δεν θα τα καταφέρω να έρθω, εκτός αν πείσεις Εσύ τον άντρα μου!"
Πήγαμε στο γλέντι, γυρίσαμε σπίτι, εξίμιση το πρωί κοιμηθήκαμε για λίγες ώρες και μεσημεράκι, άρχισε ο άντρας μου:
"Γρήγορα να φύγουμε! Έχουμε τόσο δρόμο μπροστά μας. Δεν ξέρω και τους δρόμους. Να δούμε πως θα βγούμε στην Εθνική και τα λοιπά και τα λοιπά".
Εγώ μέσα μου ράκος. Ούτε που τόλμησα να του πω για το μοναστήρι!
Ξεκινήσαμε τον δρόμο του γυρισμού. Εκείνος έβριζε δυνατά όλο το χάος της Αθήνας και όλες τις γυναίκες οδηγούς κι εγώ από μέσα μου έκλαιγε η ψυχή μου... Δεν φαίνονταν όμως. Φαίνονταν μόνο η στεναχωρημένη φάτσα μου.
"Τι έχεις;¨με ρώτησε κάποια στιγμή νευριασμένος. Δεν περάσαμε ωραία; Δε φχαριστήθηκες;"
"Φχαριστήθηκα, μα... Αν πηγαίναμε να βρούμε και την Βούλα..."
Κιχ, για μοναστήρι! Θα με πέταγε έξω απ' τ' αυτοκίνητο!
"Δεν πειράζει! Άλλη φορά που θα έχουμε χρόνο..." μου είπε και μου χαμογέλασε.
"Άλλωστε τώρα βγήκαμε απ' την Αθήνα... Γυρίζουμε!"
Κοίταξα γύρω μου. Όντως, είχαμε απομακρυνθεί πολύ απ' το μοναστήρι. Ήταν πια αργά, ακόμα και άν μετάνιωνε!
Ήθελα να κλάψω, μα δε μ' έπαιρνε...
Ναι, γυρίζαμε...
"Κρίμα, Άγιε Εφραίμ! Μια άλλη φορά..." είπα από μέσα μου με παράπονο.
Εκείνη την στιγμή, ακούω:
"Τηλεφώνησε όμως στην Βούλα, να μη μας περιμένει."
Τηλεφώνησα στη Βούλα και της είπα ότι φεύγουμε. Της ζήτησα να μου ανάψει κερί. Ήδη μου είχε ανάψει. Μας ευχήθηκε "Καλό Ταξίδι" και θα τα λέγαμε άλλη μέρα στον Βόλο. θα μου έφερνε και καινούργιο λαδάκι, είπε.
Αυτό με ηρέμησε. Συνεχίσαμε το ταξίδι μας για κανένα τέταρτο. Ήμασταν και οι δυο σιωπηλοί προσέχοντας τον δρόμο.
Κάποια στιγμή τον ακούω να μου λέει:
"Τηλεφώνησε στην Βούλα να δεις, πόσο μακριά είμαστε."
Κουφάθηκα!
"Που είστε;" Με ρώτησε η Βούλα.
Της είπα τι έγραφαν οι ταμπέλες που έβλεπα.
"Στρίψ'τε αμέσως, εκεί παρακάτω! Μόνο 20 λεπτά είναι από κει!" μου είπε.
Έκανα αναμετάδοση στον άντρα μου. Εκείνος ήδη είχε στρίψει...
Πηγαίναμε για κει και δεν το πίστευα!
Σε όλη την υπόλοιπη διαδρομή έκλαιγα. Δεν μπορούσα να το πιστέψω! Από μέσα μου μιλούσα στον Άγιο και Τον ευχαριστούσα που είχε πείσει τον άντρα μου, να βρεθούμε κοντά Του!
Ο άντρας μου νευρίαζε που έκλαιγα. Αδύνατον να με καταλάβει. Με ρώταγε για την διαδρομή. Από που να ξαναστρίψει, από που να πάει μετά, εφόσον εγώ είχα ξαναπάει και εννοείται ήξερα. Κι όσο εγώ δεν ήξερα, γιατί και την άλλη φορά στο Αλλού ήμουνα, τόσο εκείνος νευρίαζε!
Τελικά, όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν Εκεί, κι ας μην ήξερε κανένας μας τον δρόμο, χωρίς να χαθούμε, χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου